Η απεργία που το ΠΑΜΕ καλεί τα συνδικάτα να κηρύξουν στις 23 Οκτώβρη, είναι μια πρωτοβουλία με μεγάλη σημασία. Η αναγκαιότητα της απεργίας προκύπτει από τις ίδιες τις εξελίξεις. Από την ανάγκη να πάρει μαζική - μαχητική απάντηση η πολιτική της κυβέρνησης, της τρόικας και της ΕΕ, που βάζουν σε εφαρμογή ψηφισμένα μέτρα και ετοιμάζουν νέα. Απέναντι σ' αυτή την επίθεση, που γίνεται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων και της «ανάπτυξης» για το κεφάλαιο, κάθε κλάδος, κάθε σωματείο, πρέπει να τοποθετηθεί με ευθύνη. Να πάρει θέση απέναντι στην πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία, η επιτυχία της οποίας μπορεί και πρέπει να δυσκολέψει τα μέτρα που προωθεί και ετοιμάζει η κυβέρνηση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε όλους τους κλάδους, στο Ασφαλιστικό, την Υγεία, την Παιδεία και την Πρόνοια που αφορούν όλο το λαό.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να σταθούν με αυστηρότητα απέναντι στις πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών Οργανώσεων που δεν αποφασίζουν συμμετοχή στην απεργία. Να την επιβάλλουν, να κάνουν δική τους υπόθεση την επιτυχία της. Για παράδειγμα, η πλειοψηφία στο ΔΣ της ΟΤΟΕ, που με διάφορα προσχήματα απέρριψε την πρόταση των εκπροσώπων του ΠΑΜΕ για απεργία, είναι υπόλογη απέναντι στους εργαζόμενους του κλάδου, μπροστά στις μαζικές απολύσεις που έρχονται, εξαιτίας των συγχωνεύσεων και το κλείσιμο εκατοντάδων υποκαταστημάτων. Η στάση της πλειοψηφίας είναι αναντίστοιχη με την επίθεση που δέχεται ο κλάδος. Υπονομεύει τα δικαιώματα των εργαζόμενων και διευκολύνει αντικειμενικά την εργοδοσία και το κράτος να προχωρήσουν τα σχέδια σε βάρος τους. Ετσι πρέπει να κριθεί από τους εργαζόμενους και ανάλογα να παρθούν πρωτοβουλίες από τα κάτω, για να ξεπεραστεί ο υπονομευτικός της ρόλος, να οργανωθεί η πάλη.

Η πρόταση του ΠΑΜΕ για κήρυξη απεργίας, πρέπει να μπει παντού. Να υπάρξουν αποφάσεις από ΔΣ και γενικές συνελεύσεις. Δίπλα στο ενιαίο πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλει η κινητοποίηση, να προστεθούν τα κλαδικά αιτήματα, να γίνουν υπόθεση της πάλης των ίδιων των εργαζομένων. Να υπάρξει συγκεκριμένο σχέδιο από τα σωματεία ανά κλάδο και τόπο δουλειάς για την επιτυχία της κινητοποίησης, με απεργιακές επιτροπές. Κυρίως, πρέπει να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση με τους εργαζόμενους για το περιεχόμενο της απεργίας. Για τον τρόπο με τον οποίο θα υπηρετήσει καλύτερα τη γραμμή της αποτροπής των μέτρων που τώρα εφαρμόζονται, των άλλων που βρίσκονται σε φάση σχεδιασμού. Για το πώς η οργάνωσή της θα συμβάλλει στο γενικό στόχο για ανασύνταξη του κινήματος. Θα αφήσει παρακαταθήκη στους κλάδους και τις επιχειρήσεις, κρίσιμη για τους μελλοντικούς αγώνες. Με αιχμή την απεργία, στα πρωτοβάθμια σωματεία να ενισχυθεί ή να δημιουργηθεί όπου δεν υπάρχει η δύναμη που το επόμενο διάστημα θα τραβήξει μπροστά.

Ο αντίπαλος δεν είναι εύκολος. Ούτε βέβαια η αναμέτρηση μαζί του είναι παιχνιδάκι, όπως την παρουσιάζουν οι δυνάμεις του ρεφορμισμού και της διαχείρισης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή, οργάνωση από τα κάτω. Αγώνες που θα σπάνε τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό, θα ακυρώνουν τους ελιγμούς και τους εκβιασμούς της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Από αυτή τη σκοπιά, το ΠΑΜΕ αναδεικνύει σε κεντρικό ζήτημα την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Ενα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση. Αλλά και κίνημα ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα ανοίγει την προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, πράγμα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν. Πάλη που θα οδηγεί στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.