Αυτά έγραφε χτες η «Αυγή», δείχνοντας σαν να πέφτει από τα σύννεφα ο ΣΥΡΙΖΑ με τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης σε όλα σχεδόν τα κράτη μέλη της. Και λέμε σαν να έπεφτε από τα σύννεφα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που ζητά «περισσότερη Ευρώπη», που ζητά πολιτική ενοποίηση, που ζητά κοινές πολιτικές, που έχει συμφωνήσει με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) και στο ευρώ. Συμμετοχή που πρέπει να υπακούει στους όρους της ΟΝΕ που προσδιορίζουν ότι οι ενταγμένες σ' αυτήν χώρες δεν πρέπει να έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα πάνω από 3% του ΑΕΠ και εξωτερικό χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη, είναι ένωση καπιταλιστικών οικονομιών, με συμμετοχή διαφορετικών κρατών. Ετσι, στην ένωση συνυπάρχουν οι ανταγωνισμοί επειδή υπάρχουν συμφέροντα του κεφαλαίου διαφορετικών κρατών και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι νόμος του καπιταλισμού. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, το μεγάλο σε μέγεθος κεφάλαιο καταβροχθίζει το μικρό. Αποτέλεσμα της ανισομετρίας είναι κάποια κεφάλαια να είναι μεγάλα και κάποια μικρότερα. Η ανισομετρία εκφράζεται και στο επίπεδο των καπιταλιστικών οικονομιών των διαφορετικών κρατών της Ενωσης.

Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει και μάλιστα πολύ καλά. Και επειδή τα γνωρίζει πολύ καλά, προβάλλει ως σωτηρία για την Ευρωζώνη λύση «στη βάση της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής». Αλλά αλληλεγγύη μεταξύ καπιταλιστών και στο επίπεδο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, με δεδομένο το νόμο του ανταγωνισμού για το κέρδος, δεν υπάρχει. Μπορεί να υπάρξει μόνο σε δύο περιπτώσεις. Στην ενιαία επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και σε περίπτωση κινδύνου της αστικής εξουσίας σε μια χώρα από την εργατική τάξη. Υπάρχει βεβαίως και η περίπτωση της συμμαχίας μεταξύ επιχειρηματικών ομίλων διαφορετικών κρατών, στα πλαίσια του ανταγωνισμού, ενάντια σε επιχειρηματικούς ομίλους άλλων κρατών εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει αλληλεγγύη μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όταν η ένωσή τους γίνεται πάνω στη βάση του ανταγωνισμού.

Με δεδομένο ότι τα κριτήρια της ΟΝΕ δεν τα τηρούν αρκετά καπιταλιστικά κράτη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα και επειδή η διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου σε κάθε κράτος μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, όχι μόνο δυσκολεύεται από τα ελλείμματα και το κρατικό χρέος, αλλά γίνεται πρόβλημα της ίδιας της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ενισχύονται μέτρα ελέγχου από τα κοινοτικά όργανα, με την επιβολή μνημονίων ή άλλων τέτοιων συμφωνιών, όπως π.χ. η έγκριση των κρατικών προϋπολογισμών. Αλλωστε, στην προκειμένη περίπτωση κάθε κράτος μέλος, πασχίζει να χάσουν όσο το δυνατό λιγότερο τα δικά του μονοπώλια από την καταστροφική δράση της κρίσης. Και αυτό οξύνει τον ανταγωνισμό. Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής αποφάσισαν: «Πρέπει να ενισχυθεί περαιτέρω ο συντονισμός των οικονομικών πολιτικών, ιδίως μέσω της αύξησης του βαθμού δέσμευσης και υλοποίησης των οικονομικών πολιτικών και μεταρρυθμίσεων στα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ στο επίπεδο της λήψης και της εφαρμογής των αποφάσεων (...) για την ανταγωνιστικότητα, την απασχόληση και τη λειτουργία της ΟΝΕ». Σε αυτή την κατεύθυνση παίρνουν μέτρα.

Βεβαίως, εδώ επιβάλλεται η δύναμη των ισχυρότερων κρατών, αλλά στον καπιταλισμό επίσης αυτό είναι νόμος, όπως το γεγονός που προαναφέραμε ότι το μεγαλύτερο σε μέγεθος κεφάλαιο επιβάλλεται καταστρέφοντας το μικρότερο. Για την εργατική τάξη βεβαίως και για τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, καμιά «κοινοτική αλληλεγγύη», ακόμη και στον υποθετική περίπτωση που μπορεί να υπάρξει δε σημαίνει δικό τους όφελος. Η εκμετάλλευσή τους από το κεφάλαιο δεν αλλάζει.

Προβάλλει, επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ως μέσο σωτηρίας της Ευρωζώνης τη «δημοκρατία». Μα όλα τα παραπάνω, είναι η δημοκρατία των αστών, του κεφαλαίου, σε κάθε κράτος μέλος και στην Ευρωζώνη, στην ΕΕ. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει την ταξική ουσία της δημοκρατίας σπέρνοντας αυταπάτες ότι μπορεί η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή. Αυτή είναι τακτική της πιο ύπουλης χειραγώγησης των λαών στους καπιταλιστές. Ετσι εξηγούνται οι αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στη λεγόμενη «κοινωνική συνοχή». Η μεγαλύτερη απάτη είναι το κάλεσμα αλλαγής πολιτικής στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ μέσω της ψήφου στο Ευρωκοινοβούλιο. Και είναι η μεγαλύτερη απάτη γιατί το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι λαϊκό όργανο, όπως και κανένα αστικό Κοινοβούλιο. Τι εννοεί άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν αναφέρεται σε αλλαγή πολιτικής με δεδομένο ότι στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια και την εξουσία την έχει το κεφάλαιο; Επίσης, από πού κινδυνεύει η Ευρωζώνη και γιατί καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ το λαό να την στηρίξει ενισχύοντας τον ίδιο;

Τέλος: Από όλα τα παραπάνω αποκαλύπτεται ο αστικός χαρακτήρας της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται και από την αντίληψη που έχουν και κόμματα του κεφαλαίου, για τις φαινομενικά πολλές επιλογές στα πλαίσια του καπιταλισμού, που όλες μαζί συγκλίνουν στην εξής μία, υποταγή στην εκμετάλλευση και σε επίπεδο Ευρωζώνης και ΕΕ και σε επίπεδο κράτους-μέλους. Συγκαλύπτοντας έτσι την ταξική ουσία του συστήματος.

Πολλές λοιπόν παγίδες μαζί για την εργατική τάξη και το λαό, με το επιχείρημα σωτηρίας της Ευρωζώνης. Εχουν γίνει επιστήμονες στην επιδίωξη υποταγής του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.