Οι σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων, αυτοί που ξεφυλλίζουν κι ενίοτε ξεφτιλίζουν την ιστορία των λαών, του είχαν πει για το ελληνικό φιλότιμο και την αντοχή μας στις αλλεπάλληλες δήθεν συγνώμες. Εφτιαξε ένα κύμα προσωρινής συμπάθειας κι άρχισε να καλλιεργεί τις σχέσεις του με τον Τύπο και τα ΜΜΕ.

Κάποιοι, κι οπωσδήποτε πρώτα και κύρια οι κομμουνιστές, άρχισαν πριν καλά καλά αφιχθεί ωσάν Ρωμαίος διοικητής στην Καρχηδόνα ή την Παλαιστίνη, να τον προειδοποιούν ότι όσο καλύτερα κάνει τη δουλιά του κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας του τόσο θα εξαγριώνεται ο λαός με τα εντελώς διαφορετικά δικά του νιτερέσα.

Ο Νικολάκης, όμως, «ό και δεν τον ...Μπερνς με τίποτα», αποφάσισε να φύγει το ίδιο θορυβωδώς από πλευράς δηλώσεων. Οχι τυχαία βεβαίως. Δεν μπορεί να συγχωρέσει το χουνέρι ενός πανικόβλητου Κλίντον που μετατρέπει ένα πολυήμερο ταξίδι στην Αθήνα σε επίσκεψη - αστραπή. Ο Νικολάκης δεν απέδειξε τίποτα στην εδώ παραμονή του σε ό,τι αφορά στην τρομοκρατία. Αντιθέτως. Παρασυρμένος από το μαρκετινίστικο κλίμα έντεχνου πανικού που διευκολύνει την απανταχού της γης επίσημη αμερικάνικη τρομοκρατία, καμωνόταν τον αμυνόμενο. Οι κακές γλώσσες φρόντισαν να διαδίδουν για λογαριασμό του ότι έστελνε τα παιδιά του να κοιμούνται κάθε βράδυ και σε άλλο χώρο ώστε να μην κινδυνεύουν.

Αναιδής και ικανός, τόσο ώστε να μπαινοβγαίνει σε καίρια υπουργεία, στρατιωτικές βάσεις και χώρους άσκησης της υποτιθέμενης ελληνικής κυριαρχίας ως επιθεωρητής του αυτοκράτορα. Εστησε στην Αθήνα των μεγαλειωδών αντιΝΑΤΟικών εκδηλώσεων την καριέρα του ΝΑΤΟικού διπλωμάτη, που ονειρεύεται κάθε διπλωμάτης των ΗΠΑ που δεν έχει τρόπο ανόδου σε διοικητικά στρατηγικά αξιώματα, όταν το κόμμα του ασκεί «αντιπολίτευση» και ο διάδοχός του έχει αποτελεσματικότερες διασυνδέσεις με το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο.

Ο μικρός Πιουριφόι μάς αφήνει χρόνους αλλά θα τον βρούμε μπροστά μας από πιο πλάγιο και πιο σκληρό πόστο στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο των Βρυξελλών. Γεμάτος απωθημένα για μια χώρα κι ένα λαό που δεν του επέτρεψαν να ψηλώσει μερικούς πόντους παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και της κυβέρνησης και σοβαρής μερίδας της αντιπολίτευσης που πρόσκειται, ωστόσο, περισσότερο στους ρεπουμπλικανούς και λιγότερο στους δημοκρατικούς Αμερικανούς της Ουάσιγκτον και των γιγάντιων οικονομικών συμφερόντων και όχι βεβαίως στον αμερικανικό λαό αυτόν καθαυτόν.

Τυπικός Αμερικάνος αναρρηχητής της γραφειοκρατικής υπαλληλίας, μέτριος σε προσόντα, ο Νίκολας Μπερνς δεν κατάφερε λόγω κομμουνιστών να εγγράψει την Αθήνα στα συν της καριέρας του. Θα τον θυμόμαστε, και το ξέρει καλά, ως την πλέον δύσοσμη των έτσι κι αλλιώς απροκάλυπτα επεμβατικών συνδεσμολογιών μιας αλυσίδας Αμερικανών εν Αθήναις. Φεύγει πιο χολερικός απ' ό,τι ήρθε, αποψιλωμένος από το κύρος που προσδοκούσε σε μια υποταγμένη στις εξουσίες του «δυτική χώρα» με έντονα βαλκανικά χαρακτηριστικά.