Μέρα μεσημέρι, μπροστά σε πλήθος βλέμματα, ο Σέρβος στρατιώτης Μάρκο, αφήνει την τελευταία του πνοή στην κεντρική πλατεία κακοποιημένος μέχρι θανάτου από τρεις ομοεθνείς του στρατιωτικούς, τους οποίους προσπάθησε να σταματήσει όταν αυτοί νωρίτερα και χωρίς λόγο, επιτέθηκαν θηριωδώς στον μουσουλμάνο περιπτερά. 12 χρόνια πέρασαν κι οι ιστορίες που σήμερα ξεδιπλώνονται σε δύο διαφορετικούς γεωγραφικούς χώρους πηγάζουν άμεσα από αυτό το «χτες» που παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο επίκεντρο της αφήγησης, σταθερό σημείο αναφοράς, μήτρα του κακού και τόσο βαρύ που όταν πέφτει στο νερό δημιουργεί πολλούς ομόκεντρους κύκλους. Ο σκηνοθέτης παρά τις αντιμαχόμενες εθνότητες που εμπλέκει στην ίντριγκα, παίρνει απόσταση από κάθε εθνικιστική θέση ή νύξη. Ετσι, η σημασία του ότι η θανατηφόρα συμπλοκή γίνεται μεταξύ ομοεθνών αποκτά βαθύτερες και ουσιαστικότερες διαστάσεις. Ο σκηνοθέτης ξεφλουδίζει αργά, στρώμα - στρώμα την ατομική και προσωπική ενοχή εκείνων, που με τη μη παρέμβαση / επέμβασή τους, για διάφορους «κατανοητούς ίσως» λόγους, έστειλαν στο θάνατο το μοναδικό άνθρωπο που είχε το θάρρος να εναντιωθεί σε μια απάνθρωπη πράξη... Ο σκηνοθέτης ανασύρει στην επιφάνεια το ζήτημα της ηθικής και στέκεται σ' αυτό ως μορφή κοινωνικής συνείδησης και θεσμού που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων σε όλους ανεξαίρετα τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ωστόσο, και το μεμονωμένο άτομο είναι σε θέση να ρυθμίζει μόνο του τη συμπεριφορά του, κρίνοντας την ηθική αξία όσων συμβαίνουν. Στηριζόμενο στις αφομοιωμένες ηθικές αντιλήψεις που διατυπώνονται από την κοινωνία... (Τρίτη 9/6, 22.00, «Αστυ»).