Η Πίνα Μπάους υπήρξε, αναμφίβολα, ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο του σύγχρονου ευρωπαϊκού και διεθνούς χορού. Μια ταλαντούχα χορεύτρια και μια ανήσυχη, δυναμική, τολμηρή ανανεώτρια της χορογραφικής δημιουργίας ως προς τη μορφή και το περιεχόμενό της. Μια, όχι μόνο μακρόχρονα και συστηματικά ασκημένη «τεχνίτρα» της ψυχοσωματικής έκφρασης, αλλά και μια διανοούμενη της σύγχρονης χορευτικής τέχνης, μερικά έργα της οποίας αποτέλεσαν «σταθμό» στην εξέλιξη του σύγχρονου χορού, καθώς εισήγαγαν καινούρια θέματα και τρόπους έκφρασης, ακόμα και στοιχεία θεάτρου. Κάποτε όμως και οι σπουδαίοι χάνουν το μέτρο, αστοχούν, λαθεύουν, αποτυγχάνουν. Είναι και το λάθος και η αποτυχία, δικαίωμα της δημιουργίας. Δεν πρέπει, όμως, και να μένει άκριτο.

Τα παραπάνω αφορούν στην αίσθηση που αποκομίσαμε από την παράσταση του «1980 - Ενα έργο της Πίνα Μπάους», με το συγκρότημά της στο Ηρώδειο: Ελλειψη κάθε μέτρου. Υποβάθμιση της χορευτικής τέχνης που η Μπάους κατέχει και υπερβάθμιση του θεατρικής που δεν κατέχει. Ασαφής, ακατανόητος, πολυλογάς, ανοικονόμητος, ταλαντευόμενος «μύθος» μεταξύ σοβαρού, αστείου, έως και του γελοίου. Μονολογική και διαλογική φλυαρία, με αλλεπάλληλες επαναλήψεις στη μητρική γλώσσα κάθε μέλους της ομάδας (και στα ελληνικά). Εντυπωσιοθηρικό θέαμα ποικιλιών, με πολλούς αφελείς και γραφικούς θεατρινισμούς, έναν - όντως - καλό ταχυδακτυλουργό, ενόργανη γυμναστική και ελάχιστο χορό. Σωστότερα, μερικές κινήσεις που κάτι θύμιζαν από χορό. Αυτήν την αίσθηση αποκομίσαμε από τη μακρόσυρτη παράσταση, όμοια και στα δύο μέρη της, που κούρασε τους θεατές και έκανε πολλούς να αποχωρήσουν στο διάλειμμα. Μια παράσταση, που ούτε χορός, ούτε, βέβαια, θέατρο ήταν, όσο και αν εζήλωσε την τέχνη του θεάτρου.