Η «Κάρολ» δεν είναι ταινία των μεγάλων συναισθημάτων. Ισως η «ανεπάρκεια» αυτή να οφείλεται στη διακοσμητική, σνομπ εικόνα της Κέιτ Μπλάνσετ, που στερεί από τον μυθοπλαστικό χαρακτήρα που υποδύεται, το να είναι ουσιαστικά αισθησιακός. Η ταινία δεν διαθέτει στοιχεία μελοδράματος, στερείται εκείνο το «ξεχείλισμα», την εξέγερση, τη δέσμευση, τα δάκρυα οργής ή χαράς... Το δράμα είναι διακριτικό, η σχέση εξελίσσεται με δειλά βηματάκια, προσεκτική και η περιγραφή του αναπάντεχου έρωτα, της αβεβαιότητας και του φόβου που προκαλεί, της κάθε επαφής που δημιουργεί ρίγη, της κάθε νέας συνάντησης που μετατρέπεται σε φορτισμένο παιχνίδι... Τα ανθρώπινα όντα που κινούνται τριγύρω δεν διεισδύουν ποτέ στη «φυσαλίδα» των άλλων, δεν ξεπερνούν ποτέ το όριο ασφαλείας. Η ταινία μπορεί να γοητεύσει με το τακτ των προθέσεών της, με τη λαμπερή της σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, ωστόσο τα πάντα παραμένουν ψυχρά και κλινικά, τίποτα δεν φθάνει στην υπέρβαση, τα πάντα παγώνουν στο μη λεχθέν και τη σκέψη.