ΠΟΛΛΕΣ φορές της στήλης οι αναφορές σ' εκείνο το συγκλονιστικό το μαγιάτικο πρωινό της Πρωτομαγιάς του 1944. Οπως το ζήσαμε στιγμή με στιγμή σ' εκείνα τα αξέχαστα τα πρώτα ρεπορτάζ για τις παράνομες εφημερίδες μας.

ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ μήπως η φοβερή Δευτέρα, που ο ήλιος πάλευε να βγει μέσα από την ομίχλη και τα γερμανικά πολυβόλα των χιτλερικών από κοντά κι οι γερμανοτσολιάδες στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής θέριζαν λεβέντες, θέριζαν κορμιά, 200 κομμουνιστές δεσμώτες της Ακροναυπλίας και της Ανάφης;

ΣΗΜΕΡΑ ξανά εκεί, στην Καισαριανή, στο «ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ», για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τους 200 προμάχους της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης. Στον άγιο αυτό χώρο της λευτεριάς, που γι' αυτόν 57 ολόκληρα χρόνια παραμένει ανεκπλήρωτο της πολιτείας το χρέος, για να υψώσει το μνημείο της μεγάλης θυσίας.

ΦΕΡΝΕΙΣ έτσι στο νου αυτά που έγραφε ο αξέχαστος σύντροφος Γιώργης Λαμπρινός, μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος (το 1945) που τόνιζε «...Δεν επιτρέπεται σήμερα η Καισαριανή, τόπος που η χλόη του βλασταίνει με το αίμα χιλιάδων ηρώων μας, να παραμένει χωρίς το μεγαλόπρεπο μνημείο της... Τα μνημεία είναι ανάγκη της ματωμένης ψυχής μας, ανάγκη του ηθικού και ιστορικού χρέους...».

Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ψυχή μας περιμένει πάντα το μεγαλόπρεπο μνημείο στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά για να υψωθεί το μνημείο πρέπει κάποτε να ξεκουμπιστεί από το χώρο η Σκοπευτική κι οι «ντουφεξήδες» της, να τελειώσει η βέβηλη παρουσία της...

ΤΗΝ απαράδεκτη αυτή κατάσταση, την ντροπή και καταισχύνη, που συνεχίζεται περισσότερο από μισό αιώνα θέτει στον αρμόδιο υπουργό Πολιτισμού κ. Ευάγγ. Βενιζέλο το έγγραφο της ΠΕΑΕΑ, για να πάρει κάποτε τέλος η προκλητική αυτή ιστορία.

Η ΠΕΑΕΑ υπενθυμίζει ότι ύστερα από πανελλήνιο διαγωνισμό είναι πια έτοιμο το επιβλητικό μνημείο, ύψους 7 μέτρων, αφιέρωμα στη μνήμη των χιλιάδων πατριωτών που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής από τους χιτλερικούς κατακτητές στα χρόνια της Κατοχής και το οποίο έχει φιλοτεχνήσει ο γνωστός γλύπτης Απ. Φανακίδης. Μπορεί βέβαια να 'ναι έτοιμο το μνημείο, δεν μπορεί όμως να τοποθετηθεί, κι αυτό γιατί ο χώρος εξακολουθεί να ανήκει στη Σκοπευτική Εταιρία, αυτή έχει τα κλειδιά, αυτή είναι τ' αφεντικό κι αυτή επιτρέπει τη δίοδο για να περάσουν όσοι φτάνουν εκεί για να τιμήσουν τους νεκρούς και να καταθέσουν τα στεφάνια τους.

ΚΑΙ δεν ήταν λίγες φορές που ζήσαμε κι είδαμε επίσης και σκηνές ντροπής να φτάνουν στο Σκοπευτήριο ξένες αντιπροσωπείες με τα στεφάνια και να το βρίσκουν κλειστό, και μόνος τρόπος να βρεθούν μέσα ήταν να μπορέσουν, αν βέβαια μπορούσαν, να σκαρφαλώσουν τους γύρω τοίχους.

ΣΩΣΤΑ η ΠΕΑΕΑ, παρατηρεί, πως όλα αυτά τα πρωτόφαντα και της ντροπής συμβαίνουν στην Ελλάδα 57 χρόνια ύστερα από το τέλος του πολέμου, να πρέπει να ζητάς την άδεια και το κλειδί από τους «ντουφεξήδες» της Σκοπευτικής.

ΣΚΛΗΡΟ «καρύδι» η Σκοπευτική, με φιρμάνια βασιλομεταξικά φώλιασε στην καρδιά της Καισαριανής κι ανεμίζοντας τα ιδιοκτησιακά «προικιά» της δεν κάνει βήμα, περιμένει να απαλλοτριωθεί ο χώρος που κατέχει, να «πέσει» το παραδάκι που απαιτεί κι όταν κάποτε τελειώσουν όλα αυτά, τότε πια να τον παραδώσει και να προχωρήσουν οι εργασίες διαμόρφωσης του μνημειακού χώρου, με τοποθέτηση και του μνημείου.

ΠΡΕΠΕΙ να τελειώνει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, η ιστορία της Σκοπευτικής. Οι «ντουφεξήδες» της 57 χρόνια προκλητικά βεβηλώνουν τους χώρους της μεγάλης θυσίας. Ως πότε θα σέρνονται στο βούρκο τα ιερά και τα όσια; Κι ως πότε θα ευτελίζονται οι αγώνες, οι θυσίες, η αρετή που θα έπρεπε να 'ναι λαμπρό παράδειγμα διδαχής για την ελληνική νεολαία; Είναι λοιπόν η ώρα για να δοθεί τέλος σύντομα με την απομάκρυνση της Σκοπευτικής. Τα χρόνια επερίσσεψαν. Πενήντα εφτά χρόνια και το χρέος το 'χουν αφήσει αυτοί που ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία βάναυσα, τραγικά αξόφλητο.