Ετσι, κλιμάκιο στελεχών του ΚΚΕ, μαζί με τον ευρωβουλευτή Σωτήρη Ζαριανόπουλο, επισκέφτηκε τα κέντρα μετεγκατάστασης στο Χέρσο και τη Νέα Καβάλα στο Κιλκίς. Επίσης, κλιμάκιο στελεχών μαζί με το βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή επισκέφτηκε το κέντρο μετεγκατάστασης στην Πέτρα Ολύμπου στην Πιερία. Και στις τρεις περιπτώσεις, αναδείχθηκαν οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η απουσία ενημέρωσης, η αγωνία των προσφύγων και μεταναστών και η επιθυμία τους να σταματήσει ο εγκλωβισμός τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης.

Ο καταυλισμός στην Πέτρα Ολύμπου άρχισε να λειτουργεί στις 11 Απρίλη. Από τις εγκαταστάσεις του πρώην Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Πέτρας που σταμάτησε να λειτουργεί το 2004, αξιοποιούνται δύο μικρά κτίρια για τις ανάγκες των υπηρεσιών του Στρατού και των ΜΚΟ, στις οποίες η κυβέρνηση έχει αναθέσει την υγειονομική κάλυψη (Adra «Adventist Development and Relief Agency») και τις υποτυπώδεις εκπαιδευτικές δραστηριότητες (ΑΡΣΙΣ). Οι συνολικά 1.120 πρόσφυγες διαμένουν στον υπαίθριο χώρο, κάτω από τον ήλιο, μέσα σε εκατοντάδες σκηνές, οι οποίες τώρα που μπήκε για τα καλά το καλοκαίρι, κυριολεκτικά «βράζουν». Συχνά αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα φίδια και τους σκορπιούς.

Οι πρόσφυγες που μεταφέρθηκαν στην Πέτρα Ολύμπου, είναι όλοι τους μέλη της θρησκευτικής ζωροαστρικής μειονότητας των Γεζίντι, που κυνηγήθηκαν ανελέητα από τους τζιχαντιστές. Η πλειοψηφία τους είναι Ιρακινοί και μόλις 20 είναι Σύροι. Από τους 1.120 πρόσφυγες οι 580 είναι ανήλικοι. Τις τελευταίες μέρες εγκαθίστανται σταδιακά εκατοντάδες ακόμη πρόσφυγες που μεταφέρονται από το κέντρο «φιλοξενίας» του Χέρσου.

Οι πρόσφυγες, στη συνομιλία τους με τα στελέχη του ΚΚΕ, διαμαρτύρονται καθώς εδώ και πάνω από τρεις μήνες δεν έχουν καμία ενημέρωση για το τι θα γίνει μετά, καθώς η υπηρεσία ασύλου είναι απούσα.

Επίσης, περιγράφουν τις συνθήκες υγιεινής, που έτσι κι αλλιώς δεν κρύβονται. Μόλις 30 χημικές τουαλέτες και μόλις 20 ντουζιέρες (10 για τις γυναίκες και 10 για τους άνδρες).

Για την εγκατάσταση των παροχών υδροδότησης χρησιμοποιήθηκε το παλιό δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου. Το πρόβλημα με το πόσιμο νερό αποκαταστάθηκε τον περασμένο μήνα, αφού καθαρίστηκαν οι δεξαμενές και τοποθετήθηκαν χλωριοτήρες. Ομως και πάλι, πόσιμο νερό υπάρχει σε δύο σημεία του καταυλισμού και οι πρόσφυγες αναγκάζονται να κουβαλάνε νερό με τα μπιτόνια σε μεγάλη απόσταση. Για να δημιουργηθούν νέα σημεία ύδρευσης, θα πρέπει να γίνει και δίκτυο αποχέτευσης, ώστε να μην υπάρχουν λιμνάζοντα ύδατα που ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες θα αποτελούν επικίνδυνη εστία μόλυνσης. Ομως, αυτό θα έπρεπε να έχει προβλεφτεί πριν εγκατασταθούν εκεί οι πρόσφυγες.

Στις βρύσες μικροί και μεγάλοι αναζητούν μια ανάσα δροσιάς. Τα πιτσιρίκια κάθε τόσο πηγαίνουν, βρέχουν τα κεφαλάκια τους και φεύγουν. Σε μια τέτοια προσπάθεια, δύο παιδιά ηλικίας 12 και 14 χρόνων πνίγηκαν σε δημοτική υδατοδεξαμενή, ένα χιλιόμετρο μακριά από τον καταυλισμό.

Η υγειονομική περίθαλψη έχει ανατεθεί στην «Adra», που έχει εκεί μόνιμη παρουσία με γιατρούς και νοσηλευτές. Ομως, για τα πιο σοβαρά περιστατικά επιβάλλεται η διακομιδή στο νοσοκομείο της Κατερίνης, όπου για να φτάσεις απαιτούνται περίπου 40-45 λεπτά.

Η σίτιση έχει ανατεθεί σε δύο εταιρείες κέτερινγκ. Οι μερίδες φαγητού είναι μικρές και το ψωμί ελάχιστο. Το φαγητό δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες των ανηλίκων, πόσο μάλλον των ενηλίκων.

Για την κάλυψη αυτών των αναγκών, στήθηκαν άτυπα μαγαζάκια μέσα στον καταυλισμό. Κάποιοι από τους πρόσφυγες που έχουν την οικονομική δυνατότητα, πηγαίνουν και αγοράζουν μαζικά πράγματα από τα μαγαζιά της Κατερίνης ή από τα Φωτεινά, το κοντινό χωριό, και στη συνέχεια τα εμπορεύονται.

Ο Σεχ Νούρι, από το βόρειο Ιράκ, μας είπε: «Από το 2014 έως τώρα είμαστε κυνηγημένοι, ζούμε σε άθλιες συνθήκες σε καταυλισμούς. Ηρθαμε στην Ελλάδα με πολύ κόπο, κάνοντας πολλά έξοδα, ελπίζοντας ότι θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Θέλουμε να φύγουμε από εδώ. Αγαπάμε την Ελλάδα και μας βοηθάει πολύ. Ευχαριστούμε το λαό σας, αλλά θέλουμε να φύγουμε. Τα παιδιά μας, άλλοι συγγενείς μας είναι στη Γερμανία και πρέπει να πάμε για να γίνει επανένωση των οικογενειών μας».

Στη συνέχεια, συναντήσαμε μια ομάδα από τους ελάχιστους Σύρους πρόσφυγες του καταυλισμού. Εξέφρασαν κι αυτοί την ευγνωμοσύνη τους για το λαό μας που τους αγκάλιασε. Ομως, όπως είπαν, δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, δεν θέλουν να εγκλωβιστούν σε έναν τόπο που δεν επέλεξαν για να ζήσουν.

Μια γυναίκα μαγειρεύει σε μια από τις αυτοσχέδιες υπαίθριες κουζίνες. Με ένταση λέει: «Ο,τι κάνουμε, το κάνουμε για τα παιδιά μας. Για να γλιτώσουν από το θάνατο, να έχουν δικαίωμα να ζήσουν και να μεγαλώσουν».

Ο Γιάννης Δελής ανέφερε ότι το ΚΚΕ παρεμβαίνει ώστε να δυναμώσει η αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και μετανάστες και ταυτόχρονα παλεύει προκειμένου οι χώροι προσωρινής φιλοξενίας να διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές για ανθρώπινη και αξιοπρεπή διαβίωση. Διεκδικεί να εξασφαλιστεί η ασφαλής και απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τις χώρες πρώτης υποδοχής στις χώρες τελικού προορισμού τους. Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος - μέλος της ΕΕ, με ανυπακοή στη Σένγκεν και τον Κανονισμό του Δουβλίνου. Να δοθεί άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατοχής ή εμφυλίων. Λέει «όχι» στα hot spots, γιατί αποτελούν κέντρα διαλογής για μετεγκατάσταση ενός μηδαμινού αριθμού προσφύγων, όσων κριθούν χρήσιμοι για τα μονοπώλια των κρατών - μελών της ΕΕ που θα τους επιλέξουν.

Στο Χέρσο και τη Νέα Καβάλα, αναδείχθηκαν οι πολλές και σημαντικές ελλείψεις που κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη διαβίωση των προσφύγων. Μεταφέρθηκαν από τη βαρβαρότητα της Ειδομένης στην αθλιότητα των κέντρων «φιλοξενίας».

Το χειρότερο απ' όλα, όμως, που αντιμετωπίζουν και το ομολογούν, είναι ότι αισθάνονται πως είναι άνθρωποι χωρίς κανένα προορισμό, χωρίς καμία προοπτική, χωρίς κανένα μέλλον. Δεν ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη μέρα, τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια στη ζωή τους. Δεν ξέρουν αν θα μείνουν στην Ελλάδα, αν θα περάσουν σε άλλη χώρα, αν θα ξαναγυρίσουν πίσω στην Τουρκία, ακόμη και στις χώρες από τις οποίες προέρχονται.

Στο Χέρσο βρίσκονται εγκλωβισμένοι περίπου 2.500 πρόσφυγες. Το 80% είναι Ιρακινοί και το 20% Σύροι. Κι εδώ οι συνθήκες υγιεινής είναι προβληματικές. Πενήντα τουαλέτες και 25 ντουζιέρες. Το φαγητό ελάχιστο: Το πρωί ένας χυμός και ένα κρουασάν, το μεσημέρι μια λειψή μερίδα φαγητού και το βράδυ ένα κρύο σάντουιτς. Και η ποιότητα του φαγητού δεν είναι καλή. Είναι χαρακτηριστικό ότι άνθρωποι πεινασμένοι, που δεν έχουν άλλο πόρο επιβίωσης, πολλές φορές παρατούν ακόμα και αυτό το λιγοστό φαΐ που τους δίνεται.

Την υγειονομική περίθαλψη έχει αναλάβει ο Ερυθρός Σταυρός, που λειτουργεί ένα ιατρείο στη διάρκεια της μέρας και διατηρεί ένα νοσοκόμο το βράδυ για τις πρώτες βοήθειες.

Η διαβίωση στις σκηνές γίνεται αφόρητη. Το καραβόπανο τραβάει τη ζέστη και την εγκλωβίζει. Αλλά και σε κάθε βροχή, η κατάσταση γίνεται δύσκολη. Το κέντρο μετατρέπεται σε έναν απέραντο λασπότοπο.

Οι εγκλωβισμένοι διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν καμία πληροφόρηση για το τι πρέπει να κάνουν προκειμένου να συνεχίσουν το ταξίδι τους.

Ενας Ιρακινός είπε με απόγνωση: «Δεν θέλω να ζω χωρίς σκοπό. Με ταΐζουν, με ντύνουν, με πλένουν, αλλά δεν ξέρω τι θα κάνω».

Στη Νέα Καβάλα, οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες είναι περίπου 4.000. Διαμαρτύρονται για ελλείψεις σε γάλατα και πάνες για τα μικρά παιδιά, για την έλλειψη ειδικών γιατρών (π.χ. γυναικολόγων). Παραπονιούνται και για το φαγητό, καθώς, όπως λένε, τρώνε κυρίως αρακά, πατάτες, μακαρόνια και μια φορά τη βδομάδα κρέας. Ενώ και το νερό ακόμη είναι ελάχιστο. Αναλογεί ένα μεγάλο μπουκάλι νερό σε δύο άτομα.

Τρεις μέρες τη βδομάδα, μια ΜΚΟ έχει αναλάβει να κάνει εκπαιδευτικά προγράμματα για τα παιδιά και υποτυπώδη εκπαίδευση Αγγλικών.

Ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος σημείωσε ότι «είναι επιτακτική η ανάγκη - και σε αυτό με τη δράση του συμβάλλει το ΚΚΕ, αλλά και το ταξικό κίνημα - όλος ο λαός μας να σταθεί ακόμα πιο ενεργά, ακόμα πιο δραστήρια αλληλέγγυος σ' αυτούς τους ανθρώπους και στις άμεσες ανάγκες τους. Και ταυτόχρονα, να δυναμώσει η φωνή του λαού της χώρας μας μαζί με τη φωνή των προσφύγων, να δυναμώσει ο κοινός αγώνας, κόντρα στις αποφάσεις της ΕΕ, για να ανοίξει πλέον ο δρόμος και να προωθηθούν εκεί που πραγματικά θέλουν να πάνε».