Δεν χρειάστηκαν ούτε πέντε μέρες για να αποκαλυφθεί ο δόλος που έκρυβε η προσπάθεια του υπουργού Εργασίας να εμφανίσει τη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση και την ΕΕ ως συστατικά μέρη ενός «εθνικού κοινωνικού μετώπου», που τάσσονται τάχα ενάντια στις αντεργατικές ανατροπές, μπροστά στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά. Κι αυτό παρά τη συνδρομή που παρείχε στην κυβέρνηση η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, συμμετέχοντας με θέρμη στον «κοινωνικό διάλογο» της περασμένης Τρίτης.

Με δύο παράλληλες παρεμβάσεις τους την Πέμπτη που μας πέρασε και μόλις δύο μέρες μετά τη συνάντηση του υπουργού Εργασίας με τους εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων, όπου προανήγγειλε την έκδοση ενός κοινού κειμένου για τα Εργασιακά, ο ΣΕΒ και η Κομισιόν «έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους». Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι καινούργιο, καθώς το κεφάλαιο στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ έχει πάγιες θέσεις και αξιώσεις, τις οποίες προωθεί η πολιτική ηγεσία σε όλες τις χώρες, με μνημόνια ή χωρίς.

Ομως, δεν παύει οι παρεμβάσεις αυτές να έχουν τη σημασία τους - και ως προς τη χρονική στιγμή που εκδηλώνονται - καθώς αποδεικνύουν ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να τους στέψει με το φωτοστέφανο της «κοινωνικής ευαισθησίας» αποβλέπει στην εξαπάτηση των εργαζομένων, να θολώσει την πραγματική ταξική διαχωριστική γραμμή γύρω και από το ζήτημα των Εργασιακών, με στόχο να προλάβει και να χειραγωγήσει τις αντιδράσεις συνδικάτων και εργαζομένων.

Ετσι, δια στόματος του προέδρου του ΣΕΒ, οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεργοδότες δείχνουν τα δόντια τους και τις πραγματικές τους στοχεύσεις. Στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Θ. Φέσσας παρουσιάζει ως εξής το σύνολο των εργοδοτικών θέσεων:

• Για τις ομαδικές απολύσεις:«Η ευρωπαϊκή Οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις εφαρμόστηκε στη χώρα μας με την ελληνική πατέντα να παρεμβάλλεται το υπουργείο Εργασίας, το οποίο εγκρίνει ή όχι αυτές τις αποφάσεις. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην Ευρώπη... Συνεπώς, επί της αρχής καλό είναι να υιοθετηθούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες ως έχουν (...)».
• Για το «λοκ άουτ» (ανταπεργία):«Το λοκ άουτ παίρνει υπερβολικές διαστάσεις στην πολιτική ατζέντα, χωρίς να μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε μία επιχείρηση. Οπωσδήποτε, είναι ένας τρόπος άμυνας απέναντι σε καταχρηστικές απεργίες, αλλά δεν είναι η λύση».
• Για το συνδικαλιστικό νόμο και τις απεργίες:«Οι ρυθμίσεις σχετικά με τις απεργίες και ο συνδικαλιστικός νόμος πάσχουν σε άλλα σημεία, που πρέπει να προταχτούν ως προτεραιότητες (...) όπως είναι η υπερβολική προστασία των συνδικαλιστών, οι συνδικαλιστικές άδειες και η καταβολή της αμοιβής τους από τον εργοδότη, καθώς και θέματα σχετιζόμενα με την αντιπροσωπευτικότητα. Αυτά είναι τα ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν κατά προτεραιότητα».
• Για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις: «Η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων νοθεύεται δραστικά στην Ελλάδα από τη λειτουργία του συστήματος υποχρεωτικής διαιτησίας (...) Τα αρμόδια όργανα του ILO έχουν κρίνει ότι η ελληνική υποχρεωτική διαιτησία είναι αντίθετη προς την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων (...) τέτοιες αποφάσεις μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων, επιτείνοντας τα προβλήματα επιβίωσης μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και αποθαρρύνοντας τους επενδυτές να βάλουν τα χρήματά τους στη χώρα μας».
• Για τον κατώτερο μισθό:«Οσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ. Θα μπορούσε, όμως, κατ' ελάχιστον να απλοποιηθεί η διαδικασία καθορισμού κατώτατου μισθού (που έχει προβλεφθεί νομοθετικά)... Οσον αφορά στα υπόλοιπα θέματα των εργασιακών σχέσεων, η πρόταση του ΣΕΒ είναι να υπερισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις στο επίπεδο της επιχείρησης».

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι ο ΣΕΒ είναι σημαιοφόρος των ανατροπών σε βάρος των εργατικών συμφερόντων. Οτι η ατζέντα της διαπραγμάτευσης για τα Εργασιακά περιλαμβάνει πρώτα και κύρια τις αξιώσεις των μεγαλοβιομηχάνων και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας. Αυτές είναι:

-- Πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μάλιστα με το επιχείρημα ότι η χώρα μας αποτελεί «εξαίρεση» και ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Το επιχείρημα αυτό περιγράφει με ακρίβεια τι πραγματικά σημαίνει και το περίφημο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο», που προβάλλει το υπουργείο και στο οποίο, σύμφωνα με τον Γ. Κατρούγκαλο, θα πρέπει να επιστρέψει η χώρα μας.

-- Η δυνατότητα στους εργοδότες να κηρύσσουν ανταπεργία, και μάλιστα ως όπλο απέναντι στις «καταχρηστικές απεργίες» των εργαζομένων!

-- Για το συνδικαλιστικό νόμο, ισχυρίζεται ότι αυτός «πάσχει», θέτει ζήτημα «υπερπροστασίας» των συνδικαλιστών, όταν έχουμε μπαράζ απολύσεων και διώξεων στελεχών του ταξικού κινήματος για συνδικαλιστική δράση, ενώ θέτει και ζήτημα «αντιπροσωπευτικότητας» στην προκήρυξη απεργιών, δηλαδή ποιος θα αποφασίζει κάθε φορά γι' αυτές, θέλοντας να βάλει επιπλέον εμπόδια, αν όχι να καταργήσει εντελώς τη δυνατότητα που έχει ένα κλαδικό ή ένα μεγάλο επιχειρησιακό σωματείο να κηρύξει απεργία.

-- Θεωρεί ως «νόθευση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων την υποχρεωτική διαιτησία (ΟΜΕΔ), με τον ισχυρισμό μάλιστα ότι οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ «μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων» και πως μπορεί αυτό να αποθαρρύνει τις επενδύσεις. Αυτά λέγονται τη στιγμή που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις τους εργατικούς μισθούς και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη μείωση και του μέσου μισθού. Αλλά προφανώς στους εργοδότες ούτε αυτό αρκεί. Εκεί, λοιπόν, που μας χρωστάνε, ζητάνε και το βόδι.

Τέλος, ο ΣΕΒ θεωρεί ανέφικτη την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και επί της ουσίας τάσσεται υπέρ της εφαρμογής του κατώτερου μισθού όπως ορίζει ο νόμος Βρούτση, δηλαδή με απόφαση της κυβέρνησης, ζητώντας απλά να απλοποιηθούν οι διαδικασίες. Και, βέβαια, ο ΣΕΒ τάσσεται αναφανδόν υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες πρέπει να υπερισχύουν απέναντι σε οποιαδήποτε καλύτερη κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική σύμβαση.

Την ίδια μέρα και στο ίδιο μέσο (ΑΠΕ - ΜΠΕ), σε απόλυτο συγχρονισμό, η Κομισιόν μέσω της επιτρόπου Απασχόλησης, Μαριάν Τίσεν, θέτει και αυτή το αντεργατικό πλαίσιο της επικείμενης διαπραγμάτευσης, καταρρίπτοντας το μύθο της κυβέρνησης ότι τα «σκληρά» μέτρα είναι έμπνευση του ΔΝΤ, που «ζητάει αίμα», ενώ τα άλλα μέρη του κουαρτέτου προσέρχονται με ηπιότερες τάχα θέσεις.

Συγκεκριμένα, η επίτροπος δηλώνει πως «χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις στο νόμο για τις απεργίες, αλλά πρέπει να γίνει με συλλογικό τρόπο, στη νομοθεσία για τον ιδιωτικό τομέα, τις συλλογικές (σ.σ. ομαδικές) απολύσεις που είναι πραγματικά ένα εμπόδιο στις επενδύσεις, την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας».

Ειδικά για τις απολύσεις προσθέσει: «Σε ό,τι αφορά τις συλλογικές (σ.σ. ομαδικές) απολύσεις, στην Ευρώπη έχουμε κανόνες, θέλουμε οι εργαζόμενοι να προστατεύονται. Ομως, δεν απαγορεύουμε τις συλλογικές (ομαδικές) απολύσεις, όπως γίνεται μόνο στην Ελλάδα και σε καμία άλλη χώρα, γιατί κάτι κοστίζει σε επενδύσεις. Κανένας επενδυτής Ελληνας ή ξένος δε θα θέλει να επενδύσει αν ξέρει ότι σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, η κρατική διοίκηση μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις του επιχειρηματία. Αυτό εμποδίζει τις επενδύσεις, τις οποίες τις χρειάζεται η Ελλάδα για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας».

Αρα, και η Κομισιόν ζητάει παραπέρα ανατροπές στις ομαδικές απολύσεις, στο νόμο για τις απεργίες και μάλιστα υπό το κοινό επιχείρημα με τον ΣΕΒ ότι αυτά που ισχύουν στη χώρα μας στέκονται εμπόδιο στις επενδύσεις.

Κι όμως, μπροστά σε αυτό τον ορυμαγδό και τις απροκάλυπτες προκλήσεις από ΣΕΒ και Κομισιόν, ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, δήλωνε την ίδια μέρα στον «Real fm» πως η συζήτηση περί ομαδικών απολύσεων «αντανακλά την ιδεοληψία, τη θεολογική αντίληψη που έχει το ΔΝΤ, όπου πάει, προτείνει ένα κοστούμι ίδιο νούμερο για όλους. Και οι κοινωνικοί εταίροι, οι εργοδότες, ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ, έχουν δηλώσει ότι δεν τίθεται γι' αυτούς καμία ανάγκη αλλαγής του νόμου των ομαδικών απολύσεων» (!).

Συνεχίζοντας το ίδιο παραμύθι, πρόσθεσε πως «ακριβώς γι' αυτό στηρίζω την πεποίθησή μου ότι θα απομονωθεί το ΔΝΤ ως ακραίος παίκτης στις διαπραγματεύσεις, γιατί δεν διανοούμαι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα στηρίξει κάτι που όλοι οι κοινωνικοί εταίροι και - φαντάζομαι - όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα απορρίπτουν». Μετά απ' αυτά, ποιος εργαζόμενος μπορεί να μην οργίζεται;

Το μύθο του «εθνικού μετώπου» για τα Εργασιακά δεν τον τροφοδοτεί μόνο η κυβέρνηση. Στο χορό έσπευσε να πάρει μέρος και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Ετσι, μετά το τέλος της συνάντησης την περασμένη Τρίτη, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δήλωνε χαρακτηριστικά: «Σήμερα, μαζί με τον υπουργό συζητήσαμε τρόπους για να χαράξουμε μια εθνική γραμμή, η οποία θα επιβεβαιώνει και πάλι όσα είχαμε συνομολογήσει το 2014 εργαζόμενοι, εργοδότες και κυβέρνηση, στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στη Γενεύη. Εκτιμώ ότι μπορεί να υπάρξει μια τέτοια γραμμή...».

Μόνο που αυτή η γραμμή, την οποία υπηρετούν από κοινού κυβέρνηση, εργοδότες, ΔΝΤ, Κομισιόν και πλειοψηφία ΓΣΕΕ, είναι εχθρική για τα εργατικά συμφέροντα. Είναι ο κοινός αντεργατικός παρανομαστής για να ενταφιαστεί ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα.

Γι' αυτό πρέπει να βρει απέναντί της σύσσωμους τους εργαζόμενους. Συμβολή σ' αυτήν την κατεύθυνση αποτελεί το κάλεσμα Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων για την ανάπτυξη της πάλης στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων και το σχέδιο νόμου που συντάχθηκε με πρωτοβουλία τους για τον ίδιο λόγο. Και τα δυο κείμενα έχουν συγκεντρώσει μέχρι στιγμής δεκάδες υπογραφές από συνδικαλιστικές οργανώσεις, που χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν τις επόμενες μέρες.