Η πρόσφατη απόφαση του υπουργείου Εργασίας να απαλλάξει τους εργοδότες από τις εισφορές υπέρ Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ), πριν καν η σχετική τροπολογία ψηφιστεί στη Βουλή είναι ενδεικτική των συνολικότερων κυβερνητικών σχεδιασμών για ταχύτατη προώθηση και εφαρμογή όλων εκείνων των μέτρων που είναι προς όφελος των μονοπωλιακών συμφερόντων. Με αυτήν την απόφαση, η κυβέρνηση έθεσε σε εφαρμογή το σχεδιασμό της για την άμεση μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», μέσω του οποίου ενισχύει τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, αυτή η κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών υπέρ ΟΕΚ - ΟΕΕ αντιστοιχεί σωρευτικά στο 1,1% - ή αλλιώς οι εργοδότες θα κερδίζουν 247 εκατ. ευρώ ετησίως. Το ποσοστό των εργοδοτικών εισφορών που συνολικά θα μειωθεί θα φτάσει το 18% και θα αντιστοιχεί σε 1,3 δισ. ευρώ το χρόνο!

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οτι από αυτή τη διαδικασία οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι εργοδότες, αφού στο πλήθος των απαλλαγών, χαριστικών ρυθμίσεων και επιδοτήσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο προστίθεται και ένα ακόμη κρίσιμο ποσό, της απαλλαγής τους από τις εργοδοτικές εισφορές. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν για παροχές χαμηλού και διαρκώς συρρικνούμενου επιπέδου, καθώς μία προς μία οι κατακτήσεις τους θα αφαιρούνται. Επιπλέον, οι όποιες συρρικνωμένες παροχές συνεχίζουν να δίνονται από τον ΟΕΚ και τον ΟΕΕ - οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον ΟΑΕΔ - όπως ο κοινωνικός τουρισμός, η επιδότηση ενοικίου, η λειτουργία παιδικών σταθμών, το κατασκευαστικό πρόγραμμα, δάνεια επισκευής και αποπεράτωσης κατοικιών κ.τ.λ., και που αφορούν χιλιάδες εργατικές και λαϊκές οικογένειες, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει τους οργανισμούς αυτούς, φορτώνονται στις πλάτες αποκλειστικά των εργαζομένων.

Σε αυτό το σημείο να επισημανθεί άλλη μια παράμετρος: Η απαλλαγή των εργοδοτών από εισφορές και η συνολική μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», αν και παρουσιάζεται ως ένα ακόμη στοιχείο «πίεσης» από την τρόικα - με δεδομένο ότι περιλαμβάνεται και στο μνημόνιο 2 - στην πραγματικότητα είναι ένα μέτρο που όχι μόνο θέλει ο ΣΕΒ, αλλά επιπρόσθετα το έχει προωθήσει ως αίτημα ήδη από το 1996, όταν στο προεκλογικό του υπόμνημα προς τους πολιτικούς αρχηγούς έλεγε: «Το έμμεσο μισθολογικό κόστος επιβαρύνει δυσανάλογα το κόστος εργασίας» (10 Σεπτέμβρη 1996). Από τότε, αλλά και ακόμη παλιότερα, το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα μας είχε βάλει ως στόχο την απαλλαγή του από το «μη μισθολογικό κόστος» το οποίο αντιμετώπιζε ως τροχοπέδη στην κερδοφορία του. Πρέπει δε να συμπληρώσουμε εδώ πως οι εργοδοτικές εισφορές είναι μέρος της πληρωμής των εργαζομένων, βγαίνουν από τη δική τους δουλειά, άρα η αφαίρεσή τους συμπιέζει προς τα κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης, χάνουν δηλαδή μέρος της δουλειάς τους που γίνεται απλήρωτο και το καρπώνεται η εργοδοσία.

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι προστασία της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων και της χώρας, συνεπάγεται αμείωτα μέτρα που θα στηρίζουν το μονοπωλιακό κεφάλαιο, συντριβή των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο απ' το να διαφυλάξουν τις κατακτήσεις και τα συνολικότερα συμφέροντά τους. Η μεθαυριανή απεργία στις 18 Οκτώβρη μπορεί να αποτελέσει ένα βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.