Οι νέοι στη μαθητεία και στην κατάρτιση αντιμετωπίζουν πλήθος εκβιασμών

Να πώς οραματίζονται τη συμμετοχή των νέων στα συνδικάτα: να γίνουν οι νέοι εργαζόμενοι, οι νέοι άνεργοι χειροκροτητές της ΕΕ και των κομμάτων που τη στηρίζουν. Το πιο επικίνδυνο για τη συνείδηση των νέων εργαζομένων είναι το κάλεσμα να συμφιλιωθούν με τα συμφέροντα των εργοδοτών, να διεκδικήσουν μέσα από τα σωματεία τη στήριξη του εργοδότη τους. Να λένε δηλαδή και «ευχαριστώ» στο αφεντικό που τους δίνει δουλειά.

Η ΚΝΕ καλεί τη νεολαία να περάσει στην αντεπίθεση, να μη συμβιβαστεί με την εξαθλίωση

Σε σύγκρουση με τις δυνάμεις που στηρίζουν το σύστημα αυτό, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους και τους εκπροσώπους τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, σωματεία, επιτροπές αγώνα και συνδικαλιστές) απευθύνουν μαζικό κάλεσμα, αλλά και δουλεύουν συγκεκριμένα για να πυκνώσουν οι γραμμές των σωματείων με νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες, νέους άνεργους, νέους από τις σχολές μαθητείας και κατάρτισης, εργαζόμενους φοιτητές. Η ένταξη των νέων στα σωματεία είναι όρος για να δυναμώσουν:

• Οι αγώνες με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, της λαϊκής οικογένειας και των παιδιών τους.
• Η οργάνωση της εργατικής τάξης για αποφασιστική αναμέτρηση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
• Η απομόνωση των σειρήνων της υποταγής από τα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων, από τους τόπους δουλειάς.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Ποιον συμφέρει να είναι οι νέοι έξω από τα σωματεία;

Πρώτα και κύρια συμφέρει τους ίδιους τους εργοδότες, οι οποίοι επιδιώκουν οι νέοι εργαζόμενοι να είναι απομονωμένοι, φοβισμένοι απέναντι στις επιδιώξεις των αφεντικών, να διαπραγματεύονται ατομικά με τον εργοδότη το μεροκάματο, το ωράριο εργασίας, συνολικά τους όρους δουλειάς. Να αποδεχτούν την ανασφάλιστη δουλειά για 200 και 400 ευρώ εφ' όρου ζωής. Επιδιώκουν, πολύ περισσότερο, να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύστημα χωρίς αφεντικά, χωρίς μεγαλοεπιχειρηματίες, που κερδίζουν κυρίως από την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η «Χρυσή Αυγή», με τα διάφορα γραφεία ευρέσεως εργασίας.

Η ενίσχυση του εργατικού κινήματος απαιτεί την οργάνωση των νέων εργαζόμενων

Αντίστοιχα, δεν είναι τυχαία η επίμονη άρνηση των δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, της ΑΠ να γράψουν σε σωματεία στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ, στους ΟΤΑ τους νέους εργαζόμενους με συμβάσεις, ενώ την ίδια στιγμή βγάζουν κραυγές για τη δήθεν ενότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι οι ίδιες συνδικαλιστικές παρατάξεις στα σωματεία που αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι» τις μαζικές διαδικασίες με τη συμμετοχή των εργαζομένων, των μελών των σωματείων, όπως η Γενική Συνέλευση στο χώρο δουλειάς. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα δίνουν το «παράδειγμα απεργοσπασίας» στους νέους εργαζόμενους.

Η επίθεση στη συνείδηση των νέων εργαζομένων, που βάζει εμπόδια στην οργανωμένη δράση μέσα από τα σωματεία, περνάει μέσα από πολλούς διαύλους. Ας σκεφτούμε τι επίδραση είχαν τα διάφορα «κινήματα της πλατείας» με τα γνωστά συνθήματα «έξω τα σωματεία», «άμεση δημοκρατία», «οι 300 στο Γουδί», «ειρηνικός αγώνας»: βοήθησαν ή αποθάρρυναν τη συμμετοχή των νέων στα σωματεία, ενίσχυσαν ή τσαλάκωσαν την εμπιστοσύνη δεκάδων χιλιάδων νέων στη συνδικαλιστική τους οργάνωση; Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά. Η απάντηση βρίσκεται και στο μικρό ποσοστό των συνδικαλισμένων νέων εργατών και εργατριών.

Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση κεφαλαίου - ΕΕ - κυβέρνησης στη συνείδηση και τα δικαιώματα των νέων ιδιαίτερα εργαζομένων, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε ΕΚ, Ομοσπονδίες, σωματεία αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης των νέων σε κάθε τόπο δουλειάς, σωματείο, σχολή και γειτονιά. Πρόκειται για δουλειά με απαιτήσεις, με συγκεκριμένο και επίμονο σχέδιο που αφορά τους νέους του κλάδου, της επιχείρησης.

Οι απαιτήσεις σχετίζονται με την κατάσταση που ζουν οι νέοι εργαζόμενοι. Χρειάζεται να πάρουμε υπόψη μας την επίδραση που έχουν στη συνείδηση των νέων οι συμβάσεις 1 μήνα ή ακόμα και 1 μέρας, τα μεροκάματα πείνας, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν νέες εργαζόμενες και εργαζόμενοι με μικρό παιδί, η μόνιμη περιπλάνηση των νέων από την ανεργία στην ανασφάλιστη δουλειά με μεροκάματα πείνας. Ταυτόχρονα, επιδρούν στη συνείδηση των νέων οι εκβιασμοί, που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στους χώρους δουλειάς, η έλλειψη ταξικής πείρας. Στη βάση αυτών έχουν αναστολές για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση της πάλης στο χώρο δουλειάς, στο σωματείο.

Ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι βλέπουν το σωματείο σαν κάτι ξένο. Χρειάζεται να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη τους στην συνδικαλιστική οργάνωση, που περνάει μέσα από τη πρωτοπόρα στάση των κομμουνιστών, πρωτοπόρων εργατών στο χώρο δουλειάς, ως διαφωτιστές - οργανωτές της πάλης στο χώρο τους, με την ασυμφιλίωτη πάλη τους με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς της, τους εργατοπατέρες και τη λογική του μικρότερου κακού.

Η ενασχόληση με αυτά τα ζητήματα από τα ΔΣ των σωματείων, τις επιτροπές νέων των συνδικάτων και τις επιτροπές αγώνα σημαίνει οργάνωση αντίστοιχης πολύμορφης δραστηριότητας των σωματείων με βάση την καταγραφή επιχειρήσεων σε κάθε κλάδο που εργάζονται κατά πλειοψηφία νέοι εργαζόμενοι, εργοδοτών που προχωρούν σε απολύσεις των παλιότερων εργαζομένων και προσλήψεις νέων κάτω των 25 ετών με 400 ευρώ, επαγγελματικών σχολών με ειδικότητες του κλάδου.

Υπάρχουν θετικά παραδείγματα από σωματεία, όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που ανέπτυξαν δραστηριότητα σε τέτοιους χώρους, όπως το κλαδικό συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού Ν. Αττικής. Με ξεχωριστή ανακοίνωση, με συσκέψεις σε κάθε ξενοδοχείο απευθύνθηκε στους νέους ξενοχοϋπάλληλους, στους νέους από τις σχολές μαθητείας που κάνουν την πρακτική τους στα ξενοδοχεία. Ανέδειξε τα ιδιαίτερα αιτήματα για τους σπουδαστές από τις επαγγελματικές σχολές, όπως είναι το κόστος για τα αναλώσιμα, οι όροι της πρακτικής.

Με αποφασιστικότητα οργάνωσε, μαζί με τα επιχειρησιακά σωματεία, το μέτωπο απέναντι στην τρομοκρατία των μεγαλοξενοδόχων και των διευθυντάδων των σχολών που εκβίαζαν τους σπουδαστές με διακοπή πρακτικής λόγω της συμμετοχής τους στην απεργία. Η παρέμβαση αυτή όχι μόνο έβαλε εμπόδια στο σχεδιασμό των μεγαλοξενοδόχων να στήσουν απεργοσπαστικό μηχανισμό με τους σπουδαστές και τους «εξτρατζήδες» (εργαζόμενοι με συμβάσεις μιας μέρας), αλλά ενέπνευσε τη συμμετοχή των νέων στις Γενικές Συνελεύσεις στο χώρο δουλειάς, στη λειτουργία του κλαδικού συνδικάτου.

Αντίστοιχα, οργανώνει εκδήλωση με τους σπουδαστές από ιδιωτικές σχολές για τις εξελίξεις στον κλάδο και την προοπτική. Η Επιτροπή Νέων του συνδικάτου έφτιαξε εφημεριδάκι που αναφέρεται στην πρακτική των σπουδαστών, στην προοπτική του κλάδου, αλλά και το χαρακτήρα της κρίσης.

Πολύμορφη δραστηριότητα αναπτύσσει και το συνδικάτο Ηλεκτρολόγων Ν. Αττικής που διοργανώνει εκδήλωση από κοινού με την επιτροπή ΜΑΣ του Τμήματος Ηλεκτρολογίας στα ΤΕΙ Πειραιά για την προοπτική του κλάδου. Απευθύνει επίσης κάλεσμα στους σπουδαστές από τις επαγγελματικές σχολές, στους μαθητές των Νυχτερινών σχολείων.

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πολύμορφη, διαπαιδαγωγητική δραστηριότητα των σωματείων που ελκύει στη συμμετοχή, στη δράση ειδικά τους νέους εργαζόμενους, αφορά στο σύνολο της ζωής τους: για τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, ειδικά των νέων εργαζόμενων γυναικών, για τα νέα ζευγάρια, ακόμα και εκδηλώσεις για την ιστορία του εργατικού κινήματος, ενός κλάδου, εκδηλώσεις ενάντια στη ναρκωκουλτούρα, προβολές ταινιών, θεατρικές παραστάσεις, γλέντια, τουρνουά ποδοσφαίρου ακόμα και ενός σωματείου. Η ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης μέσα από τα σωματεία, μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές στη βάση της οξυμένης κατάστασης που ζουν τα μέλη του σωματείου και οι οικογένειές τους, οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι του κλάδου μπορεί να αναδείξει το πραγματικό περιεχόμενο της αλληλεγγύης: οργάνωση της πάλης ενάντια στην εξαθλίωση και όχι να συνηθίσουμε να ζούμε με τη φτώχεια μας.

Τη ζωή και δράση του σωματείου χρειάζεται να διαπερνάει η φροντίδα για την ταξική συνειδητοποίηση των νέων εργαζόμενων, άνεργων του κλάδου. Οτι συγκρούονται δύο στρατόπεδα: από τη μια το στρατόπεδο της εργατικής τάξης και από την άλλη το στρατόπεδο των αστών, που τα συμφέροντά τους είναι ασυμφιλίωτα. Να δυναμώσει στη συνείδηση των νέων η φλόγα της οργανωμένης απάντησης των εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς απέναντι στο σύνολο της αστικής τάξης και της εξουσίας τους.

Η συζήτηση, ο προβληματισμός των νέων εργαζομένων, των νέων άνεργων, των νέων από τις επαγγελματικές σχολές στέκεται στα μέτρα που παίρνονται και καταδικάζουν τους νέους στη 12ωρη δουλειά για 400 ευρώ εφ' όρου ζωής, στη μόνιμη ανασφάλεια εφόσον η δοκιμαστική περίοδος για την πρόσληψή τους θα ξεπερνάει τον ένα χρόνο. Αρα οι εργοδότες θα τους έχουν στη δούλεψή τους και θα τους απολύουν οποιαδήποτε στιγμή χωρίς καμιά αποζημίωση.

Μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ μπορούν να εμπνεύσουν αισιοδοξία στους νέους εργαζόμενους για να απαντήσουν με αποφασιστικότητα στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, με την ένταξή τους στην οργανωμένη πάλη, με τη μαζική συμμετοχή τους στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στην προετοιμασία τους.

Γιατί απαντούν ξεκάθαρα για το χαρακτήρα των μέτρων: Ορος για να εξασφαλιστούν τα κέρδη των μεγαλεπιχειρηματιών, οι οποίοι συνεχίζουν να ζουν μέσα στη χλιδή, είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τσακίζοντας κάθε εργατικό, λαϊκό δικαίωμα.

Γιατί έχουν εμπιστοσύνη στην οργανωμένη δύναμη των εργαζομένων να τσακίσουν μνημόνια και αφεντικά. Αυτός ο αγώνας για να είναι αποτελεσματικός δεν μπορεί να είναι μια στο τόσο, ούτε να συνδέεται με την αλλαγή διαχειριστή στο κυβερνητικό τιμόνι. Οσο περισσότερο συνειδητοποιείται ποιον έχουμε απέναντί μας και η σκληρότητα της πάλης, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι οργανώνονται στον τόπο δουλειάς ενάντια στα συμφέροντα όχι μόνο του μεμονωμένου εργοδότη, αλλά συνολικά των μονοπωλίων και της εξουσίας τους θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις οι αγώνες να είναι αποτελεσματικοί. Και βέβαια, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να οργανωθούν όταν έχουν κάτσει στο σβέρκο των εργαζομένων διοικήσεις σωματείων που παζαρεύουν τι θα χάσει η εργατική τάξη για να σωθούν οι επιχειρηματίες.

Το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» αναδεικνύει τη μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για τους νέους εργαζόμενους: να πάρουν στα χέρια τους οι εργάτες τον πλούτο που παράγουν και το τιμόνι της διακυβέρνησης.