Στην ημερήσια διάταξη έχει θέσει η ΟΓΕ την παρέμβαση στα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Το προηγούμενο διάστημα οι Σύλλογοι και οι Ομάδες πήραν μια σειρά πρωτοβουλίες, με στόχο όχι μόνο την ψυχαγωγία αλλά και τη συζήτηση με τους γονείς και κυρίως τις μητέρες. Η Επιτροπή Νέων Γυναικών και Νέων Ζευγαριών, που έχει συσταθεί και λειτουργεί στα πλαίσια του Προεδρείου της ΟΓΕ, έχει αναλάβει σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία της παρέμβασης αυτής. Σε κείμενό της τονίζει πως η αντίληψη της ΟΓΕ για τα ζητήματα της διαπαιδαγώγησης «μπορεί να ανοίξει προβληματισμούς στις νέες μητέρες, να συσπειρωθούν στη δράση των Συλλόγων μας μέσα και από την ανησυχία τους για το μέλλον των παιδιών τους, για τη διαπαιδαγώγησή τους, για τη μητρότητα». Οι Σύλλογοι και οι Ομάδες ήδη σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους, πάνω στους άξονες που έχουν θέσει το πρόσφατο 11ο Συνέδριο της ΟΓΕ και η εισήγηση της Εύης Κοντόρα, μέλους του Προεδρείου, με θέμα την παρέμβαση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

«Στις αρχές του 21ου αιώνα, η παιδική ηλικία είναι πλέον μια τόσο διακριτή περίοδος στη ζωή του ανθρώπου που είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι δεν ήταν πάντα έτσι», ανέφερε η εισήγηση, και στη συνέχεια έκανε μια αναδρομή στη θέση του παιδιού από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Τα πράγματα άλλαξαν με την εμφάνιση και την επικράτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η εμφάνιση του παιδιού στο προσκήνιο έφερε και άλλα αποτελέσματα: «Μαζί με το παιδί η αστική τάξη ανακάλυψε και την παιδική εργασία, με την έννοια της εργατικής δύναμης νέου τύπου, η οποία θα υποτασσόταν στους εντατικούς ρυθμούς και την αυστηρή πειθαρχία που απαιτούσε η οργάνωση του εργοστασιακού χώρου, για να παραχθεί κέρδος».

Η εισήγηση αναφέρθηκε και στην προσφορά του σοσιαλισμού: «Στην πράξη, η αληθινή αναγνώριση της παιδικής ηλικίας και της σημασίας της ήταν προσφορά του σοσιαλισμού. Τα παιδιά βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής του σοσιαλιστικού συστήματος από τα πρώτα του βήματα. Ξεχωριστή θέση στο Διάταγμα με το οποίο ιδρύθηκε η Κρατική Επιτροπή Παιδείας, ένα μήνα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, κατείχε το Τμήμα προσχολικής αγωγής και βοήθειας προς τα παιδιά. Η διάταξη αυτή είχε διπλή αφετηρία. Τη διασφάλιση της ισοτιμίας των γυναικών και την ανάγκη της άμεσης κοινωνικής διαπαιδαγώγησης και μόρφωσης των παιδιών. Τις επόμενες δεκαετίες η ολόπλευρη φροντίδα που επιφυλάχθηκε στην παιδική ηλικία ανέβηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα αφού στο σοσιαλισμό η προστασία και διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου θεωρείται υποχρέωση του κράτους. Μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, ένα ολόκληρο σύστημα μέριμνας γκρεμίστηκε συθέμελα και η παιδική ηλικία ξαναγύρισε στο έλεος της εκμετάλλευσης, όπως γινόταν πάντα στον καπιταλισμό και σε όλες τις προηγούμενες εκμεταλλευτικές κοινωνίες.

Εδώ βρίσκεται μια από τις θεμελιώδεις διαφορές σοσιαλισμού και καπιταλισμού. Το παιδί στον καπιταλισμό θεωρείται οικογενειακή ευθύνη. Οι σχετικές κοινωνικές παροχές, στοιχειώδεις άλλωστε, δίνονται μόνο όταν οι οικονομικές συγκυρίες το επιτρέπουν. Σε αυτή την περίπτωση, τα ενήλικα μέλη της οικογένειας, απαλλαγμένα από μέρος των υποχρεώσεων που προκύπτουν λόγω της φροντίδας των παιδιών, μπαίνουν πιο άνετα στην παραγωγή για ν' αυγατίσουν το καπιταλιστικό κέρδος. Στον καπιταλισμό, η οικογένεια δεν είναι παρά ένα βολικό λάστιχο, που τεντώνεται και μαζεύεται, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε η Ε. Κοντόρα στα κυρίαρχα πρότυπα διαπαιδαγώγησης και στην ανάγκη να απορριφθούν από τους γονείς: «Η αστική τάξη προορίζει τα παιδιά των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για άμεσο ή μελλοντικό εργατικό δυναμικό, φτηνό και ευέλικτο, που να μην αμφισβητεί με κανέναν τρόπο την εξουσία της. Επικαλείται την "απαραβίαστη" τάχα αθωότητα των παιδιών για να κρύψει τις βρωμοδουλειές της και όχι, όπως διατείνεται, για να προστατέψει τον αγνό μικρόκοσμό τους. Η παιδική αθωότητα δεν είναι καινούρια ιδέα. Φορτωμένη με ιδεολογικά στρώματα ποικίλου περιεχομένου, βρέθηκε κάμποσες φορές στη διάθεση εκείνων που επιθυμούσαν να εξουσιάζουν, ελαχιστοποιώντας την αντίδραση όσων εξουσιάζονταν. Σήμερα, εξυπηρετεί την πλουτοκρατία, η οποία, κατέχοντας την εξουσία και επιφυλάσσοντας στα παιδιά του εργατόκοσμου ένα ζοφερό παρόν και ένα ακόμα ζοφερότερο μέλλον, έχει κάθε συμφέρον να συσκοτίσει τις επιδιώξεις της. Δοκιμάζει (και ως ένα βαθμό το έχει πετύχει) να κάνει συνένοχους και συνεργούς τους ίδιους τους γονείς τους, ακόμα και αν αυτοί αντιπαλεύουν το σύστημα που τους καταδυναστεύει. Με ποιο τρόπο; Πείθοντάς τους, κυρίως στο όνομα αυτής της αθωότητας, να κρατήσουν τα παιδιά τους όσο γίνεται πιο μακριά από τη δυσοίωνη προοπτική της ζωής τους και ακόμη μακρύτερα από τις αληθινές αιτίες της. Το μαχητικό ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα είναι ανάγκη να αποκτήσει και λόγο και ρόλο στην ιστορία αυτή».

Η ευθύνη των Συλλόγων και των Ομάδων της ΟΓΕ αφορά πρώτα και κύρια τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας. «Η αποκάλυψη αυτών των πλευρών σε όσο το δυνατόν πλατύτερα στρώματα λαϊκών γυναικών, προκειμένου να απεγκλωβιστούν πρώτα οι ίδιες και, στη συνέχεια, να βοηθήσουν στη χειραφέτηση των παιδιών τους, πέφτει πάνω στους δικούς μας ώμους», σημείωσε η Ε. Κοντόρα, και συνέχισε: «Μπροστά στη λαίλαπα που μας πλήττει έχουμε χρέος να βρούμε και τους τρόπους και τους δρόμους. Είναι γεγονός πως η δική μας παρέμβαση στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών λίγο - πολύ περιορίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Οι τοίχοι αυτοί αρκετές φορές καταρρέουν από τις ισχυρότατες ιδεολογικές επιρροές των αντιπάλων μας. Ομως, η ταξική περηφάνια, η συλλογική δράση σαν τρόπος ζωής, η αταλάντευτη πεποίθηση στα ιδανικά του ανυποχώρητου αγώνα και στη νομοτέλεια του καινούριου κόσμου αναμφισβήτητα ξεφεύγουν από αυτούς τους τοίχους».

«Η καλύτερη διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι η ίδια η στάση της νέας μητέρας, του νέου ζευγαριού», σημειώνει η Επιτροπή Νέων Γυναικών και Νέων Ζευγαριών, «αν δηλαδή η στάση του γονιού θα καλλιεργεί την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, ή αν θα εμπνέει με την αγωνιστική στάση ζωής, με την αισιοδοξία που πηγάζει από την ίδια τη δύναμη των εργαζομένων. Δεν αρκεί, λοιπόν, σήμερα η ατομική προσπάθεια ενός νέου ζευγαριού, όσες θυσίες και να κάνει. Χρειάζεται αυτή την ευθύνη που νιώθει απέναντι στη δημιουργία της δικής του οικογένειας να την μετατρέψει σε αποφασιστική συμμετοχή στην οργανωμένη πάλη μέσα από το Σωματείο, μέσα από το Σύλλογο Γυναικών, στη γειτονιά».

Η Επιτροπή καλεί τους νέους γονείς και τις νέες μητέρες να σταθούν με το κεφάλι ψηλά: «Δε συμβιβαζόμαστε με τη σημερινή πραγματικότητα, που οδηγεί εμάς και τα παιδιά μας στη φτώχεια, στη μόνιμη ανασφάλεια, στην ανεργία, στην απληρωσιά. Δε νιώθουμε τύψεις απέναντι στο παιδί μας όταν μας ζητά ένα παιδικό παιχνίδι, χρήματα για την εκδήλωση του σχολείου και εμείς δεν μπορούμε να του το προσφέρουμε γιατί δε φτάνουν τα χρήματα της οικογένειας για να καλύψουμε βασικά έξοδα. Παλεύουμε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή η πάλη είναι που μας γεμίζει αισιοδοξία.

Δε συμβιβαζόμαστε με ψίχουλα. Δίνουμε το πραγματικό περιεχόμενο της αλληλεγγύης: Την ελεημοσύνη των χορτάτων δεν τη θέλουμε. Ως ίσες απέναντι σε ίσες, ως γυναίκες των εργατικών, λαϊκών οικογενειών παλεύουμε ενάντια στην εξαθλίωση, με όλες τις μορφές, με μέτρα προστασίας για τις άνεργες και τις οικογένειές τους και αγωνιστικές διεκδικήσεις».