Η βδομαδα που πέρασε ξεκίνησε με ένα ...διάλειμμα. Με την εκδήλωση που έγινε στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 20 χρόνια από την πλημμύρα του 1994, που απείλησε με ολοκληρωτική καταστροφή το Αρχείο του ΚΚΕ. Συγκίνηση από το σύνολο των ανθρώπων που πήραν μέρος στη διάσωση και χαρά για τη νίκη: Τη διάσωση του Αρχείου.

Αλλά δε σ' αφήνουν να χαρείς τη ...χαρά.

Η αστική τάξη, βέβαια, παίρνει τα μέτρα της. Μέσα στη βδομάδα ψηφίστηκε και το νομοσχέδιο για τα οικονομικά των κομμάτων, με το οποίο, στο όνομα της «διαφάνειας», νομιμοποιείται η συναλλαγή κομμάτων με επιχειρηματικούς ομίλους και φακελώνεται κάθε απλός άνθρωπος που προσφέρει σε κάποιο κόμμα ακόμα και 1 ευρώ. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή τι επιδιώκει το αντιδραστικό νομοσχέδιο, ανέδειξε ότι σε αυτό αποτυπώνονται οι κατευθύνσεις της ΕΕ και οι «συστάσεις» του Συμβουλίου της Ευρώπης για παρέμβαση ακόμα και σε ζητήματα εσωτερικής λειτουργίας των κομμάτων, παίρνοντας τα «κατάλληλα μέτρα» απέναντι σε κόμματα που αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου. Ολοι οι άλλοι υμνούσαν αυτές τις αποφάσεις. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ υπερψήφισαν το νόμο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στα λόγια τον κατήγγειλε στην πράξη, όμως, σημαντικά άρθρα του τα ψήφισε. Καμιά, βεβαίως, εντύπωση δεν προκαλεί όταν, ήδη από τον Απρίλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αντιταχθεί ούτε στην Ευρωβουλή στον αντιδραστικό κανονισμό για τα λεγόμενα «ευρωκόμματα», που αποτελεί κατεύθυνση για ό,τι εφαρμόζεται και στα κράτη - μέλη. Την ίδια στιγμή, δεκάδες σωματεία και μαζικοί φορείς παίρνουν αποφάσεις καταδίκης του νόμου, συνειδητοποιώντας ότι απώτερος σκοπός είναι να μπουν εμπόδια στη δράση με σκοπό την ανατροπή του συστήματος. Ομως «οι εργαζόμενοι με την μπουκιά απ' το στόμα τους θα συντηρούν το Κόμμα τους», όπως έγραφε ο «Παλιός» στη στήλη «έμμετρος Ρίζος» πριν δεκαετίες στην εφημερίδα μας!

Τζάμπα ο καβγάς. Από το «Ζάππειο» του Σαμαρά, στη «Θεσσαλονίκη» του Τσίπρα και τούμπαλιν στο «Ζάππειο», μηδέν εις το πηλίκον η διαφορά. Το είχαν εντοπίσει από καιρό στα αστικά έντυπα. Σειρά επιτελείων έβαζαν και βάζουν επιτακτικά θέμα «συνεννόησης» μεταξύ των κομμάτων της αστικής διαχείρισης: Και για τα κρίσιμα ζητήματα, για την κερδοφορία των εγχώριων μονοπωλίων -με βασικότερα τα ζητήματα της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους και της προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων- και για την ίδια τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να διασφαλίζει την καλύτερη χειραγώγηση πλατιών εργατικών - λαϊκών μαζών. Ανταποκρινόμενες σε αυτές τις εκκλήσεις, οι δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, στο όνομα της συναίνεσης, διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποια μπορεί να τη διαχειριστεί καλύτερα, ποια μπορεί να αποτελέσει τον «καταλύτη» τέτοιων διεργασιών.

Από την αρχή της βδομάδας η συναίνεση κυριαρχούσε στον αστικό Τύπο. Με κλιμακώσεις «έντασης» αλλά πάντα τη συναίνεση κοινό παρονομαστή. Μέχρι που έφτασαν στην Παρασκευή και άρχισαν πια να μιλάνε για τις δυνατότητες που υπάρχουν για «εθνική συνεννόηση», στην οποία ο καθένας έδινε, δήθεν, διαφορετικό χρώμα, παρότι μια τέτοια συνεννόηση είχε πάντα κι έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: Την υποταγή των εργατών στα συμφέροντα των αφεντικών.

Την ώρα που ο λαός θα έπρεπε ήδη να οργανώνει την αντίστασή του σ' αυτήν την πολιτική, ο διαγκωνισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ απογειωνόταν μεταξύ κοκορομαχίας και εξαχρείωσης. Ξεπέρασε κάθε όριο αποπροσανατολισμού, θυμίζοντας τους αλήστου μνήμης καβγάδες παλιά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οι μεν με την τρομοκρατία, οι δε με τη σκανδαλολογία, προσπαθούν να κρύψουν ότι ο καθένας, απ' το πόστο του, έχει ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, την ίδια ώρα που ψηφοθηρικά τάζει ψίχουλα ελεημοσύνης στο λαό. Ο τσακωμός τους αφορά στο ποιος θα αναδειχτεί ικανότερος να διαχειριστεί τα μνημόνια διαρκείας που οδηγούν το λαό στην εξαθλίωση.

Δεν κρύβουν λόγια. «Το πρόγραμμα απέτυχε παταγωδώς», διακήρυξε ένας από τους πρώτους τη τάξει οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ και άρχισε να πέφτει βροχή το χειροκρότημα από την αστική τάξη. Δικαίως, γιατί ο άνθρωπος αναφέρονταν ακριβώς σ' αυτό που τους ενδιαφέρει. Είπε ότι το πρόγραμμα απέτυχε να βγάλει γρήγορα την ελληνική καπιταλιστική οικονομία από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Αυτή ήταν η ανησυχία του. Επιτυχία του προγράμματος, βέβαια, σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, εργαζομένων και κεφαλαίου σε όλες τις μορφές του (χρήμα, εμπορεύματα, μέσα παραγωγής). Αυτό, δηλαδή, που περιγράφεται ως πολιτική λιτότητας και είναι το κλείσιμο επιχειρήσεων, η μείωση μισθών, κάθε μέσο απαξίωσης που χρειάζεται ο καπιταλισμός για να βγει από την κρίση. Και απ' αυτήν τη σκοπιά το πρόγραμμα πέτυχε αλλά η πολυπόθητη ανάκαμψη δεν ήρθε, παρότι ο λαός πτώχευσε για τα καλά. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, ο οικονομολόγος έρχεται να πλασάρει την πραμάτεια του κόμματός του: «Ο ΣΥΡΙΖΑ -είπε- σήμερα έχει ένα φάσμα προτάσεων για την έξοδο από την ευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους».

Η διαπίστωση των ταυτίσεων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης θα ήταν για γέλια, αν η κατάσταση της εργατικής τάξης δεν ήταν ήδη τόσο δραματική, ακριβώς λόγω και αυτών των ταυτίσεων. Καθώς όσο περισσότερο επικρατεί η φτώχεια, τόσο περισσότερο αυτοί διαγκωνίζονται για το ποιος θα εκπαιδεύσει την εργατική τάξη να ζει με τα ελάχιστα. Το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» είναι ένα από τα απόλυτα σημεία σύγκλισής τους.

Πριν σβήσει η φωτιά στην Ουκρανία, και ενώ καίει τα πάντα σε Συρία - Ιράκ, τα επεισόδια στο γήπεδο του Βελιγραδίου προκαλούν εύλογα το ερώτημα αν ανάβουν και νέα φωτιά στα Βαλκάνια. Και όλο αυτό, στο φόντο αναλύσεων που μιλάνε για βύθιση ξανά της καπιταλιστικής οικονομίας σε ύφεση. Το κουβάρι είναι ήδη πολύ μπερδεμένο. Ο νους, όμως, δεν πρέπει να χάνει τη μεγάλη εικόνα, τον ανταγωνισμό όλων με όλους σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να περνά από τη μια κρίση στην άλλη και να επαναφέρει με τον τρόπο του -μέσα από τις ορατές επιπτώσεις- το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».

Απέναντι στο σκοτάδι, που σηματοδοτεί για την εργατική τάξη η επικράτηση της μιας ή της άλλης από τις αστικές δυνάμεις, υπάρχει ελπίδα.

Σ' αυτό που συμβαίνει έξω στο δρόμο, κοντά δυο μήνες τώρα, για την προετοιμασία του πανελλαδικού συλλαλητηρίου. Στο δρόμο για την ανασύνταξη του κινήματος. Εκεί όπου οι εργάτες κουβεντιάζουν και αποφασίζουν στη συνέλευση, κάνουν πέρα τους εργατοπατέρες, στήνουν όρθια τα συνδικάτα τους, συσπειρώνονται στην ταξική γραμμή. Δηλώνουν αποφασισμένοι στην πράξη να επιβάλουν να ακουστεί η δική τους φωνή, κάνουν καθαρό ότι δε δέχονται να ζήσουν με ψίχουλα, χτίζουν συμμαχία, ανοίγουν δρόμο με προοπτική τη δική τους απελευθέρωση.

Ελπίδα υπάρχει στην πρόταση του ΚΚΕ για την συγκρότηση μιας μεγάλης Λαϊκής Συμμαχίας των εργαζομένων, των φτωχών ΕΒΕ και αγροτών, των γυναικών και της νεολαίας ενάντια στο κεφάλαιο και τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, το δρόμο που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για να αλλάξει ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του λαού, για να αποκτήσει ο λαός τη δύναμη και την πίστη ότι μπορεί να ανατρέψει αυτό το σάπιο σύστημα, ότι μπορεί να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Ελπίδα υπάρχει στη με κάθε τρόπο ενίσχυση του ΚΚΕ παντού.

Διά ταύτα: Ουσιαστική ανακούφιση προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει, αν δε δυναμώσει η πάλη για κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων αλλά και των προηγούμενων, που έβαλαν τις βάσεις για σαρωτικές ανατροπές κύρια σε εργασιακά και ασφαλιστικό, αν δε δυναμώσει η πάλη σε αντιπαράθεση με τις συνολικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Αυτή η πάλη δεν μπορεί παρά να συνδέεται με το στόχο της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ, με την εξουσία στα χέρια του λαού, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα βάλει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης προς όφελός του, χωρίς μνημόνια διαρκείας και δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις υπέρ των μονοπωλίων. Σ' αυτήν την πάλη όλες οι δυνάμεις.