Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΒΟΥΛΗ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Νέα μέτρα σφαγής του λαού με όραμα την ανάκαμψη του κεφαλαίου

Αποσπάσματα από την ομιλία του γενικού εισηγητή από το ΚΚΕ

Eurokinissi

Παρακολουθούμε μια άσφαιρη και κάλπικη για τα λαϊκά συμφέροντα αντιπαράθεση, μια διαπάλη ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, η οποία επικεντρώνεται στο ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής, ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής για την πορεία εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, για το ποιο μείγμα θα οδηγήσει στην ανάκαμψη του κεφαλαίου, χωρίς βεβαίως να αμφισβητείται, μέσα από την όποια αλλαγή του μείγματος, ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της βάρβαρης επίθεσης απέναντι στην εργατική τάξη και τη λαϊκή οικογένεια.

Η συγκυβέρνηση και η αντιπολίτευση προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον αναμονής και εμπορίου ελπίδας για τα λαϊκά στρώματα. Η μεν κυβέρνηση λέγοντας ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες και ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για το λαό. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα άλλα «αντιμνημονιακά κόμματα», με τη λογική ότι πρέπει να αλλάξει η κυβέρνηση και ότι μια άλλη με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ θα λύσει τα προβλήματα του λαού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο λαός να παρακολουθεί στη γωνία, ποιος θα είναι αυτός που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της άρχουσας τάξης, ποιος μπορεί να διαπραγματεύεται, στο πλαίσιο της ΕΕ, πιο αποτελεσματικά για τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας μας, ποιος μπορεί να εγκλωβίσει καλύτερα, να χειραγωγήσει το εργατικό λαϊκό κίνημα για να μπορέσει να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.

Κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση

Αυτό γίνεται την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και με τον Κρατικό Προϋπολογισμό κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση, φορτώνει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στο λαό, μέσα από την κλιμάκωση της φοροεπιδρομής, την κατάργηση του αφορολόγητου, τη νέα φορολογική επιβάρυνση στους αυτοαπασχολούμενους και στη μικρή ακίνητη περιουσία, αλλά και υποσχόμενη νέες φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο.

Στα πλαίσια, όμως του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιο φορολογικό σύστημα για το λαό, στα πλαίσια του φορολογικού ανταγωνισμού και της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή.

Προχωράτε σε νέα μείωση των κοινωνικών δαπανών. Βεβαίως σημασία δεν έχει μόνο το απόλυτο μέγεθος, αλλά θα πρέπει να δούμε και τη σωρευτική επίδραση που υπάρχει απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Κι όλα αυτά για να πετύχετε το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο το έχετε αναγάγει σε νέο εθνικό στόχο.

Ομως το πρωτογενές πλεόνασμα, ανεξάρτητα του τρόπου επίτευξης, δεν πρόκειται να αναιρέσει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του. Αποτελεί μοχλό και εργαλείο αναδιανομής του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού. Αυτό άλλωστε είναι το αποτέλεσμα του κρατικού προϋπολογισμού στο καπιταλιστικό σύστημα.

Η αντιλαϊκή επίθεση στοχεύει και στο να προωθηθούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή να διαμορφωθούν μόνιμοι μηχανισμοί που θα διασφαλίζουν και θα αναπαράγουν όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, χωρίς δικαιώματα, μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, για να προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Ταυτόχρονα δημιουργείτε νέα πεδία δράσης για το υπερσυσσωρευμένο κεφαλαίο, μέσα από την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις, μέσα από κλείσιμο δημόσιων φορέων και οργανισμών. Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά θα κάνετε ακόμα πιο δύσκολες τις συνθήκες για να μπορεί η λαϊκή οικογένεια να ικανοποιεί τις ανάγκες της.

Βεβαίως, οι όποιες αποκλίσεις από την εκτέλεση του Προϋπολογισμού θα αποτελέσουν εφαλτήριο για μια νέα επίθεση και με νέα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα.

Αυτή η αντιλαϊκή επίθεση υπερβαίνει τα στενά περιθώρια της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Πρώτα απ' όλα στοχεύει στην «επόμενη μέρα», στο πώς δηλαδή θα διαμορφώσει ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Αντιλαϊκά μέτρα σε όλη την ΕΕ

Μία επίθεση που δεν αποτελεί ελληνική ιδιομορφία, γιατί απαντάει στην ανάγκη θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων σε επίπεδο ΕΕ, σε ένα νέο περιβάλλον, το οποίο χαρακτηρίζεται από την όξυνση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού όχι μόνο από τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και από τις νέες ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, οι οποίες έχουν διασφαλίσει πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό.

Είναι μέτρα, που έχουν συνδιαμορφωθεί σε επίπεδο ΕΕ, για να διασφαλίσουν συνολικά στους ευρωπαϊκούς μονοπωλιακούς ομίλους ακόμη πιο φθηνή εργατική δύναμη και νέα πεδία κερδοφορίας. Τα μέτρα αυτά σχεδιάστηκαν πολύ πριν από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Επί της ουσίας ο πυρήνας τους, η καρδιά τους, βρίσκεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αφορούν το σύνολο των κρατών-μελών της ΕΕ, είτε βρίσκονται σε κρίση είτε όχι, είτε έχουν υψηλό δημόσιο χρέος είτε όχι, είτε είναι σε μνημόνια είτε όχι.

Αλλά και νέα μέτρα που καθορίζονται σ' αυτό πλαίσιο, με το Αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, τη Συμφωνία για το euro plus, στην οποία ορίζεται ότι ο κατώτερος μισθός συνολικά σε επίπεδο ΕΕ πρέπει να αντιστοιχείται με τον κατώτερο μισθό των πιο ανταγωνιστικών περιοχών για την ΕΕ.

Επίσης, διαμορφώνονται οι συνθήκες μόνιμης εποπτείας στην ΕΕ των δημοσιονομικών μεγεθών στα πλαίσια της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης.

Απ' αυτήν την άποψη, λοιπόν, όσοι αποδέχονται την ΕΕ, είναι ψευδεπίγραφα αντίπαλοι των μνημονίων. Γιατί αυτή καθορίζει ένα συνολικότερο, ένα γενικευμένο πλαίσιο για μνημόνια διαρκείας για όλους τους λαούς.

Είναι αυταπάτη να θεωρούν κάποιοι ότι μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας της ΕΕ. Αποτελεί μία «λυκοσυμμαχία» και θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστική σε βάρος συνολικά των εργαζομένων, σε βάρος συνολικά των λαών της και όχι μόνο.

«Ικανή διαπραγμάτευση» για ποιον;

Η υπόθεση της ικανής διαπραγμάτευσης για ποιον γίνεται; Γίνεται για λογαριασμό της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών ή για ικανοποίηση επιμέρους στόχων και συμφερόντων της αστικής τάξης ή τμημάτων του κεφαλαίου;

Γιατί σήμερα στη χώρα μας η αστική τάξη προβληματίζεται από τη συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση. Προβληματίζεται από την επιδείνωση της θέσης της, αλλά και από το πώς μπορούν να διασφαλιστούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά της.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο διαπραγματεύεται, θέλει μια πιο χαλαρή δημοσιονομική προσαρμογή, για να υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια στο αστικό κράτος να παρέχει κρατική αλλά και κοινοτική χρηματοδότηση στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΕΒ ζητάει μεγαλύτερη στήριξη της βιομηχανίας κι ένα νέο μείγμα, το οποίο θα αντικαταστήσει το μνημόνιο.

Γι' αυτό επιδιώκουν να απομειώσουν τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, ούτως ώστε να υπάρχουν τα απαραίτητα κονδύλια για να χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Η κυβέρνηση λέει ότι αυτό θα το πετύχει μέσα από την επιμήκυνση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Η αξιωματική αντιπολίτευση λέει ότι θα το πετύχει μέσα από το κούρεμα.

Διαπραγματεύσεις που εντάσσονται μέσα σε ένα συνολικότερο πλαίσιο και το οποίο αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρωζώνης.

Η ανισόμετρη εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης σε επίπεδο ΕΕ οδήγησε κάποιες χώρες να αναβαθμίζονται και κάποιες άλλες χώρες να οπισθοχωρούν. Αυτή η κατάσταση οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη και επιταχύνει τις φυγόκεντρες τάσεις στα πλαίσια της ΕΕ.

Δεν είναι τυχαίο ότι διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, σε διάφορα κράτη-μέλη, αρχίζουν και φλερτάρουν ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα με την υπόθεση «επιστροφή στο εθνικό νόμισμα».

Γι' αυτό αποτελεί ψευτοδίλημμα για το λαό αν θα έχει ισχυρό ή αδύναμο νόμισμα για να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση. Γιατί το ζήτημα δεν είναι με ποιο νόμισμα θα μετράει από τη μία μεριά ο λαός τη φτώχεια του και από την άλλη μεριά το κεφάλαιο τα κέρδη του.

Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνονται νέες συμμαχίες εντός της ΕΕ, όπως για παράδειγμα η «συμμαχία του Νότου». Η Γαλλία και η Ιταλία, κατά κύριο λόγο, με την ανοιχτή στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, πιέζουν για αλλαγές σε επίπεδο ΕΕ όσον αφορά την πολιτική διαχείρισης για να διασφαλίσουν μεγαλύτερες δυνατότητες για κρατικές ενισχύσεις στους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους.

Πρόκειται για μία κάλπικη αντιπαράθεση όσον αφορά τα διάφορα μείγματα διαχείρισης, αν θα είναι, δηλαδή, περιοριστική ή επεκτατική η δημοσιονομική πολιτική. Αν, δηλαδή, θα ακολουθήσουμε την πολιτική της Μέρκελ -τα αποτελέσματά της τα ζούμε- ή αν θα ακολουθήσουμε τη πολιτική Ομπάμα, με την οποία κάποιοι ανοιχτά ή συγκαλυμμένα «φλερτάρουν», μια η επεκτατική πολιτική που έχει οδηγήσει σε όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Το 95% της ανάπτυξης ανάμεσα στο 2009 και το 2012 το καρπώθηκε το 1% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ για το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού δεν υπήρξε ποτέ ανάκαμψη.

Ποια η ουσία της αντιπαράθεσης

Η όξυνση της διαπάλης και στο εσωτερικό, ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, προσπαθεί να συγκαλύψει τη στρατηγική τους συμφωνία. Την ανάγκη να ξεπεραστούν οι δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου στη χώρα μας, για να μπορέσει να επανεκκινήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Εκεί που διαφωνούν είναι για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει πιο αποτελεσματική. Συμφωνούν στο μοντέλο, αλλά και στις προτεραιότητες.

Είναι χαρακτηριστική η σημερινή παρέμβαση του κ. Τσίπρα (σ.σ. η παρέμβαση στο Συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου), ο οποίος είπε ότι στο νέο μοντέλο, η αφετηρία ανασυγκρότησης της παραγωγικής διαδικασίας είναι η στρατηγική επιλογή των εξωστρεφών τομέων της οικονομίας, που αναδεικνύουν τα πιο ισχυρά πλεονεκτήματα στη διεθνή αγορά. Αυτό δε λέει και η κυβέρνηση; Αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων για να οικοδομήσει μία εξωστρεφή οικονομία.

Τι σημαίνει, όμως, «συγκριτικό πλεονέκτημα» και ποιος το καθορίζει; Το καθορίζουν οι ανάγκες των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων για να επενδύσουν σε νέους τομείς και η διασφάλιση της κερδοφορίας ή το καθορίζει η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών; Το καθορίζουν οι αντικειμενικές παραγωγικές δυνατότητες ή τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων;

Και δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτετε ακόμα και στις προτεραιότητες. Ενεργειακός κόμβος η Ελλάδα. Προτεραιότητα στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες. Ο Τουρισμός είναι βασικός πυλώνας. Ενας πυλώνας με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για τους εργαζόμενους, ενώ οι διακοπές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αποτελούν πολυτέλεια. Η Ναυτιλία, ο εθνικός πρωταθλητής...

Συμφωνείτε στο ρόλο του αστικού κράτους για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων. Η κυβέρνηση με νέους τομείς ή και με νέα κίνητρα που πρέπει να δώσει το αστικό κράτος. Ο κ. Σαχινίδης ήταν πολύ αποκαλυπτικός, πρέπει να δοθούν νέα φορολογικά κίνητρα και να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία για την προσέλκυση επενδύσεων.

Αντίθετα, η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ότι μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων πρέπει να διαμορφωθεί ένα κατάλληλο περιβάλλον για να στηρίξει, να δώσει ώθηση στις ιδιωτικές επενδύσεις, αξιοποιώντας τις ΣΔΙΤ, τις συμπράξεις και με το ξένο κεφάλαιο για την αξιοποίηση της ακίνητης -και όχι μόνο- περιουσίας.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αναιρέσει τις επιλογές των μονοπωλιακών ομίλων, ό,τι και αν κάνει. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος στα πλαίσια του συστήματος.

Απ' αυτή την άποψη, εμείς το λέμε καθαρά: Η όποια ανάκαμψη δε θα οδηγήσει σε λαϊκή ευημερία, ούτε θα αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες και βεβαίως δεν πρόκειται να αποτρέψει τον κυκλικό χαρακτήρα εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης.

Η ουσία της διαπάλης είναι ποιος θα μπορέσει να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι ποιος θα μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα τη φτώχεια, η κυβέρνηση μέσα από το πρωτογενές πλεόνασμα ή ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από το αναπτυξιακό μέρισμα, δηλαδή από κάποια «ψίχουλα» από τα «καρβέλια» που θα καρπώνεται το κεφάλαιο.

Οχι κάτω από «ξένη σημαία»

Το πρόβλημα, λοιπόν, για το λαϊκό κίνημα δεν είναι να μπει κάτω από ξένη «σημαία», να επιλέξει τον ιμπεριαλιστή του, να υποταχθεί στα συμφέροντα της αστικής τάξης και της πλουτοκρατίας συνολικά.

Να επιλέγει, δηλαδή, το εργατικό λαϊκό κίνημα κάθε φορά τον κυβερνητικό διαχειριστή και να έχει μειωμένες απαιτήσεις συμβιβαζόμενο με τη μιζέρια του. Και όπου δεν περνάει το καρότο, χρησιμοποιούν το μαστίγιο της Χρυσής Αυγής.

Πραγματικός αντίπαλος για το λαό είναι τα μονοπώλια, το καπιταλιστικό σύστημα, οι κεφαλαιοκράτες. Αυτοί φταίνε και για το διαβρωμένο πολιτικό σύστημα. Εδώ κάνουν πολέμους για το κέρδος. Βεβαίως θα διαφθείρουν και κυβερνήσεις για να έχουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Αυτός ο υπαρκτός καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, αλλά γεννά φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση για τους λαούς.

Για εμάς κριτήριο στις σημερινές συνθήκες είναι εάν υπάρχουν οι δυνατότητες -και λέμε ότι υπάρχουν- να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Πώς θα γίνει αυτό; Αν ξεμπερδέψουμε με το καπιταλιστικό κέρδος και την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Κοινωνικοποίηση, λοιπόν, των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους.

Γι' αυτό το σκοπό χρειάζεται ένα ισχυρό κίνημα, που θα ενώσει την εργατική τάξη, θα ενισχύσει τον ταξικό του προσανατολισμό, οικοδομώντας τη Λαϊκή Συμμαχία. Το βάθρο για την ανακούφιση σήμερα της χειμαζόμενης λαϊκής οικογένειας, αλλά και το βάθρο αντεπίθεσης για συνολικότερη ρήξη και ανατροπή.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει αυτό, είναι η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, για να υπάρξει μια ισχυρή εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση που θα συγκεντρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις για να ανοίξει το δρόμο στην ελπιδοφόρο προοπτική, δηλαδή τη λεωφόρο της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τη σκλαβιά της εκμετάλλευσης.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ολα για την ανάκαμψη...(2014-01-17 00:00:00.0)
Το δημοσιονομικό πλεόνασμα, το δημοσιονομικό κενό και το κενό στην κάλυψη των αναγκών μας…(2013-10-26 00:00:00.0)
Η αντιπαράθεση είναι ξένη στα λαϊκά συμφέροντα(2013-10-18 00:00:00.0)
Εντός και «επί τα αυτά» της ΕΕ(2010-12-23 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ