Η παραπάνω αντίληψη περί δημοσιογραφίας τηρήθηκε σε γενικές γραμμές επί δεκαετίες. Τον τελευταίο καιρό, όμως, φαίνεται να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Εσχάτως επιχειρείται να αναδειχτεί το αυτονόητο ως κάτι το «εξαιρετικό», το «σπουδαίο», το «άξιο λόγου». Τόσο πολύ, δε, λανσάρεται το αυτονόητο ωσάν να επρόκειτο για το άπαν της «σημαντικότητας», που το όλο εγχείρημα να οδηγείται ευλόγως στον αστερισμό του ανόητου.

***

Αυτό δε συνέβη - και πώς θα μπορούσε άλλωστε - αντίθετα είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή θα είναι εκ νέου υποψήφιος πρωθυπουργός. Κι όμως! Ολα τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και όχι μόνο, πολύ δε περισσότερο το «επικοινωνιακό» επιτροπάτο του ΠΑΣΟΚ, φρόντισαν χτες να αναδείξουν σε «μέγα» πολιτικό απόφθεγμα της τηλεοπτικής παρουσίας του πρωθυπουργού την αναφορά του στο αυτονόητο...

***

Δυο σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς:

Πρώτον, ότι οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης βρίσκονται σε τόσο δυσμενή θέση, που ακόμα και μια τηλεοπτική εμφάνιση του πρωθυπουργού σε πανελλήνια μετάδοση την εντάσσουν στην προσπάθεια να απευθυνθούν σε ειδικά ακροατήρια. Με ποιο σκοπό; Με σκοπό να στείλουν μήνυμα, αφ' ενός μέσα στο κόμμα τους και αφ' ετέρου στην ολιγαρχία - με την κοινωνία σε ρόλο «τηλεορασόπληκτου του καναπέ» - για το ποιος έχει το «πάνω χέρι» μέσα στο κόμμα τους και το ποιος θα «διαιτητεύσει» της μοιρασιάς μεταξύ των εχόντων και κατεχόντων (και) το επόμενο διάστημα... Εφόσον, όμως, ισχύει αυτό, εφόσον αυτή ήταν η πρόθεσή τους, τότε απλώς πιστοποιείται ότι οι άνθρωποι πάσχουν τόσο πολύ, που αισθάνονται την κοινωνία - και το δείχνουν - σαν κομματικό τους φέουδο και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να διαφημίζουν την «εμπειρία» τους στις «μοιρασιές» σαν ατού (!) για τη διατήρηση της «κουτάλας».

Δεύτερον, αν στις προθέσεις του πρωθυπουργού ήταν να ωραιοποιήσει το προφίλ του λόγω της δεινής θέσης στην οποία βρίσκεται και να καλλωπίσει το προσωπείο της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά κάτι τέτοιο «δεν του βγήκε», τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Διότι εκτός από ανικανότητα, το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συνέντευξη δηλώνει και απίστευτη εμμονή σε μια τραγική για το λαό πολιτική. Και φυσικά, όταν θέλεις να απευθυνθείς στην κοινωνία, αλλά εκείνο που βρίσκεις να πεις για τα θύματά σου της Σοφοκλέους είναι ότι «πολύ λυπάσαι που δεν πρόσεξαν και κάηκαν» (!) ή ότι εγγύηση της... καλής σου κυβέρνησης είναι ότι «χρησιμοποιείς τους καλύτερους παίχτες» (!) που έχεις στη διάθεσή σου ή ότι «άλλο» η ηγεσία του ΣΕΒ και άλλο οι «καλοί» βιομήχανοι, ε, τότε...

Τότε τι να σου κάνουν και οι ταλαίπωροι οι «ίματζ μέικερ», που θα μονολογούσε και ο Μπιρσίμ... Είναι κι αυτοί καταδικασμένοι να αναγάγουν το - γαρνιρισμένο με μπόλικο «σαρδάμ» - αυτονόητο σε προπαγανδιστικό μοντέλο, μπας και περισώσουν κάτι. Αλλά...