Το θέμα με το περιβόητο πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα, δεν είναι τόσο καινούριο, όσο θέλει να το εμφανίσει για προπαγανδιστικούς λόγους η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο θέμα είχε τεθεί προς συζήτηση σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με το μακαρίτη Α. Παπανδρέου, η τότε επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για θέματα περιφερειακής πολιτικής το 1994... Πιο συγκεκριμένα, η Γερμανίδα επίτροπος είχε συνδέσει τη χορήγηση των κεφαλαίων του Β' Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, με την επίτευξη δημοσιονομικών πρωτογενών πλεονασμάτων(!). Από τότε χρονολογείται η σύλληψη της ιδέας.

Ο Παπανδρέου τότε το είχε αρνηθεί. Οχι βέβαια για λόγους κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά επειδή ακόμη δεν είχε φτάσει το έλλειμμα και το χρέος στα σημερινά ύψη, ακόμη και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη είχαν ελλείμματα, ενώ δεν υπήρχε τότε βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση όπως τώρα. Ας μη ξεχνάμε επίσης, ότι η περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ είχε αρχίσει να εφαρμόζεται το 1992, ενώ ακόμα οι σελίδες του Τύπου έβριθαν από άρθρα που υμνούσαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την νέα εποχή ελευθερίας που άνοιγε με την πτώση του επάρατου κομμουνισμού... Και τα κριτήρια για ένταξη στην ΟΝΕ που είναι ο πληθωρισμός, το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, καθορίστηκαν στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, το 1997. Δεν ήταν, λοιπόν, ώριμες οι συνθήκες ακόμα για πρωτογενή πλεονάσματα. Βεβαίως, η σημερινή συγκυβέρνηση, ένα κατεξοχήν αντιλαϊκό μέτρο, το εφαρμόζει για να βγάλει από την κρίση και για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας.

Ο απλός άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα, αποτελεί οργανικό στοιχείο και σπλάχνο της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται μέσω των μνημονίων. Το πρωτογενές πλεόνασμα προϋποθέτει τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, άγριες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, βίαιη φορο - επιδρομή στις τσέπες των φτωχών, εκρηκτική ανεργία, ανέχεια και εξαθλίωση. Γι' αυτό ο λαός πρέπει να δώσει απάντηση με πλεόνασμα σε οργανωμένους κοινωνικούς αγώνες για την ανατροπή μιας πολιτικής που γεννά και αναπαράγει την κοινωνική αθλιότητα και οδηγεί στον εξανδραποδισμό των λαϊκών στρωμάτων.