Το Μέγαρο Μουσικής, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου μουσουργού Τζουζέπε Βέρντι, ανέβασε την «Αϊντα» του, παρέχοντας τα πάντα στον φημισμένο Μιλανέζο σκηνογράφο και σκηνοθέτη Πιερ Λουίτζι Πίτζι, για μια μεγάλη παραγωγή. Η φήμη, ακόμα και η πείρα ενός ανθρώπου δεν εγγυώνται, οπωσδήποτε, το κάλλιστο αποτέλεσμα. Η τέχνη απαιτεί από κάθε καλλιτέχνη - πολλαπλάσια από όποιον καθοδηγεί το καλλιτεχνικό όλον - αμφιβολία, σύνεση, σεμνότητα, διαρκή αυτοέλεγχο και προπάντων μέτρο για την εναρμόνιση όλων των παραμέτρων και συντελεστών στο εκάστοτε είδος και χώρο.

Ο Π. Λ. Πίτζι μάλλον απέφυγε μια παρόμοια «βάσανον». Ερήμην των διαστάσεων της σκηνής του ΜΜ, των καλλιτεχνών και του ήθους του έργου, έπραξε ό,τι σχεδίασε επί χάρτου. Ενώ η σκηνή του ΜΜ δεν αναλογεί στη ρωμαϊκή Αρένα της Βερόνα ή στον αρχαιολογικό χώρο των Πυραμίδων της Αιγύπτου (και στους δύο αυτούς χώρους παραστάθηκε στο παρελθόν η «Αϊντα»), ο Πίτζι εζήλωσε τα μεγέθη των πυραμίδων και ως σκηνογράφος τοποθέτησε μια γιγάντια, δυσανάλογη των διαστάσεων της σκηνής του ΜΜ, λευκή πυραμίδα, η οποία, αντανακλώμενη και στους τεράστιους καθρέφτες στα δύο πλάγια της σκηνής, «έπνιξε» το χώρο και τους ερμηνευτές. Επιπλέον η πυραμίδα του αποδείχτηκε δυσλειτουργική - έως επικίνδυνη - κατά την είσοδο και έξοδο των καλλιτεχνών από το άνοιγμά της και δύσβατη με τα ρωμαϊκού ύψους σκαλοπάτια της. Ο Πίτζι, επιδιώκοντας τη θεαματικότητα, ως ενδυματολόγος έντυσε τους ερμηνευτές με εντυπωσιοθηρικά κοστούμια, σε αποχρώσεις μπλε ρουά και ασημί, φορτώνοντας ορισμένα κοστούμια με μεταλλικά αξεσουάρ, τα οποία όταν κινούνταν οι ερμηνευτές προκαλούσαν ηχητικά παράσιτα σε βάρος της μουσικής και του τραγουδιού.

Παρότι ακαδημαϊκή στο αισθητικό της υπόβαθρο και στο στήσιμό της, η παράσταση του Πίτζι «μοντέρνιζε» με το σκηνικό, τα κοστούμια και με τις εξαιρετικές (είναι αλήθεια) χορογραφίες του Ρουμάνου Γκεόργκε Ιάνκου, με σολίστ την εκπληκτική Μίρνα Καμάρα και τον πολύ καλό χορευτή Ρομπέρτο Μπόλε. Οι χορογραφίες είναι που πράγματι κόσμησαν πραγματικά την παράσταση. «Κόσμημα» και «εύρημα», βεβαίως, δεν αποτελεί η διαφορετική ενδυματολογική εμφάνιση του Χοσέ Κούρα ως «σταρ» του μιούζικαλ (μέτριου τραγουδιστικά Ρανταμές) για να φανούν τα σωματικά κάλλη του, από εκείνη του αξιόλογου Γκριστιάν Γιόχανσον (Ρανταμές στη δεύτερη διανομή).

Ολοι οι σολίστες, οι χορωδοί, οι μουσικοί και ο μαέστρος κατέθεσαν το μόχθο και τα μέσα τους για να υπηρετηθεί το έργο του Βέρντι, πειθαρχώντας φυσικά στη μεγαλόσχημη, όχι ουσιαστικά μεγάλη σκηνοθετική αντίληψη του Πίτζι.