Δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσει κανείς την ειλικρίνεια της στενοχώριας αστών πολιτικών στη θέα των δεκάδων θυμάτων, που άφησε πίσω του ο μακελάρης στη Νίκαια της Γαλλίας. Ομως τα δάκρυά τους δεν μπορούν να ξεπλύνουν και τις ευθύνες τους: Αποτελούν τμήμα των στρατοπέδων που συγκρούονται με θύματα ολόκληρους λαούς, που είτε βομβαρδίζονται, είτε ρίχνονται στις θάλασσες της προσφυγιάς, είτε δολοφονούνται ανυποψίαστοι σε στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Αλλωστε, δεν πέρασαν πολλές μέρες από την πρόσφατη ΝΑΤΟική Σύνοδο στη Βαρσοβία, όπου επιβεβαιώθηκε η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Οπου οι κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ έβαλαν την υπογραφή τους στην ενίσχυση των στρατιωτικών επεμβάσεων, με επεισόδια που ενδέχεται να προκαλέσουν ανεξέλεγκτη όξυνση στον ήδη μαινόμενο πόλεμο. Οσο κι αν «λυπούνται», λοιπόν, οι κυβερνήσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ δεν αποτελούν υπερασπιστές των λαών τους αλλά αντιπάλους τους, που δεν θα διστάσουν να τους θυσιάσουν στο βωμό των ανταγωνισμών τους.