Εικόνες απόγνωσης και καταστροφής κυριαρχούν στις Φιλιππίνες, μετά το πέρασμα του τυφώνα «Χαγιάν», ενός από τους ισχυρότερους της νεότερης Ιστορίας. Πάνω από 3.621, σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, είναι οι επιβεβαιωμένοι νεκροί, με τον ΟΗΕ να κάνει λόγο για 4.400 και πλέον, ενώ συνολικά υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τις 10.000. Περισσότεροι από 920.000 άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους. Τεράστιες είναι οι καταστροφές σε υποδομές, όπως δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, ηλεκτροδότηση και επικοινωνίες, με τις πληγείσες περιοχές να έχουν ισοπεδωθεί σε ποσοστό από 80 έως 90%.

Σε αυτό το χάος με αργούς ρυθμούς φτάνει η βοήθεια στους πληγέντες, οι οποίοι βρίσκονται σε απόγνωση, με ευθύνη των κρατικών αρχών, που, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, ενώ περίμεναν ένα «σούπερ - τυφώνα», σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, δεν πήραν κανένα μέτρο προστασίας, ως συνήθως.

Οι επόμενες μέρες από τον τυφώνα βρίσκουν τους ανθρώπους των νησιών αβοήθητους και αντιμέτωπους πλέον με το ξέσπασμα επιδημιών, καθώς η ταφή των νεκρών, που γίνεται ομαδικά, ακολουθεί επίσης αργούς ρυθμούς. Η έλλειψη πόσιμου νερού, τροφίμων και φαρμάκων κάνει εξαιρετικά δύσκολη την καθημερινότητα όσων επέζησαν.

Το 2012 ο λαός της χώρας ήρθε αντιμέτωπος με τον τυφώνα «Μπόφα», που ισοπέδωσε τις παραγκουπόλεις στα νότια των Φιλιππίνων. Τότε όπως και σήμερα, χιλιάδες πληγέντες από τον τυφώνα ποδοπατιούνταν στις ουρές για λίγα τρόφιμα, ενώ τα δάκρυα της υποκρισίας περίσσευαν. Το ίδιο και το 2011 με τον τυφώνα «Γουάσι», με επίσης εκατοντάδες νεκρούς. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 1991 έχασαν τη ζωή τους από τον τυφώνα «Θέλμα» 5.000 έως 8.000 άνθρωποι, καθώς τα θύματα δεν κατέστη ποτέ δυνατό να υπολογιστούν, το 2004 από τον «Γουίνι» τα θύματα έφτασαν τα 1.593, το 2008, από τον τυφώνα «Φρανκ» σκοτώθηκαν 1.410 άνθρωποι.

Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα - σύμπλεγμα 7.107 νησιών, με 98.630.000 κατοίκους. Η κατάσταση που βιώνει ο λαός των Φιλιππίνων είναι άμεσα συνδεδεμένη με την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία επί της ουσίας δεν προωθεί την ανάπτυξη υποδομών, που θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τις σύγχρονες ανάγκες, έχοντας - αντίθετα - ως αποκλειστικό στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα η ίδια τραγική ιστορία να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας υπολογίζεται ότι φτάνουν το 27,9%, ενώ η ανεργία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κυμαίνεται στο 7,5% για το 2013.

Την ίδια στιγμή που ο λαός υποφέρει το κεφάλαιο αυξάνει τα κέρδη του. Οι Φιλιππίνες βρίσκονται στη 41η θέση στην παγκόσμια οικονομική κατάταξη, ενώ εκτιμάται ότι το 2050 θα φτάσει τη 14η θέση, όντας η πέμπτη ισχυρότερη οικονομία της Ασίας και η πρώτη στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι Φιλιππίνες συμμετέχουν - μεταξύ άλλων - στην Παγκόσμια Τράπεζα, στο ΔΝΤ, στον ΠΟΕ, στην Ασιατική Αναπτυξιακή Τράπεζα και τους G24. Το εξαιρετικά χαμηλό εργατικό κόστος τροφοδοτεί την καπιταλιστική ανάπτυξη στη χώρα, που εμφανίζει εργατικό δυναμικό 40,8 εκατομμυρίων ανθρώπων και είναι πόλος έλξης για πολυεθνικές οι οποίες μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους στις Φιλιππίνες, όπου αναπτύσσεται ιδιαίτερα η βιομηχανία της μεταποίησης και του φασόν. Μεγαλύτεροι εμπορικοί της εταίροι είναι οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα, η Σιγκαπούρη, η Νότια Κορέα, η Ολλανδία, το Χονγκ Κονγκ, η Γερμανία, η Ταϊβάν και η Ταϊλάνδη, ενώ στις Φιλιππίνες μεταφέρουν εργοστάσιά τους πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες, όπως οι «Ford», «Toyota», «Mitsubishi», «Nissan», «Honda», «Kia», «Suzuki», «Isuzu», καθώς και εταιρείες ηλεκτρονικών υπολογιστών, όπως οι «Intel» και «Toshiba». Στις Φιλιππίνες της ταχύτατης καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι παραγκουπόλεις παραμένουν καθεστώς, συμβαδίζοντας με την εξαθλίωση, η οποία έρχεται στην επικαιρότητα κατά καιρούς με αφορμή τυφώνες, πλημμύρες ή πυρκαγιές.