Το δικαίωμα στην απεργία έχει σαμποταριστεί στην πράξη, ακόμα κι από τις ίδιες τις Συμβάσεις του ΔΟΕ και τη λεγόμενη «Ομάδα των Εργαζομένων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Διεθνής Ναυτική Σύμβαση του 2006, την οποία υπέγραψε και η ρεφορμιστική Διεθνής των Μεταφορών (ITF). Η Σύμβαση αυτή πρακτικά καταργεί το δικαίωμα στην απεργία στον κλάδο της ναυτιλίας, ξεσηκώνοντας την οργή εργαζομένων και συνδικάτων των μεταφορών ανά τον κόσμο.

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι χώρες, όπως η Κολομβία, η πιο επικίνδυνη για να είναι κανείς συνδικαλιστής, εδώ και χρόνια είναι εκτός της «μαύρης λίστας» του ΔΟΕ, με τις χώρες όπου παραβιάζονται τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, κάτω από την πίεση των εργοδοτών!

Το κύριο, ωστόσο, δεν είναι αν ένας διεθνής οργανισμός υποστηρίζει ή όχι τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αλλωστε, η εφαρμογή των Διεθνών Συμβάσεων, όπως και των περισσότερων κανονισμών που βάζει η «διεθνής κοινότητα», γίνεται «αλά καρτ», με βάση τα συμφέροντα των διεθνών μονοπωλιακών ομίλων και των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων.

Το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, στη συλλογική δράση, στην απεργία δε χαρίστηκε από καμία κυβέρνηση κι από κανένα διεθνή οργανισμό. Κατακτήθηκε μετά από μακρόχρονους, σκληρούς αγώνες της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα και μόνο με τους αγώνες των εργαζομένων θα συνεχίσει να υπάρχει. Σ' αυτήν την κατεύθυνση παλεύει στη χώρα μας το ΠΑΜΕ, αλλά και το διεθνές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα ταξικά συνδικάτα σε όλες τις χώρες, που είναι μέλη της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ).