Την ένταση της επιθετικότητας κατά των εργαζομένων στο Δημόσιο με την πλήρη επιτάχυνση των απολύσεων φέρνει το Πολυνομοσχέδιο. Συγκεκριμένα, αρκεί μία απλή υπουργική απόφαση και θα είναι δυνατή η κατάργηση θέσεων σε όλο το δημόσιο τομέα. Το δε προσωπικό των καταργούμενων θέσεων θα τίθεται αυτομάτως σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Επιπρόσθετα, αρκεί επίσης μια απλή υπουργική απόφαση και ένας υπάλληλος μπορεί να μετατεθεί από μία υπηρεσία σε άλλη, χωρίς να είναι σε θέση να προβάλει οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης.

Με βάση τα παραπάνω, η κάθε κυβέρνηση θα μπορεί να περιορίζει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κατά το δοκούν και όποια στιγμή αυτή κρίνει. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δίνεται αποφασιστικό πλήγμα στις κοινωνικές υπηρεσίες και λειτουργίες του κράτους, με πρώτες απ' όλες την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια και την Τοπική Διοίκηση, καθώς εκεί αρχικά θα συρρικνωθεί το προσωπικό. Ο στόχος, λοιπόν, είναι διπλός: Απ' τη μια, η επίτευξη του λεγόμενου «μικρότερου κράτους» που θα υπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου καθώς οι πολυεθνικές θα μπορούν να μπουν πιο εύκολα στο κερδοφόρο «παιχνίδι» τομέων που έχει υπό την εποπτεία του το Δημόσιο (π.χ. Υγεία, Παιδεία, καθαριότητα κλπ.). Απ' την άλλη, το οριστικό τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων και στο δημόσιο τομέα συντρίβοντας προς τα κάτω το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αυτή η εξέλιξη δεν είναι χτύπημα μόνο σε βάρος των εργαζομένων στο Δημόσιο, αλλά αγγίζει το σύνολο των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και οικογενειών. Για παράδειγμα: Η κατάργηση της ειδικότητας των Σχολικών Φυλάκων είναι «χτύπημα» κατά της εκπαίδευσης και των σχολικών κτηρίων, που έχουν χτιστεί μέσα από τη φορολογία του λαού. Επιπρόσθετα, η συρρίκνωση των εκπαιδευτικών σημαίνει περισσότερα παιδιά ανά σχολική αίθουσα, σημαίνει χαμηλότερης ποιότητας εκπαιδευτικό έργο, σημαίνει πως τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών δε θα μορφώνονται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Αντίστοιχα, η συρρίκνωση των υγειονομικών σημαίνει ακόμη χαμηλότερης ποιότητας υγειονομική περίθαλψη και πρόνοια, σημαίνει πως μόνο όποιος έχει να πληρώνει θα μπορεί να είναι και υγιής.

Η συρρίκνωση των εργαζομένων στην Τοπική Διοίκηση, σημαίνει πως μια σειρά από υπηρεσίες θα γίνονται με ανταποδοτικό χαρακτήρα (π.χ. Παιδικοί Σταθμοί, Πολιτιστικοί και Αθλητικοί Οργανισμοί κλπ.), με συνέπεια να «βάζουν» ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη οι εργαζόμενοι για να «απολαύσουν» στοιχειώδεις υπηρεσίες. Ταυτόχρονα, θα ενταθεί η δημιουργία των λεγόμενων Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων οι οποίες, απ' τη μια, χρησιμεύουν ως όχημα για την εύρεση φτηνών εργαζομένων, δίχως δικαιώματα ενώ, απ' την άλλη, διευκολύνουν την είσοδο ιδιωτών σε κρίσιμες υπηρεσίες, στην απαλλαγή του κράτους από σειρά αρμοδιοτήτων και, εν τέλη, οδηγούν στην ενίσχυση της ανταποδοτικότητας.

Με βάση το πολυνομοσχέδιο καταργούνται άμεσα και τίθενται σε διαθεσιμότητα:

-- Οι σχολικοί φύλακες (2.224 εργαζόμενοι).

-- Η Δημοτική Αστυνομία (συνολικά 3.500 υπάλληλοι).

-- Μια σειρά από ειδικότητες καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης.

-- Οι οδηγοί και τεχνικοί της υπηρεσίας κρατικών αυτοκινήτων.

Δεν είναι, όμως, μόνο τα παραπάνω. Σύμφωνα με το πολυνομοσχέδιο, η διαθεσιμότητα επιταχύνεται και από 12 μήνες «πέφτει» στους 8 μήνες και στη συνέχεια οι εργαζόμενοι αυτοί θα απολύονται. Μάλιστα, η επιλογή του προσωπικού που θα τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας θα γίνει «με βάση την αποτίμηση των προσόντων όλων των υπαλλήλων του κλάδου ή της ειδικότητας», ενώ ιδιαίτερη βαρύτητα θα παίζει και «εργασιακή φυσιογνωμία» του κάθε υπαλλήλου (π.χ. δεξιότητες, επιδόσεις, ηθικές αμοιβές, πειθαρχικές ποινές κλπ.) (άρθρο 90).