Το 2001, το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον πρώτο νόμο για τη σύσταση και τους όρους λειτουργίας των ΕΠΑ. Από τότε μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν μια σειρά από τροποποιήσεις, κάθε φορά σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση, για τους «ενοικιαζόμενους» εργατοϋπαλλήλους, αλλά και για το σύνολο των εργατών. Συγκεκριμένα:

Ο νόμος 2956/2001 όριζε:

• Ο εργαζόμενος προσλαμβάνεται από την ΕΠΑ (άμεσος εργοδότης) με σύμβαση εργασίας αορίστου ή ορισμένου χρόνου.
• Αν απασχοληθεί στον ίδιο έμμεσο εργοδότη (δηλαδή σε αυτόν που η ΕΠΑ τον «ενοικιάζει») πάνω από 20 μήνες, τότε η σύμβαση μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου στον έμμεσο εργοδότη.
• Ο έμμεσος εργοδότης δεν μπορούσε να απασχολεί «ενοικιαζόμενους» όταν αυτοί αντικαθιστούσαν εργαζόμενους που ασκούν το δικαίωμα της απεργίας, όταν το προηγούμενο έτος ο έμμεσος εργοδότης είχε πραγματοποιήσει ομαδικές απολύσεις στις ίδιες ειδικότητες και όταν ο έμμεσος εργοδότης ήταν τμήμα του δημόσιου τομέα.

Πρόκειται για διατάξεις που στόχο είχαν να χρυσώσουν το χάπι της ίδρυσης και λειτουργίας των δουλεμπορικών.

Ακολούθησε, ο νόμος 3846/2010, ο οποίος όριζε:

• Η «ενοικίαση» επιτρέπεται μόνο για «έκτακτες, πρόσκαιρες ή εποχιακές ανάγκες».
• Μείωνε στους 12 μήνες (ή στους 18 για άλλες περιπτώσεις) το ανώτατο όριο απασχόλησης στον ίδιο έμμεσο εργοδότη, που αν ξεπεραστεί, η σύμβαση μετατρέπεται σε αορίστου. Η πρόβλεψη αυτή αναιρούνταν αν μεταξύ της πρώτης και δεύτερης «ενοικίασης» μεσολαβήσουν 45 ημερολογιακές μέρες.
• Επέτρεπε να αντικαθιστούνται με «ενοικιαζόμενους» οι εργαζόμενοι της ίδιας ειδικότητας που απολύθηκαν τους τελευταίους έξι μήνες για οικονομοτεχνικούς λόγους ή εργάτες της ίδιας ειδικότητας που απολύθηκαν τους τελευταίους δώδεκα μήνες.
• Εισήγαγε τον όρο ότι ο «ενοικιαζόμενος» δεν μπορεί να «υπάγεται στις ειδικές διατάξεις περί ασφαλίσεων εργατοτεχνιτών οικοδόμων».

Δύο χρόνια μετά, ο νόμος 4052/2012:

• Αύξησε το χρονικό διάστημα απασχόλησης από τους 12 στους 36 μήνες, κατά το οποίο μπορεί να ενοικιάζεται ένας εργαζόμενος στον ίδιο έμμεσο εργοδότη χωρίς να έχει το δικαίωμα μετατροπής της σύμβασής του σε αορίστου.

Την ίδια χρονιά, ο νόμος 4093/2012:

• Μείωσε στο μισό το χρονικό διάστημα, το οποίο πρέπει να μεσολαβεί μεταξύ της πρώτης και δεύτερης «ενοικίασης», ώστε να μη μετατραπεί η σύμβαση σε αορίστου. Ετσι οι 45 γίνονται 23 ημερολογιακές μέρες.

Σε όλα τα παραπάνω, ήρθε να προστεθεί το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο:

• Μειώνει ξανά το διάστημα της απαγόρευσης για την αντικατάσταση απολυμένων από «ενοικιαζόμενους». Ετσι: Επιτρέπεται οι «ενοικιαζόμενοι» να αντικαταστήσουν εργάτες της ίδιας ειδικότητας που απολύθηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες (από έξι) για οικονομοτεχνικούς λόγους ή εργάτες της ίδιας ειδικότητας που απολύθηκαν ομαδικά τους τελευταίους έξι μήνες (από δώδεκα).
• Αίρει την απαγόρευση απασχόλησης του «ενοικιαζόμενου» σε κατασκευαστικά έργα, εφόσον αυτά είναι αρχικού προϋπολογισμού 10 εκ. ευρώ και άνω, χρηματοδοτούνται ή συγχρηματοδοτούνται από το κράτος και διεξάγονται από εργολάβους.
• Καταργεί την πρόβλεψη του ν. 3846/2010 που υπήρχε και στο ν. 4052/2012 ότι η «ενοικίαση» επιτρέπεται μόνο για «έκτακτες, πρόσκαιρες ή εποχιακές ανάγκες».

Σε όλους τους νόμους είναι πάγια η πρόβλεψη ότι οι εργοδότες μπορούν να αμείβουν τους «ενοικιαζόμενους» με τον κατώτερο μισθό που προβλέπει ή παλαιότερα η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση ή από το νόμο, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια.