Οι ισχυροί της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης δείχνουν να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Θα περίμενε κανείς ότι έχοντας δεμένο χειροπόδαρα το ευρωπαϊκό προλεταριάτο θα ασκούσε με μακαριότητα την εξουσία της. Αντίθετα, η ΕΕ επιζητώντας την ιμπεριαλιστική ληστεία ανταγωνίζεται άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είναι κι αυτό ένα δείγμα της βαθιάς αντικειμενικής ιστορικής, αλλά ακόμη και ψυχολογικής αστάθειας που έχει καρφώσει την ψυχή της. Επισημαίνεται, δηλαδή, η έλλειψη ενός μαζικού ρωμαλέου εργατικού κινήματος. Ενός κινήματος οργανωμένου με πολιτικό προγραμματισμό, στηριγμένου στα τρέχοντα γεγονότα που θα επιβεβαιώνουν την εκ των πραγμάτων αέναη επαναστατική συνέχεια. Στην μακρά ιστορία του εργατικού κινήματος υπήρξαν τέτοια προγράμματα με θετική συμβολή στην εποχή τους.

Σήμερα, στην εποχή της υπέρτατης ταχύτητας χώρου και χρόνου, το επαναστατικό εργατικό κίνημα επιζητά τη σύγχρονη ταυτότητά του. Σημαδεμένη στην ανάγκη ενός προγράμματος μιας προγραμματισμένης οικονομίας που οδηγεί αναπότρεπτα στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Το ζήτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής δεν έχει ξεπεραστεί όπως διαδίδουν κεκράκτες της καπιταλιστικής αιωνιότητας. Αντίθετα, οι βαθιές κοινωνικές κρίσεις τη φέρνουν στο προσκήνιο, ίσως ανομολόγητα, κάτω από το βάρος της κοινωνικής σήψης που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Ομως σε πείσμα τους ο σοσιαλισμός είναι από τη φύση του επαναστατικός και είναι εδώ. Ισως μια απλή φαινομενική λεπτομέρεια να δείχνει το βάθος της καπιταλιστικής σήψης και ταυτόχρονα τις αυταπάτες που έντεχνα διαχέονται στους εργάτες. Είναι αυτή της άρνησης της αστικής τάξης να αποδεχτεί το αίτημα ακόμη και μιας μικρής αύξησης σε μισθούς και μεροκάματα. Αυτό δεν είναι δείγμα τσιγκουνιάς ούτε μικροπρέπειας. Αυτά ισχύουν σε δεύτερο λόγο. Σε πρώτο λόγο ισχύει ο φόβος της ανασφάλειας στην επερχόμενη μεγάλη όξυνση της οικονομικής κρίσης. Το αυτοπεριχαράκωμα της αστικής τάξης παύει να μετριέται με το χρήμα, αλλά με τη σιδερένια θέληση της αυτοπροστασίας προς κάθε κατεύθυνση.

Ολα αυτά λειτουργούν σε ήπια πρώτη φάση ακόμη. Ωστόσο, τα ειδικά κατασταλτικά σώματα ετοιμάζονται. Αλίμονο στην εργατική τάξη που εξακολουθεί να μένει παγιδευμένη στη μέγγενη μιας προδοτικής συνδικαλιστικής ηγεσίας. Σ' αυτό το ευρωπαϊκό κλίμα μιας αργής, αλλά σταθερής καπιταλιστικής ανημπόριας, η ελληνική αστική τάξη με τους πολιτικούς εκπροσώπους της εξακολουθεί να παριστάνει τον ζήτουλα από τον οικονομικό μπεζαχτά μιας ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας. Κάνει πως δε βλέπει, ή έτσι θέλει να δείχνει, ότι ο ευρωκαπιταλισμός κοιτάει να μαζέψει τα κομμάτια του σε τωρινά και προηγούμενα οφειλούμενα με ύφος ποταπό. Κανείς από την ελληνική πλευρά δεν τολμά να θίξει το απλό ρητορικό ερώτημα «πού, πότε και πώς συσσωρεύτηκαν αυτά τα χρέη;». Ζητάνε από το λαό να πληρώσει κάτι που ουδέποτε του εξηγήθηκε η προέλευσή του. Το φινάλε οδυνηρό και η λύση μία: Οργανωμένο κίνημα άρνησης των χρεών με ταυτόχρονη κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μοχλών της οικονομίας υπό τη διοίκηση μιας εργατικής κυβέρνησης κι ενός ευρύτατου λαϊκού ελέγχου, που θα απαλλάξει το λαό από τους εκμετάλλευτές του.