Δεν ήταν μόνο τα σπαθιά που λαμποκοπούσαν, ούτε μόνο τα τουφέκια που «έπεφταν» αντιλαλώντας στα «άπαρτα βουνά», δεν ήταν μόνο μια διαδήλωση, ούτε μόνο ο τοίχος της Καισαριανής, εκεί που οι αγωνιστές έφευγαν με ένα τραγούδι στα χείλη, δεν είναι μόνο ο εργάτης που κουβαλά ένα τσουβάλι ή μια παρέα αγρότες σε ένα διάλειμμα της δουλειάς, ήταν κάτι βαθύτερο: Ηταν η Ανθρώπινη Πράξη, ο Αγώνας του Ανθρώπου, που άλλαζε τα «πράγματα», μεταμορφώνοντας ταυτόχρονα και τον ίδιο.

Ισως είναι «εύκολο» για ένα ζωγράφο να αποτυπώσει στον καμβά του το «πριν» του Αγώνα, ή το αποτέλεσμά του, το «θρίαμβο» ή την «ήττα». Την κίνηση όμως, είναι δυνατόν κανείς να τη «ζωγραφίσει»;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι «ναι», για όσους δουν το έργο του ζωγράφου Βάλια Σεμερτζίδη στην αναδρομική Εκθεση που πραγματοποιείται στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, και διαρκεί ως τις 11 Νοέμβρη.

Η Εκθεση αυτή είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του φετινού φθινοπώρου στην Αθήνα, και η οργάνωσή της αποτελεί πραγματικό άθλο, καθώς συγκεντρώθηκαν, με επιμέλεια του καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης Νίκου Χατζηνικολάου, 150 έργα του Σεμερτζίδη από όλη του τη σταδιοδρομία ως ζωγράφου.

Ταυτόχρονα η Εκθεση αυτή, πέραν της αισθητικής απόλαυσης, συνιστά και μέγιστο μάθημα Ιστορίας τόσο για τη νέα γενιά, όσο και για τους καλλιτέχνες.