Το κεφάλαιο έτρεξε να αξιοποιήσει την καπιταλιστική κρίση για να εφαρμόσει με ακόμα πιο ταχείς ρυθμούς τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Αναδιαρθρώσεις και ανατροπές που άλλωστε δεν κρύβονταν, βρίσκονταν φόρα - παρτίδα χρόνια τώρα, σε όλα τα ντοκουμέντα των κομμάτων της πλουτοκρατίας, στα υπομνήματα του ΣΕΒ, στον καθημερινό λόγο των μέσων μαζικής παραπλάνησης που έχει στα χέρια της.

Ακριβώς αυτή τη λαίλαπα βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Αυτές τις επιδιώξεις υπηρετούν, η μείωση των κατώτερων μισθών κατά 22% και κατά 32% για τους νέους, η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, το κόψιμο της 13ης και 14ης σύνταξης, η απαλλαγή μόλις προχτές των εργοδοτών από τις εισφορές στην Εργατική Κατοικία και Εργατική Εστία που μεταφράζεται σε ετήσιο κέρδος 250 εκατομμύρια ευρώ για τις επιχειρήσεις.

Τον ίδιο στόχο, της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ενίσχυσης των επιχειρήσεων υπηρετεί η μείωση κατά ακόμα 4 μονάδες του μη μισθολογικού κόστους, η οποία θα προσφέρει ακόμα 1 δισ. ευρώ ετησίως στα σεντούκια τους. Αυτό σημαίνει «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Αυτό σημαίνει και η αύξηση από τα 4.500 ένσημα στα 6.000 της προϋπόθεσης για να εξασφαλίσει κάποιος εργαζόμενος το δικαίωμα σε μια μίζερη σύνταξη. Αυτό επιδιώκεται με την κατάργηση της 5ήμερης εβδομάδας και την αυξομείωση του χρόνου εργασίας σε εβδομαδιαία ακόμα και σε ημερήσια βάση που σχεδιάζει η συγκυβέρνηση. Ετσι εξηγείται ο στόχος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου για επιβολή ακόμα και 78 ωρών εργασίας την εβδομάδα, για σπάσιμο του εργάσιμου χρόνου «σε ενεργό και ανενεργό» που θα του εξασφαλίσει τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του και μια αειφόρα πηγή απλήρωτης εργασίας και νέων υπερκερδών.