Σε έναν από τους σημαντικότερους τροβαδούρους της τελευταίας τριακονταετίας, στον ποιητή και στιχουργό Αλκη Αλκαίο, θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 1 - 3 μ.μ. στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Γεννημένος το 1949 κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και «πολιτογραφημένος» κάτοικος Πάργας, ο Αλκης Αλκαίος (Βαγγέλης Λιάρος) λάμπρυνε τον ελληνικό λόγο με ποιήματα - διαμάντια, δημιουργημένα σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη από κάθε άποψη περίοδο, κύρια ζητήματα της οποίας διακυβεύονται στις μέρες μας. Συγκλονιστικά τίμιος, ως δημιουργός, ο Αλκης Αλκαίος εξέφρασε στους στίχους του μια εποχή γεμάτη αντιθέσεις, μέρος των οποίων, ως δημιουργός, ήταν και ο ίδιος.

Σε πολύ νεαρή ηλικία, ο Αλκης Αλκαίος κυκλοφόρησε ένα δοκίμιο για τον Κώστα Καρυωτάκη, τον ποιητή που και ο ίδιος στάθηκε στο «κατώφλι» μιας εποχής μετάβασης, και τελικά έδωσε ένα τέλος σε όλες τις «αυταπάτες» με έναν πυροβολισμό στην καρδιά του, ένα καλοκαίρι στην Πρέβεζα.

Βαθιά επηρεασμένος - όπως φαίνεται από τα «συμφραζόμενα» - από τον Καρυωτάκη και ο ίδιος ο Αλκαίος, στάθηκε και εκείνος με τη σειρά του στο «κατώφλι» της εποχής του, όταν η προσωρινή υποχώρηση του παγκόσμιου επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος έθετε στον καθένα το ερώτημα: Με την προλεταριακή επανάσταση, ως αναγκαιότητα, ή άρνηση των «ουτοπιών» και γονάτισμα;

Στο τεντωμένο σχοινί των ερωτημάτων αυτών βάδισε η ποιητική δημιουργία του Αλκη Αλκαίου, με τον ίδιο να μην «απαντά» τελικά, αν και δεν αρνήθηκε ποτέ τον αγώνα, αλλά να θέτει με σπαρακτικά ποιητικό τρόπο τα διλήμματα και τις αγωνίες που πάλευαν και στη δική του ψυχή. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αλκης Αλκαίος «άνοιξε» την ψυχή του μέσα από τους στίχους του, στεκόμενος όρθιος με αυτόν τον τρόπο σε μια εποχή που χιλιάδες άλλοι γονατισμένοι έτρεχαν με τις παλιές «περγαμηνές» που οι ίδιοι τις μετέτρεψαν σε παλιωμένες, να «κάνουν ταμείο» και τα «βράδια» ως άλλοθι να «γουστάρουν» με την «Ρόζα». Αλλά ο ποιητής άλλα ήθελε να πει...

Η ποίηση του Αλκη Αλκαίου έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στο «δισάκι» που έχουμε στους ώμους μας και προχωρούμε μέσα από δύσβατους δρόμους, και με τα δικά του ερωτήματα να πληγώνουν την πλάτη.

Καθόλου δεν πειράζει αυτό, γιατί κάθε μέρα «σμίγουν οι καρδιές μας σε έναν, έστω, στιγμιαίο συντονισμό / ίδιες οι ελπίδες / καθώς φωτίζουν τον δρόμο οι σελίδες / απ' το Κομμουνιστικό μας Μανιφέστο», που ο ίδιος έγραψε το 1977, γιατί, όπως πάλι ο ίδιος έγραψε, «Η άνοιξη θα 'ρθεί / Η άνοιξη θα 'ρθεί / θα 'ρθεί το καλοκαίρι / σ' ενός παιδιού την είδα κι εσύ που έχεις χαθεί το βλέμμα το βαθύ / στου ονείρου σου τ' αστέρι εφτάχρωμη αχτίδα».