Η σκηνοθέτης σπάει στερεότυπα και στάτους κβο. Σε μια εποχή που η αντίσταση στον κατακτητή έγινε συνώνυμο της τρομοκρατίας και των τζιχαντιστών, η Νάζαρ παρουσιάζει έναν Χριστιανό αντιστασιακό. Το πορτρέτο όμως της ισραηλινής κατοχής παραμένει αναλλοίωτο... Χωρίς φανφάρες, η ταινία δείχνει το πώς οι κατακτητές όχι μόνο περιορίζουν την ελευθερία κίνησης και πρακτικά την ίδια τη ζωή των Παλαιστινίων, αλλά τους κατακλέβουν, εκτός από τη γη τους - με τους εποικισμούς - και το νερό τους. Πολύτιμη πάντα στους κατακτητές η βοήθεια των συνεργατών τους, ευυπόληπτοι καθωσπρέπει κύριοι, που πλουτίζουν στα κρυφά κι έχουν και κάποιο μαγαζί για το ξέπλυμα του βρόμικου χρήματος.

Ψυχολογική κατά βάση η ιστορία του πατέρα / τρομοκράτη που αποφυλακίζεται μετά από 10 χρόνια και ψάχνει την κόρη του, γυρίστηκε στη Ναμπλούς και τη Βηθλεέμ. Ο γοητευτικός ηθοποιός που υποδύεται τον πατέρα είναι Αιγύπτιος και ήρθε με βίζα 4 βδομάδων για τα γυρίσματα, ενώ την ηρωίδα υποδύεται η Γαλλο - αλγερινή συνθέτης και τραγουδίστρια Σουάντ Μασί, που εμφανίζεται πρώτη φορά στην οθόνη.

Η σκηνοθέτης παρουσιάζει μια εξισορροπημένη εικόνα της παλαιστινιακής αντίστασης. Ο ευαίσθητος πατέρας που, ψάχνοντας να βρει την κόρη, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια «απαγορευμένη» ερωτική ιστορία, εμφανίζεται πιο πολυσύνθετος και πιο ανθρώπινος από το σύνηθες μονοδιάστατο πορτρέτο του θετικού, πέραν κάθε κριτικής, ήρωα. Η Νάζαρ παρουσιάζει μια συνθετότερη και ρεαλιστικότερη εικόνα ενός τόπου δουλειάς στην Παλαιστίνη, μιας βιοτεχνίας γυναικείων ρούχων, χωρίς να «ζαχαρώνει» τη ζωή και χωρίς να βάζει όλη την Ιστορία μέσα σε ένα φιλμ. Και ο πλούσιος επιχειρηματίας που έγινε πλούσιος ακριβώς γιατί προδίδει το λαό του πουλώντας το νερό των Παλαιστινίων στους εποίκους. Δεν υπάρχει πολιτική διάσταση χωρίς την κοινωνική και η κοινωνική συνδέεται εγγενώς με την πολιτική. Δεν υπάρχει διαχωρισμός περιεχομένου και αισθητικής, υποστηρίζει η Νάζαρ. (Αλκυονίς)

Με τους: Κάλεντ Αμπολ Νάγκα, Σουάντ Μάσι, Μάλακ Ερμιλεχ κ.ά.

Παραγωγή: «Eyes of a thief», Παλαιστίνη, Γαλλία (2012).