Στη συζήτηση - την οποία συντόνισε ο δημοσιογράφος Μ. Χάρος -, με θέμα «Ολυμπιακοί Αγώνες: Οταν τα κέρδη κάνουν ρεκόρ» συμμετείχαν ο ομοσπονδιακός προπονητής ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ, Κ. Τσιδημόπουλος, ο δημοσιογράφος Δ. Μπουλούκος και ο υπεύθυνος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, Θ. Λιάππης.

Ο Κ. Τσιδημόπουλος (προπονητής του Ολυμπιονίκη Αλ. Νικολαΐδη), μιλώντας για τον πρωταθλητισμό, τόνισε πως «έχει μεγάλες απαιτήσεις. Θέλει αφοσίωση, σκληρή προπόνηση, υποδομές, διατροφή, σωστή επιστημονική υποστήριξη. Είναι λοιπόν ακριβός και γίνεται πολυτέλεια. Για να καταλάβετε στο ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ ένας ηλεκτρονικός θώρακας, τον οποίο χρησιμοποιούμε στους αγώνες, στοιχίζει περίπου 2.500 ευρώ. Ποιος μπορεί να τον αγοράσει για το παιδί του, ώστε αυτό να εξοικειωθεί»;

Οι αναφορές, φυσικά, δεν περιορίστηκαν μόνο στο αθλητικό πεδίο. Στις τοποθετήσεις του ο Δ. Μπουλούκος, μεταξύ άλλων, είπε: «Γνωρίζετε τις μάχες των αθλητικών εταιρειών. Ποια, μέσω του αθλητή που σπονσοράρει, θα κερδίσει. Τα πράγματα γίνονται κάθε φορά και χειρότερα. Εχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να μιλάμε μόνο για εμπόρευμα. Και σ' όλο αυτό δεν αντιδρούν ούτε οι χώρες. Υποτάσσονται στους κανόνες της ΔΟΕ και των πολυεθνικών.

Στην Αθήνα - με την αιτιολογία ότι δεν βγαίνουν οι διορίες - υπήρξε τεράστια εντατικοποίηση. Εργαζόμενοι, πολλοί από τους οποίους αλλοδαποί, δούλευαν ανασφάλιστοι 14ωρα και 15ωρα. Εγιναν εργατικά ατυχήματα ή και δυστυχήματα, τα οποία οι περισσότεροι τα έκρυβαν. Γιατί μπροστά στο συμφέρον των Ολυμπιακών Αγώνων ο θάνατος ενός εργάτη δεν λέει και πολλά. Δυστυχώς οι ΟΑ έχουν γίνει μέσο πίεσης των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, για να καταπιεστούν κεκτημένα ετών.

Και στο Λονδίνο - όπου οι διοργανωτές ισχυρίζονταν ότι προσπαθούσαν να τηρήσουν το οκτάωρο - υπήρξαν πολλά ζητήματα. Δούλεψαν πολλοί (κυρίως μετανάστες) άνεργοι. Τους υποσχέθηκαν κάποια χρήματα και στη συνέχεια, με την αιτιολογία ότι έπεσε έξω ο προϋπολογισμός, τους πλήρωσαν πολύ λιγότερα. Μην έχοντας άλλη δουλειά, δε μίλησαν και αναγκάστηκαν να εργαστούν με μικρότερες απολαβές. Και, βέβαια, η αγωνία τους ήταν τι θα γίνει μετά το πέρας της διοργάνωσης που θα επέστρεφαν στην ανεργία».

Ο Θ. Λιάππης επεσήμανε ότι «και οι αθλητές είναι θύματα των εταιρειών. Πολλοί αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, ακόμα και πρόωρους θανάτους. Οχι μόνο λόγω αναβολικών. Επειδή είναι τεράστια η πίεση, ψυχολογική και σωματική. Ο οργανισμός αναγκάζεται να αποδώσει στο μάξιμουμ σε τέτοια χρονικά διαστήματα που στη συνέχεια δεν μπορεί να αντεπεξέρθει στην αποκατάσταση. Αυτοί οι αθλητές περνάνε τα πάνδεινα. Καταπονούν σοβαρότατα τους οργανισμούς τους, συμμετέχοντας σε περισσότερους αγώνες - προκειμένου να προβληθεί/ κερδίσει η εταιρεία - απ' όσους μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός.

Τα μεγαλύτερα όμως θύματα αυτών των πολυεθνικών είναι οι εργαζόμενοι που δουλεύουν σ' αυτές τις επιχειρήσεις. Π.χ. οι εταιρείες αθλητικών ρούχων και παπουτσιών αποκομίζουν τεράστια κέρδη, από τις φάμπρικες με εργαζόμενους, οι οποίοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά και παιδική εργασία. Πρόκειται για σκλαβοπάζαρα.

Εχουμε ακόμα και πλωτές φάμπρικες, ώστε να μην εντάσσονται οι εταιρείες σε φορολογικά συστήματα και πληρώνουν τους όποιους φόρους. Εχουν παιδιά 12 - 15 χρονών και δουλεύουν για μέρες στα πλωτά εργοστάσια, με λίγο ψωμί και νερό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Ταυτόχρονα, δείχνει την ειρωνεία και αντίφαση. Από τη μια ο χορηγός υποτίθεται ότι πρεσβεύει και βοηθάει να προωθηθούν οι ευγενείς ιδέες του αθλητισμού. Και από την άλλη - κυρίως στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου - σακατεύει, σκοτώνει, εκμεταλλεύεται εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους είναι μικρά παιδιά, για να κερδοσκοπήσει.

Το 2004 εκμεταλλεύτηκαν εκατοντάδες μετανάστες στο βωμό του κέρδους. Οι εργοδότες - ντόπιοι και πολυεθνικές εταιρείες - αξίωσαν και πέτυχαν πολύ χαμηλά μεροκάματα. Τους ίδιους μετανάστες σήμερα το επίσημο κράτος τους κυνηγάει γιατί «έχουν καταλάβει τη χώρα, το κέντρο». Ποιοι; Αυτοί χάρη κυρίως στους οποίους έγιναν τα έργα των ΟΑ. Που είχαν σοβαρά εργατικά ατυχήματα που τους εκμεταλλεύτηκαν και κανείς δεν τους βοήθησε πλην των ταξικών σωματείων. Τους εκμεταλλεύτηκαν για να κερδοσκοπήσουν ντόπιες και πολυεθνικές εταιρείες και σήμερα τους κυνηγάνε, τους διώχνουν σαν εγκληματίες. Και βέβαια σ' αυτή την ιστορία αξιοποιούν τα φασιστοειδή της "Χρυσής Αυγής" ως εμπροσθοφυλακή της κρατικής καταστολής».