(α' μέρος)
Συνεπής αλλαγή και ταυτόχρονα χαρακτηριστική της ολοένα αυξανόμενης ασυμμετρίας που επιβάλει η Σικελική Αμυνα από τη φύση της: Τα λευκά παραχωρούν ένα πολύτιμο Α, κερδίζουν όμως χρόνο για την επέλαση των Στρ. 11... Ιζ6 Σοβαρό στρατηγικό λάθος είναι το 11... Αζ6 12. Αβ5 κ.λπ., ενώ το διφορούμενο πάρσιμο 11... ηζ6 (που παλιότερα είχε δοκιμάσει και ο Φίσερ) θεωρείται ριψοκίνδυνο. 12. η5 Ιδ7 13. α3 Πβ8 14. θ4 β4 15. αβ4 Πβ4 16. Αθ3 0-0. Τώρα μόνο ο Φίσερ κάνει ροκέ (βλέπε διάγραμμα), όχι για να ασφαλίσει τον Ρ, αλλά πρώτιστα για να δραστηριοποιήσει τον Π.
Οι θεωρητικοί του ανοίγματος είχαν προτείνει την ιδέα 17. Ιε6 ζε6 18. Αε6 + Ρθ8 19. Ιδ5 Βα5 20. Βγ3 και τα λευκά νικούν. Πάνω στη σκακιέρα ο Μίνιτς υπέθεσε ότι ο Φίσερ είχε προετοιμάσει τη συνέχεια 19... Βγ4, εναντίον της οποίας δεν μπόρεσε να βρει απάντηση που να τον ικανοποιεί. Αρκετό καιρό αργότερα, όμως, οι Εστριν και Γκίπσλις εντόπισαν την ιδέα 20. Αζ5 που ξεκαρφώνει τον Ιππο, π.χ. 20... Ιγ5 21. Ιε7 Αζ5 22. Ιζ5 ή 20... Πζ5 21. εζ5 Αβ7 22. Πθε1 Αζ8 23. Πε8 Ρη8 24. Πδ8, με καλύτερες προοπτικές των λευκών σε κάθε περίπτωση. (Συνεχίζεται)