Σάββατο 8 Αυγούστου 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
«Κίνδυνοι» και «προκλήσεις» στο φόντο των ανταγωνισμών του κεφαλαίου

«Πρόκληση - κλειδί» ο «επιμερισμός του κινδύνου και της κυριαρχίας», αναφέρεται σε άρθρο που υπογράφει και ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Ντελόρ

Eurokinissi

Μια ακόμα επιβεβαίωση ότι πίσω από τα αντιλαϊκά παζάρια για το νέο «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας, το πραγματικό «ψητό» βρίσκεται στη συζήτηση στους κόλπους του ευρωενωσιακού κεφαλαίου για την ίδια την πορεία της Ευρωζώνης, στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μέσα και έξω από τη ζώνη του ευρώ, αποτελεί το κοινό άρθρο του Γάλλου πρώην προέδρου της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ, του Γερμανού προέδρου του Εποπτικού Συμβουλίου της «Siemens», Γκ. Κρόμε, του διευθυντή του «Ινστιτούτου Ζακ Ντελόρ» στο Βερολίνο, Χ. Εντερλάιν, του πρώην επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου Π. Λαμί και του προέδρου του «Ινστιτούτου Ζακ Ντελόρ», Α. Βιτορίνο, το οποίο δημοσιεύθηκε χτες στην ιστοσελίδα του «Βήματος».

Με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα, το εν λόγω άρθρο - κινούμενο σε αρκετά σημεία πολύ κοντά σε θέσεις που έχει εκφράσει η γαλλική κυβέρνηση - δίνει συνέχεια στη συζήτηση που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια για το μέλλον της Ευρωζώνης και η οποία διεξάγεται πλέον «στα γεμάτα», μετά και τη δημοσιοποίηση της λεγόμενης «έκθεσης των 5 προέδρων» (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, Σουλτς) για την «εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης (ΟΝΕ)».

Σε αυτό το πλαίσιο, οι συνυπογράφοντες το άρθρο αναφέρουν ότι οι διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα «έδειξαν τις αδυναμίες του ενιαίου νομίσματος» και κάνουν λόγο για «τρεις ουσιώδεις κινδύνους και τρεις βασικές προκλήσεις».

Ως «κινδύνους» αναφέρουν τον «εφησυχασμό» («πολλοί στην Ευρώπη έχουν συμφέρον να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη ειδική περίπτωση αλλά η ελληνική κρίση είναι ενδεικτική περισσότερων βασικών διαφωνιών για τη λειτουργία της Ευρωζώνης», αναφέρουν χαρακτηριστικά), «να επιδοθούμε σε ένα μακροχρόνιο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών» και, τέλος, τη «συνέχιση θολωμένων πολιτικών».

Η Γερμανία «διστάζει» για «επιμερισμό κινδύνου» και η Γαλλία για «επιμερισμό κυριαρχίας»

Μπαίνοντας παραπέρα στο «ζουμί» της υπόθεσης, στους ανταγωνισμούς για τον επιμερισμό των κερδών και των ζημιών από την καπιταλιστική κρίση και την καπιταλιστική ανάκαμψη, μιλούν για δύο «προκλήσεις - κλειδιά», που παραμένουν αναπάντητες: «Πώς θα επιτύχουμε μεγαλύτερο επιμερισμό(σ.σ. μοίρασμα)του κινδύνου και πώς θα επιτύχουμε μεγαλύτερο επιμερισμό της κυριαρχίας».

«Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να παίξουν έναν ειδικό ρόλο για να επαναφέρουν σε τροχιά το σχέδιο του ευρώ», υπογραμμίζουν, ωστόσο επισημαίνουν ότι «υπάρχει πολλή διστακτικότητα στη Γαλλία για τον επιμερισμό περισσότερης κυριαρχίας και πολλή διστακτικότητα στη Γερμανία για τον επιμερισμό περισσότερου κινδύνου».

Περνώντας στο «διά ταύτα», κάνουν λόγο για «τρεις συγκεκριμένες προκλήσεις» που πρέπει να αντιμετωπιστούν: «Χρειαζόμαστε», λένε, «έναν ισορροπημένο συνδυασμό περισσότερων επενδύσεων, έξυπνων μεταρρυθμίσεων και ενός άλματος προς την ολοκλήρωση, βασισμένου ιδίως σε μια πολύ πιο ισχυρή γαλλογερμανική συνεργασία».

Σε ό,τι αφορά τις «μεταρρυθμίσεις», τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, οι προτάσεις τους στην πραγματικότητα «δείχνουν» την αντικειμενική ανισομετρία στον καπιταλισμό: «Πρέπει να απομακρυνθούμε», αναφέρουν, «από τη λογική της "λίστας εργασιών" και των ασύνδετων μεταρρυθμίσεων οι οποίες υπονοούν ότι υπάρχει μια μέθοδος που ταιριάζει σε όλες τις χώρες. Οι προτάσεις μεταρρυθμίσεων πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις πολιτικές εκτιμήσεις για το ποιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης μιας χώρας και με ποιον τρόπο, μέσω καλά συνδεδεμένων και ολοκληρωμένων πακέτων μεταρρυθμίσεων, μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί σε μονοπάτι ανάπτυξης. Μερικές μεταρρυθμίσεις έχουν μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, άλλες μπορούν να εφαρμοστούν πιο εύκολα σε ένα ευνοϊκό οικονομικό πλαίσιο».

Οσον αφορά τις επενδύσεις, χαρακτηρίζουν την αύξησή τους μοναδική λύση «στο αίνιγμα του υψηλού χρέους στα κράτη - μέλη», ενώ επαναφέρουν την κριτική τμημάτων του κεφαλαίου για το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ», ότι δηλαδή βασίζεται σε «μόχλευση κεφαλαίων» και δεν περιλαμβάνει «φρέσκο χρήμα»: «Χρειαζόμαστε», αναφέρουν, «μια πραγματική επενδυτική επίθεση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το Ταμείο Γιούνκερ με την παρούσα του μορφή δεν θα παράσχει αυτή την ώθηση αν δεν του διαθέσουμε νέο χρήμα».

«Η Ευρωζώνη», προσθέτουν, «χρειάζεται ένα δικό της όχημα για να ενισχύσει τις δημόσιες επενδύσεις, που θα συνδυάζει κεφάλαια από τα κράτη - μέλη αλλά και δικά του χρήματα βασισμένα στο χρέος της Ευρωζώνης».

Τέλος, σε ό,τι αφορά το «άλμα προς την ολοκλήρωση», το άρθρο μιλά για τέσσερα μέτωπα στα οποία χρειάζεται περισσότερη δουλειά: «Πρώτον, η Ευρώπη πρέπει να οικοδομήσει μια αληθινή Οικονομική Ενωση, ξεπερνώντας το παρόν έλλειμμα σύγκλισης, αλληλεγγύης, επιμερισμού του κινδύνου και της κυριαρχίας που χαρακτηρίζει την Ευρωζώνη. Δεύτερον, το δημοσιονομικό πλαίσιο πρέπει να βελτιωθεί με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, του οποίου θα ηγείται ένας υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης και θα βασίζεται σε μια περιορισμένη ποσότητα του κοινού χρέους της Ευρωζώνης. Τρίτον, η χρηματοοικονομική ένωση πρέπει να ολοκληρωθεί με ένα ενιαίο ταμείο τραπεζικής εξυγίανσης και ένα κοινό σύστημα ασφάλειας των καταθέσεων ή αντασφάλισης. Τέταρτον, οι πηγές νομιμοποίησης της ΟΝΕ πρέπει να αναθεωρηθούν προκειμένου πολύ σημαντικές αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο να βρίσκουν άμεση νομιμοποίηση στο Ευρωκοινοβούλιο και στα εθνικά κοινοβούλια».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ