«Ελαιοχρωματισμοί από Ελληνες τεχνίτες, τιμές χαμηλότερες των αλλοδαπών» αναφέρει αγγελία στους δρόμους του Πειραιά. Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Ενας εργάτης να προσφέρει τη δουλειά παινευόμενος όχι... πόσο καλός μάστορας είναι (αν είναι προσεκτικός τεχνίτης, ικανός, αποτελεσματικός σ' αυτό που κάνει) αλλά πόσο λίγο κοστίζει. Δηλαδή, να... «προσφέρει» τη φτώχεια του ως προτέρημα! Να «προσφέρει» το πόσα πολλά δικαιώματα δέχεται να χάσει ή να διαπραγματευτεί. Το από πόσες ανάγκες δέχεται να παραιτηθεί.

Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία αγωνιούν οι κήρυκες της «ανταγωνιστικότητας»: Πιεσμένοι από την ανάγκη της επιβίωσης, οι εργάτες να δηλώνουν έτοιμοι να πληρώνονται ίσα ίσα για να μπορούν την επόμενη μέρα να επιστρέφουν στο πόστο τους και να κάνουν αυτό που χρειάζεται η κερδοφορία της επιχείρησης. Από ζωντανοί παραγωγοί του πλούτου να ζουν σαν ένα γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής που φθείρεται ανεπανόρθωτα και ραγδαία. Κι ενώ οι εργάτες διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα εξαθλιωθεί πιο γρήγορα, η πλουτοκρατία εξασφαλίζει τους όρους που θα επιτρέψουν στην κερδοφορία της να ανακάμψει γιγαντώνοντας το βαθμό ξεζουμίσματος συνολικά της εργατικής τάξης.

Δεν είναι αυτή η ζωή που αξίζει στους εργάτες: Να παραιτούνται ακόμα και από στοιχειώδεις ανάγκες τους (ακόμα και τις ανάγκες στην ποιοτική σίτιση, στέγαση, ανάπαυση) στο όνομα του «να έχουν δουλειά». Δεν είναι δουλειά αυτό, όμως. Είναι σκλαβιά. Είναι μια εφιαλτική ζωή όπου οι εργάτες πουλάνε την εργατική τους δύναμη ίσα για να συνεχίσουν να εξαθλιώνονται. Η ένταξη στην πάλη για να ανατραπούν τα μονοπώλια είναι ευθύνη για κάθε εργάτη. Οσο οι εργάτες σκύβουν το κεφάλι τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αγριότητα με την οποία το κεφάλαιο θα τους ποδοπατά.