Αγιοι Ανάργυροι, Ιλιον, Καματερό, Μενίδι, Περιστέρι, Χαϊδάρι είναι μερικές από τις περιοχές που το πρόβλημα παραμένει πολλά χρόνια άλυτο. Δήμοι της Δυτικής Αθήνας, μεγάλες εργατουπόλεις, που κατοικούνται από χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, μεροκαματιάρηδες, ανέργους, φτωχούς λαϊκούς ανθρώπους, με πολλά βάσανα στην καθημερινή μάχη της επιβίωσης.

«Δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς» αναφέρει με απόγνωση κάτοικος της περιοχής που το σπίτι του απέχει λίγα μέτρα από τον γκρεμισμένο δρόμο στην όχθη του ποταμού, στην οδό Λ. Κατσώνη. Η απέναντι ιδιοκτήτρια μάς δείχνει τα πρόχειρα «οχυρωματικά» έργα στον περίβολο για να προστατέψει το σπίτι της και θυμάται τη μέρα της τελευταίας πλημμύρας: «Τα νερά είχαν φτάσει στο ένα μέτρο. Ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα, ρούχα, όλα έγιναν μια μάζα με τη λάσπη. Εχουν περάσει τόσοι μήνες και δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς. Κάναμε αίτηση για αποζημίωση, χωρίς αποτέλεσμα».

Τι φταίει; Κάθε φορά που οι πλημμύρες χτυπούν τις γειτονιές, οι κυβερνήσεις και οι τοπικές αρχές κάνουν λόγο για «ακραία καιρικά φαινόμενα», «θεομηνίες» κ.λπ. Δε λείπει, βέβαια, ούτε η βρώμικη επίθεση στους ανθρώπους που πλήττονται, οι προσπάθειες να τους καταστήσουν συνυπεύθυνους στο πρόβλημα.

Δεν πρόκειται για τεχνοκρατικό πρόβλημα, αλλά για πολιτικό έγκλημα διαρκείας, με βασική την ευθύνη του κράτους και των κυβερνήσεών του. Δεν δίνεται προτεραιότητα σε βασικά έργα για τις λαϊκές ανάγκες, όπως τα αντιπλημμυρικά, αφού δεν είναι «επιλέξιμα» από τους προϋπολογισμούς και τα κοινοτικά κονδύλια. Τα έργα που προτάσσονται είναι αυτά που συμβάλλουν στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Ρυθμιστικό Σχέδιο για την Αττική, που δείχνει τις προτεραιότητες της άρχουσας τάξης, δίνεται βάρος σε έργα που αφορούν τον τουρισμό πολυτελείας, τη μεταφορά εμπορευμάτων κ.λπ. Τα έργα υποδομών, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά, δε βρίσκουν θέση στους κωδικούς των προϋπολογισμών, γιατί δεν είναι ανταποδοτικά. Είναι υποδομές που μετά την κατασκευή τους δεν πουλιούνται, δε νοικιάζονται, δεν αποφέρουν έσοδα όπως π.χ. με τα διόδια για 25 χρόνια. Δεν είναι έργα «βιτρίνας», όπως οι «βιοκλιματικές» παιδικές χαρές και τα γήπεδα για τις ΠΑΕ, που κοστίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Συνεπώς, δεν οφείλεται σε άγνοια του κρατικού μηχανισμού και της Τοπικής Διοίκησης αυτή η κατάσταση. Είναι χαρακτηριστική η αποκάλυψη του «Ριζοσπάστη» (28/10/2014), λίγες μέρες μετά τις καταστροφικές πλημμύρες του Οκτώβρη του 2014, που είχαν κυριολεκτικά σαρώσει τη Δυτική Αθήνα. Συγκεκριμένα, η εφημερίδα αποκάλυπτε κείμενο του 2012 για το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δυτικής Αθήνας για τη χρονική περίοδο 2012 - 2014, βασισμένο σε μελέτη που είχε γίνει από επιστήμονες ήδη από το 2010. Στο κείμενο ξεχώριζε η διαπίστωση και η προειδοποίηση για τα συγκεκριμένα σημεία με ακρίβεια οδών, όπου θα εκδηλώνονταν έντονα πλημμυρικά φαινόμενα και τελικά δεν έπεσε έξω, με τραγικά αποτελέσματα. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, το πρόβλημα παραμένει και μάλιστα τον περασμένο Οκτώβρη οι πλημμύρες κόστισαν και σε ανθρώπινες ζωές. Ακόμα και εκείνα τα έργα που γίνονται, είναι σκόρπια και αποσπασματικά, δεν υποτάσσονται σε συνολικό σχεδιασμό για όλη την Αττική. Πολλές φορές αντιμετωπίζουν το πρόβλημα σε ένα δήμο, μεταφέροντάς το, μεγεθυμένο στον δίπλα, με ακόμα χειρότερα αποτελέσματα.

Τη στιγμή της πλημμύρας, κυβερνητικά επιτελεία, κλιμάκια της περιφέρειας παρελαύνουν από τα σημεία της καταστροφής, συνοδευόμενα από τα ΜΜΕ, για να προπαγανδιστεί η αναγκαία «επί τόπου παρουσία των αρχών». Πέρα από το ότι μόλις πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας, ακόμα και «επί τόπου» λίγες υπηρεσίες προσφέρουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις πλημμύρες του Οκτώβρη, το Χαϊδάρι δεν πλημμύρισε μόνο από νερά αλλά και από τόνους λάσπης που παρασύρθηκαν από το Ποικίλο Ορος, κάνοντας τους δρόμους απροσπέλαστους. Ο δήμαρχος απευθύνθηκε στην Περιφέρεια και ζήτησε βοήθεια σε μηχανήματα, για να καθαριστούν οι δρόμοι και τα φρεάτια που έφραξαν από τις λάσπες. Η Περιφέρεια δήλωσε αδυναμία να ανταποκριθεί στο αίτημα και να βοηθήσει. Τελικά, το υπουργείο Υποδομών έστειλε μηχανήματα της Αττικής Οδού (!) για να συνδράμουν τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου.

«Κάθε χρόνο πνιγόμαστε. Είδατε ποτέ να πλημμυρίσουν οι γειτονιές που μένουν οι μεγιστάνες; Οπου φτωχός κι η μοίρα του...» αναφέρει ηλικιωμένος από την αυλή του σπιτιού του. Οι κάτοικοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτά τα προβλήματα δεν εμφανίστηκαν με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης και πολύ περισσότερο με τα μνημόνια. Απορρέουν από το χαρακτήρα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Εδώ φαίνεται το μεγάλο εμπόδιο για τη λαϊκή ευημερία: το κριτήριο του κέρδους, που οδηγεί στην άναρχη παραγωγή και αφήνει ανικανοποίητες τις λαϊκές ανάγκες.

Οι Λαϊκές Επιτροπές, τα Συνδικάτα και άλλοι μαζικοί φορείς παλεύουν καθημερινά, όχι μόνο για τα αναγκαία μέτρα ανακούφισης των πληγέντων, την αποζημίωση και αποκατάσταση, το πάγωμα χρεών κ.λπ., αλλά και για δρομολόγηση αντιπλημμυρικών μέτρων, διεκδικώντας να πραγματοποιηθούν όλα τα απαραίτητα έργα (καθαρισμοί δικτύων και υποδομών, αντιπλημμυρικά έργα ανάλογα με τις ανάγκες) και να διασφαλιστεί η οργανωτική ετοιμότητα (υποδομές, μέσα, προσωπικό, σχέδια κ.λπ.) για αντιμετώπιση πλημμυρών. Παραμένει στην ημερήσια διάταξη της πάλης η απαίτηση για αποζημίωση των κατοίκων που επλήγησαν, ειδικά από τις τελευταίες πλημμύρες.

Η συστηματική αντιπλημμυρική προστασία, όπως και όλες οι υποδομές για την ασφαλή διαβίωση του λαού, απαιτεί τη δημιουργία αρμόδιου ενιαίου φορέα, με επικαιροποίηση των απαραίτητων στοιχείων και των μελετών, ολοκλήρωση των αστικών δικτύων όμβριων υδάτων, διάνοιξη και διευθέτηση ρεμάτων, ριζική αναβάθμιση και επαρκή συντήρηση των αντιπλημμυρικών υποδομών. Ο αγώνας του λαού, για να έχει ελπιδοφόρα προοπτική, θα πρέπει να δένεται με την πάλη για ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζει το δρόμο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο. Στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, συνδυάζοντας αρμονικά την κάλυψη των αναγκών για ασφαλείς και ποιοτικές υποδομές κατοικίας, εργασίας, άθλησης, διασκέδασης, μεταφοράς κ.λπ. με την προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας και του περιβάλλοντος από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές.