Γράφει ο ΣΕΒ στο δελτίο του: «Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι τίποτα άλλο από κατάργηση προνομίων και η αντίδραση στην εφαρμογή τους (με συμπαραστάτη την πολιτική εξουσία τις περισσότερες φορές) προέρχεται μόνο από αυτούς που ξεζουμίζουν το σύστημα προς ίδιο όφελος». Δηλαδή, ο ΣΕΒ θεωρεί προνόμιο να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθό που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες τους, οι συνταξιούχοι συντάξεις για αξιοπρεπή ζωή, που άλλωστε τις έχουν πληρώσει με τη δουλειά τους, να έχουν εξασφαλισμένη τη μόρφωση, τη δουλειά και το μέλλον στα παιδιά τους, να υπάρχει για όλους δωρεάν Υγεία, από την πρόληψη μέχρι την πρωτοβάθμια και όλες τις άλλες βαθμίδες, να υπάρχει προστασία των αναπήρων, των ανέργων, κάλυψη όλων των προνοιακών αναγκών δωρεάν κ.λπ. Δηλαδή, οι ανάγκες ζωής των ανθρώπων του μόχθου είναι προνόμια για τους βιομήχανους και θέλουν ακόμη μεγαλύτερο τσάκισμά τους ως προϋπόθεση μεγαλύτερης αύξησης των κερδών τους. Αυτό κάνουν και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων, ικανοποιώντας όλες τους τις απαιτήσεις. Τη συμπαράσταση της πολιτικής εξουσίας πού την είδε, στη διαχείριση της εξαθλίωσης μέσω αναδιανομής των ισχνών λαϊκών εισοδημάτων;