Στην περίοδο της «Δημοκρατίας» της Βαϊμάρης (1919-1933) θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης την Κυριακή 1-3 μμ στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM», οπότε και θα μεταδοθεί το α' μέρος του αφιερώματος. Το β' μέρος του αφιερώματος θα μεταδοθεί την Κυριακή 1 Απρίλη.

Το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει οι αναφορές των αστών πολιτικών, δημοσιογράφων και δημοσιολόγων στη «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης, το «τέλος» της οποίας προήλθε - σύμφωνα με την άποψη που επιχειρούν να επιβάλουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης - από τη δράση των «άκρων».

Διαστρεβλώνοντας την ιστορία, οι φωνές αυτές των αστών θέλουν από τη μια να τρομοκρατήσουν το λαό, επικαλούμενοι «κινδύνους» για τη «δημοκρατία» από τη δράση των «άκρων», ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν να ταυτίσουν τη δράση του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος με τη δράση διαφόρων ομάδων προβοκατόρων, εθνικιστών, παρακρατικών που χρησιμοποιούνται ως μοχλός στήριξης της καπιταλιστικής εξουσίας.

Με τον όρο «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» αναφερόμαστε στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία στις 28 Φλεβάρη 1919, μετά την ήττα της προλεταριακής επανάστασης του Νοέμβρη 1918-Γενάρη 1919.

Η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» και με πολιτικά όργανα τις κυβερνήσεις αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ενίοτε και με συγκυβερνήσεις, και έχοντας ως στόχο τη διάσωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, υπήρξε από την αρχή ένας συμβιβασμός προκειμένου να «ισορροπήσει» ο λυσσαλέος ανταγωνισμός μεταξύ διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου στη Γερμανία.

Ταυτόχρονα, στο διάστημα αυτό η προδοσία της εργατικής τάξης εκ μέρους της «επίσημης» σοσιαλδημοκρατίας, που είχε ξεκινήσει με τη στάση που αυτή κράτησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ολοκληρώθηκε με μια τεράστια επιχείρηση πρόσδεσης των λαϊκών μαζών στα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Από την άλλη η αστική τάξη - μέσω του Συντάγματος της Βαϊμάρης - προχώρησε σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις, όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» μιας και αυτοί κρίθηκαν «ώριμοι» για κάτι τέτοιο, ειδικά αφότου, προδομένοι από τη σοσιαλδημοκρατία της Β' Διεθνούς, σύρθηκαν υπάκουα στο σφαγείο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου για να αλληλοσφαχθούν με τα ταξικά τους αδέλφια για τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των χρηματιστών.

Ταυτόχρονα η αστική τάξη θωράκιζε το καθεστώς της με «δικαιώματα» περί αναστολής των συνταγματικών ελευθεριών που παραχωρούσε στον πρόεδρο της «δημοκρατίας», «δικαιώματα» που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για την καταστολή του εργατικού κινήματος και το πέρασμα, τελικά, στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των Ναζί, όταν η αστική τάξη έκρινε πως αυτό το καθεστώς εξυπηρετούσε καλύτερα τα ταξικά της συμφέροντα και τις ιμπεριαλιστικές της επιδιώξεις.