Στο προχτεσινό κύριο άρθρο της η «Καθημερινή» γράφει ανάμεσα στα άλλα: «Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη αρνούνται πεισματικά να προχωρήσουν σε οιαδήποτε μεταρρύθμιση ή νοικοκύρεμα των υπουργείων τους (...) Προφανώς δεν σέβονται τα χρήματα και τους κόπους του ελληνικού λαού (...) Οποιες προσωπικές ή κομματικές ισορροπίες και αν διακυβεύονται, είναι προκλητικό για τον πρωθυπουργό και τους λίγους που κάνουν ό,τι μπορούν μέσα σε αντίξοες συνθήκες να συμβιώνουν με τους λάθρα βιώσαντες λάτρεις της αδράνειας»...

Προφανώς, η «Καθημερινή» έχει τους δικούς της λόγους για να τα βάζει με ορισμένους υπουργούς μιας κυβέρνησης, που την πολιτική της υποστηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Ωστόσο, στο παρόν άρθρο, εκείνο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης - κάτι που ενισχύεται το τελευταίο διάστημα. Η επιδίωξη να στραφεί το βλέμμα αλλού. Οτι, δηλαδή, για τα «στραβά» ευθύνονται οι διάφοροι υπουργοί - που εξυπηρετούν «προσωπικές ή κομματικές ισορροπίες» -, ευθύνονται οι «επίορκοι», ευθύνεται η «αδράνεια», ευθύνεται το «υπερτροφικό» Δημόσιο ή οι διογκωμένοι μισθοί του ιδιωτικού τομέα. Γενικώς, ευθύνονται τα πάντα, εκτός από το κύριο: Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το σύστημα εκείνο για χάρη του οποίου δεν υπάρχει βδομάδα στην οποία να μην ανακοινώνουν, εμπλουτίζουν, επιταχύνουν κι από ένα αντιλαϊκό μέτρο ή απόφαση. Οταν, λοιπόν, κάνουν αναφορά για «αδράνεια» είναι προφανές ότι απαιτούν «δραστηριότητα» για ακόμα ταχύτερους ρυθμούς στην προώθηση της βαρβαρότητας που βιώνει ο λαός. Δε φτάνει που βομβαρδίζουν το λαό αμείωτα και τσακίζουν τα δικαιώματά του, εμφανίζονται και μη ικανοποιημένοι...