Στα χρόνια της ανάπτυξης, όταν οι καπιταλιστές επιθυμούσαν να κρατήσουν καθηλωμένους τους πραγματικούς μισθούς για να πολλαπλασιάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα κέρδη τους, είχαν γανώσει το μυαλό του κόσμου με το παραμύθι ότι «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό», δηλαδή για τις υψηλές τιμές των προϊόντων. Τώρα που οι μισθοί πέφτουν αλλά οι τιμές παραμένουν ακλόνητες στο ύψος τους, αλλάζουν το τροπάρι αλλά ο σκοπός παραμένει ο ίδιος. Δεν φταίνε, λένε, οι μισθοί αλλά άλλοι παράγοντες, όπως το υψηλό κόστος ενέργειας, η φορολογία, το κόστος δανεισμού και διάφορα άλλα εμπόδια που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας κοκ. Ιδού, για του λόγου το αληθές, τι αναφέρει ο ΣΕΒ στο υπόμνημα που έστειλε στον υπουργό Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη: «Η συμπίεση του εργατικού κόστους δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα μείωσης των τιμών. Χαρακτηριστική περίπτωση οι ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπου το κόστος ενέργειας αποτελεί το 40-50% του κόστους παραγωγής». Και συμπληρώνει με κυνισμό: «Για να αντισταθμιστεί η αύξηση του κόστους ενέργειας κατά 20%, που έχει επιβληθεί, απαιτείται να μειωθεί το εργατικό κόστος κατά 80%»..! Είναι ολοφάνερο ότι οι βιομήχανοι τα θέλουν μονά - ζυγά δικά τους. Τώρα που, με τη βοήθεια της τρόικας και της κυβέρνησης, έχουν γκρεμίσει το μέσο μισθό στα Τάρταρα και έχουν διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις συρρικνώνοντας «δραματικά» κατά την έκφραση του Γ. Στουρνάρα το λεγόμενο εργατικό κόστος, δεν κάνουν καμία «έκπτωση» στις τιμές, ακριβώς γιατί θέλουν να διατηρήσουν ανέπαφο το περιθώριο του κέρδους. Από την άλλη δεν διστάζουν να ζητήσουν νέες φοροαπαλλαγές και κίνητρα για να ενισχύσουν την κερδοφορία τους. Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως τα μέτρα που παίρνονται και οι διαρθρωτικές αλλαγές που υλοποιούνται έχουν ως στρατηγικό στόχο να σώσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Φιλολαϊκή διέξοδος δεν νοείται αν δεν είναι κόντρα σε αυτήν τη στρατηγική.