Λυτοί και δεμένοι, σε ρόλους μοιρασμένους με ακρίβεια, έχουν μπει σε κίνηση, προκειμένου να μαντρώσουν τα συνδικάτα στη στρούγκα ενός «κοινωνικού διαλόγου» που σε τίποτα δε διαφέρει από το σφαγείο. H διακύβευση μεγάλη. Αφορά στο πρόβλημα των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, έτσι που το κεφάλαιο να πληρώνει γι' αυτό το μικρότερο δυνατό ποσοστό υπεραξίας. Λύνονταν πάντα στη βάση των συσχετισμών της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Η περιλάλητη «τριμερής» χρηματοδότηση των ταμείων προέκυψε σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές σαν αποτέλεσμα επίσης συγκεκριμένων συσχετισμών.

Ποτέ, όμως, το πρόβλημα των πόρων της Κοινωνικής Ασφάλισης δε λύθηκε με συζήτηση, πόσο μάλλον με ψευδεπίγραφο «διάλογο». Η σύγκρουση ήταν πάντα σφοδρή για καθένα «σεντς» που θα έπρεπε να περάσει από το ταμείο του καπιταλιστή στο ασφαλιστικό ταμείο. Σαν πρόβλημα έχει και τις ιδεολογικές του διαστάσεις. Οι καπιταλιστές ονομάζουν κόστος την εργασία. Η εργατική τάξη γνωρίζει από την εποχή του Μαρξ πως η εργασία είναι παραγωγή πλούτου. Οι καπιταλιστές λογίζουν σαν φόρους τις εργοδοτικές εισφορές και ζητούν τη μείωσή τους. Η εργατική τάξη γνωρίζει πως οι εργοδοτικές εισφορές δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τμήμα από την αρπαγμένη στο χώρο δουλιάς υπεραξία που παράχτηκε με κατανάλωση εργατικής δύναμης. Και σαν τέτοια - υπεραξία - διεκδικείται πάντα η επιστροφή της. Η έκβαση αυτής της διεκδίκησης ήταν πάντα θέμα συσχετισμών.

Εδώ βρισκόμαστε και σήμερα. Οι καπιταλιστές, για να τα φέρουν πέρα στο μεταξύ τους ανταγωνισμό θέλουν να παίρνουν από την εργατική δύναμη ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία. Να κρατούν τον εργάτη περισσότερο χρόνο στη δουλιά με το μικρότερο δυνατό μισθό και κατά συνέπεια και με τη μικρότερη δυνατή σύνταξη. Η εργατική τάξη γνωρίζει πως με τη σημερινή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων παράγει πλούτο τρομακτικά μεγαλύτερο απ' όποια άλλη εποχή. Γνωρίζει επίσης πως ακριβώς και γι' αυτό δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Να δουλέψει λιγότερο, να απολαύσει περισσότερα.

Αυτή ακριβώς είναι και η σύγκρουση γύρω από το ασφαλιστικό σύστημα. Και υπ' αυτό το πρίσμα προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στους εργαζόμενους, όσοι από το εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος αφήνουν έστω και μία χαραμάδα ανοιχτή για «διάλογο» με το κεφάλαιο και την κυβέρνησή του. Αυτό που ζητά το κεφάλαιο και προωθεί η κυβέρνηση είναι οι εργαζόμενοι να πληρώσουν κι από πάνω διπλά και τριπλά για τη ρημαγμένη ήδη στους χώρους δουλιάς ζωή τους. Να πληρώσουν ξανά και ξανά με την ελπίδα πως ίσως κάποτε φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης και τότε -πάντα, ίσως - εισπράξουν κάποια ψίχουλα που θα τους επιτρέπουν να βλέπουν, όσο αντέξουν, την ανατολή. Μια χειρότερη ζωή για τους εργάτες ζητά το κεφάλαιο. Μια καλύτερη ζωή ζητάνε οι εργάτες. Είναι απόλυτα έτσι μαύρο - άσπρο το πράγμα.

Εδώ μπαίνει σε κίνηση όλος αυτός ο μηχανισμός της ποδηγέτησης των εργατικών συνειδήσεων, ο μηχανισμός που ανεξάρτητα από το τι παπαγαλίζει το κάθε γρανάζι του, καταλήγει πάντα στην εντολή «να πάνε οι εργάτες στο διάλογο», δηλαδή στη σφαγή. Οι πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος μπορούν να ανατρέψουν αυτό το σχεδιασμό για μια ακόμα φορά. Με την καλύτερη οργάνωση της πάλης, την καθημερινή βασανιστική δουλιά που απαιτείται να γίνει άνθρωπο τον άνθρωπο, έτσι που όχι μόνο όλο και περισσότεροι να γνωρίζουν, αλλά ακόμα περισσότεροι να χρησιμοποιούν αποφασιστικά το μόνο αποτελεσματικό εργαλείο «διαλόγου» που ανταποκρίνεται -δοκιμασμένα αντέχει -στις συνθήκες ενός ανειρήνευτου ταξικού αγώνα. Ενός αγώνα που όλα μαρτυρούν πως θα διεξάγεται όλο και περισσότερο με όρους «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Χωρίς καμιά συμπάθεια για τη «ζωή» των καπιταλιστών, όσο πιο οργισμένοι γίνεται, ας κάνουμε τα πάντα για τη δική μας ζωή.