ΠΑΡΙΣΙ.--

«Πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, να μάθουμε να συμμετάσχουμε σε έναν αληθινό κοινωνικό διάλογο, να είμαστε ικανοί να αλλάξουμε αρκετούς κανόνες», σημείωσε ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, στην προχτεσινή του εξαμηνιαία συνέντευξη Τύπου, διαβεβαιώνοντας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα θα ενταθούν μαζί με την ολομέτωπη ιδεολογικοπολιτική επίθεση, ώστε να εξουδετερωθεί κάθε λαϊκή αντίσταση. Οι νέες διαβεβαιώσεις του για τις μεταρρυθμίσεις και την ανταγωνιστικότητα κατατέθηκαν, άλλωστε, ελάχιστες μέρες μετά τις νέες προκλητικές αξιώσεις της Ενωσης των μεγαλοβιομηχάνων (MEDEF) και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για την αγριότητα με την οποία η μεγαλοεργοδοσία θα ορμήσει σε όποιο εργατικό δικαίωμα έχει μείνει όρθιο. Γι' αυτό άλλωστε και ζητά ραγδαία εξάπλωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας (συμβάσεων έργου, μερικής απασχόλησης), θεσμοθέτηση της δυνατότητάς της να αμείβει ακόμα και χαμηλότερα από τον κατώτατο μισθό, επέκταση των ωραρίων των καταστημάτων Κυριακές και βράδια κτλ.

Ο Ολάντ ξεκαθάρισε ότι θα στηρίξει και θα συνδιαμορφώσει τις αντεργατικές απαιτήσεις, επισημαίνοντας ότι «πρωτεύει η μείωση του κόστους εργασίας, η μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις ώστε να μπορέσουν να επενδύσουν και να κάνουν προσλήψεις».

Επιπλέον, παρουσίασε τις περικοπές ύψους 50 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες ως απόδειξη ότι η Γαλλία σέβεται τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, απαντώντας στην κριτική που ήδη δέχεται η κυβέρνησή του για την αναβολή της «τακτοποίησης» του δημοσιονομικού ελλείμματος στο ύψος του 3% των Βρυξελλών. Για το συγκεκριμένο ζήτημα, ο Ολάντ δήλωσε ότι η προτεραιότητα για τη Γαλλία είναι να καλύψει το «έλλειμμα» που υπάρχει στην «ανταγωνιστικότητα» και τις επενδύσεις, ενώ το δημόσιο έλλειμμα δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα, με δεδομένο -όπως είπε- τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού που εξασφαλίζει η γαλλική κυβέρνηση. «Μια οικονομία δεν μπορεί να πετύχει την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητάς της και συγχρόνως και με την ίδια ένταση την αποκατάσταση των δημοσίων λογαριασμών της», στέλνοντας μήνυμα και στη Γερμανία, που σύμφωνα με αναλυτές γαλλικών ΜΜΕ θα πρωτοστατήσει στην κριτική για τις δημοσιονομικές αποκλίσεις του Παρισιού. Την ίδια στιγμή, οι επισημάνσεις του Ολάντ επιβεβαιώνουν ότι εντείνεται η αντιπαράθεση και στο εσωτερικό της ΕΕ για το αν πρέπει να ακολουθηθεί μείγμα επεκτατικής ή περιοριστικής πολιτικής, ανάλογα με το πώς κάθε αστική τάξη ή μερίδες της εκτιμούν ότι θα ωφεληθούν περισσότερο ή θα χάσουν λιγότερο.

«Η Γαλλία είναι έτοιμη για νέες πρωτοβουλίες» είπε, «όχι για το ξήλωμα των Συνθηκών, αλλά για να προπορευθεί μαζί με τη Γερμανία σε ολοκληρωμένες πολιτικές, όπως τη μετάβαση της ενέργειας, τα ψηφιακά και τις υποδομές. Είμαστε έτοιμοι να πούμε ότι υποστηρίζουμε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, στην οποία το γαλλογερμανικό ζεύγος να έχει το προβάδισμα, ιδιαίτερα στο θέμα της ενεργειακής μετάβασης» συμπλήρωσε, αποτυπώνοντας την αποφασιστικότητα με την οποία η γαλλική αστική τάξη θα διεκδικήσει πρωταγωνιστικό και αναβαθμισμένο ρόλο.

Τα γαλλικά ΜΜΕ σχολίασαν ότι η συνέντευξη του Ολάντ «είχε λίγο από οικονομία και πολλή εξωτερική πολιτική» και δεν έγιναν εξαγγελίες όσον αφορά την οικονομία (εκτός από μια αόριστη αναφορά στο νόμο για τη «μεταβατική ενέργεια» και σε 34 «βιομηχανικά σχέδια»).

Ο Ολάντ έκλισε σε όλες τις πτώσεις την «ανάγκη» να αντιμετωπιστούν οι «τρομοκράτες» και την ευθύνη του να διασφαλίσει την ασφάλεια της Γαλλίας, εννοώντας τη συμμετοχή των γαλλικών μονοπωλίων στα μικρά και μεγάλα παζάρια για μοίρασμα αγορών και πρώτων υλών. Υπό αυτό το πρίσμα, ανακοίνωσε τη συμμετοχή και της Γαλλίας σε αεροπορικές επιθέσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) στο Ιράκ, όπως και τη λειτουργία στρατιωτικού νοσοκομείου στη Γουινέα, στο πλαίσιο της καταπολέμησης της επιδημίας του αιμορραγικού πυρετού «Εμπολα».

Με αφορμή το δημοψήφισμα στη Σκοτία, ο Ολάντ υπογράμμισε ότι «εάν το ευρωπαϊκό σχέδιο ατονήσει, θα ανοίξει ο δρόμος στους εγωισμούς, τους λαϊκισμούς και τις αποσχιστικές τάσεις».

Με το νου του και σε φυγόκεντρες δυνάμεις τύπου «Εθνικό Μέτωπο Γαλλίας», συνολικά σε προτάσεις που καταθέτουν μερίδες του κεφαλαίου που κρίνουν συμφερότερες άλλες διεθνείς συμμαχίες, δήλωσε ότι «όλες οι ευρωπαϊκές ψηφοφορίες δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως προειδοποιήσεις αλλά ως σειρήνες συναγερμού», φανερώνοντας και έτσι τις δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης και τις «κόντρες» που βαθαίνουν στο στρατόπεδο των κεφαλαιοκρατών οι οποίοι αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη την απειλή της «αστάθειας» (σ.σ. δηλαδή της απουσίας των συνθηκών που εξασφαλίζουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου) και γι' αυτό κλιμακώνουν ασταμάτητα την επιδρομή στα δικαιώματα και τις ανάγκες των λαών.