Η πολιτική δράση απέναντι στη βία της εξουσίας είναι το οργανωμένο «έγκλημα» που έρχεται να αντιμετωπίσει ο «τρομονόμος». Μοναδικός στόχος της κυβερνητικής πολιτικής και επιδίωξη της ντόπιας ολιγαρχίας είναι να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα. Μέσα από τις διατάξεις του «τρομονόμου» τα όρια ανάμεσα στο οργανωμένο οικονομικό έγκλημα και στην πολιτική δράση είναι τόσο δυσδιάκριτα, που αυτόματα δίνουν τη δυνατότητα στον εξουσιαστή να «βαφτίσει» μια πορεία, την κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου ή ενός χώρου δουλιάς από τους εργαζόμενους γιατί δεν έχουν άλλα μέσα να διεκδικήσουν το δίκιο τους, ή τον αποκλεισμό ενός δρόμου, έγκλημα με «οικονομικές συνέπειες»... Ουσιαστικά δίνεται η δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να ποινικοποιεί και να καταστέλλει την πολιτική δράση του λαού.

Πολιτική δράση που, όπως ισχυρίστηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης προκειμένου να «θολώσει» ακόμα περισσότερο τα νερά, είναι αποδεκτή και δεν αποτελεί έγκλημα μόνο κατά τη διάρκεια απελευθερωτικών αγώνων και εναντίον δικτατορικών καθεστώτων. Οι ιδεολογικοί αγώνες, βέβαια, που αναπτύσσουν τα μαζικά κινήματα εναντίον αντιλαϊκών πολιτικών αποφάσεων και επιλογών, που επιβάλλονται από κυβερνήσεις μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, δε χαίρουν της ίδιας εκτίμησης... Οταν οι εργαζόμενοι αντιστέκονται και αντιδρούν στη βία των αστυνομικών που τους ξυλοκοπούν, στις συλλήψεις και στις παρακολουθήσεις, τότε αυτόματα μετατρέπονται σε κοινούς εγκληματίες! Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, που θα σταθούν στο δρόμο απέναντι στα ΜΑΤ, τα μέλη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της χώρας, που θα επιχειρήσουν να κλείσουν το οδόστρωμα, προκειμένου να μην περάσουν από εκεί ΝΑΤΟικά στρατεύματα, θα διαπράττουν «έγκλημα», αφού η κίνησή τους αυτή μπορεί να θεωρηθεί έγκλημα για οικονομικούς στόχους ή που έχει οικονομικές συνέπειες.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν ήρθε για να πατάξει το οργανωμένο έγκλημα. Εγκλημα που μπορεί να συνδέεται με διάφορα νήματα με το κράτος και την εξουσία και τους μηχανισμούς τους. Ο «τρομονόμος» δεν ήρθε για να εξαρθρώσει τη λεγόμενη τρομοκρατία, που είναι μέρος της βίας της εξουσίας πάνω στους λαούς. Τα ασαφή και επικίνδυνα όρια που μπαίνουν ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και στην πολιτική δράση, μέσα από τις διατάξεις του, φανερώνουν τις πραγματικές διαθέσεις και σκοπούς του κατεστημένου. Που μπορεί να ονομάζει το πολιτικό του σύστημα αστική δημοκρατία, αλλά που για μια ακόμη φορά αποκαλύπτει ανάγλυφα ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μια στυγνή δικτατορία των μονοπωλίων.

Γίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι όσο η πολιτική έντασης της εκμετάλλευσης, ενίσχυσης των κερδών του κεφαλαίου δυναμώνει, τόσο και η βία εναντίον της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων θα μεγαλώνει και θα παίρνει νέες διαστάσεις, μπροστά στο αναπόφευκτο των λαϊκών αγώνων και στην προοπτική αμφισβήτησης της πολιτικής του κεφαλαίου. Το εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα της χώρας μας θα βρίσκεται αντιμέτωπο με την «ωμή» βία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και συγχρόνως κάθε φορά που θα απαντά σ' αυτή τη βία, θα έχει απέναντί του το «γράμμα του νόμου», τις διατάξεις δηλαδή που στρέφονται ενάντια στα δικαιώματά του... Η οργανωμένη μαζική πάλη πρέπει σήμερα να περιφρουρηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η μαζική συμμετοχή στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις, η καθημερινή αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, η συσπείρωση και μετωπική πάλη ενάντια στην περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών του λαού μπορούν να αποτελέσουν φραγμό στο «τρομονομοθέτημα», που σκοπό έχει την καταστολή της πολιτικής δράσης.