Εξετάζοντας κανείς τον ταξικό χαρακτήρα, την ουσία των θέσεων της κεντροαριστερής κυβέρνησης στη Δανία, (αναλαμβάνει για το τρέχον εξάμηνο και την προεδρία της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ), την επιλογή της να διαχειριστεί με αποφασιστικότητα το εκμεταλλευτικό σύστημα στις συνθήκες της κρίσης, δε θα νιώσει καμία έκπληξη για το θράσος που επέδειξε η Δανέζα πρωθυπουργός στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της.

Οπως είναι γνωστό, έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες από τη μέρα που κέρδισε τις εκλογές και ανέλαβε την κυβέρνηση, το επονομαζόμενο «κόκκινο μπλοκ», η εκλογική συμμαχία των αποκαλούμενων αριστερών κομμάτων που συγκροτήθηκε από τους σοσιαλδημοκράτες και τους οπορτουνιστές της «Κοκκινοπράσινης Συμμαχίας», τον εταίρο του ΣΥΝ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).

Το κύριο προεκλογικό παραπλανητικό σύνθημα αυτών των κομμάτων ήταν: «Θα ξεπεράσουμε την κρίση με πρόγραμμα επενδύσεων κι όχι περικοπών. Πρώτο μας μέλημα η αντιμετώπιση της ανεργίας, με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας», χρεώνοντας αποκλειστικά την αντιλαϊκή επίθεση που είχε αρχίσει προ πολλού στη Δανία, στο «νεοφιλελευθερισμό του κυβερνητικού συνασπισμού των φιλελεύθερων κομμάτων», επιχειρώντας να αθωώσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα και να αποκρύψουν τις αντιθέσεις του, που οδήγησαν στην καπιταλιστική κρίση.

Ηδη, την επόμενη μέρα των εκλογών άφησαν στο ράφι τα προσχήματα και παρουσίασαν το αντιλαϊκό τους πρόγραμμα. Οποια παροχή είχε απομείνει από το λεγόμενο «σκανδιναβικό μοντέλο» ξηλώνεται το συντομότερο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της εντατικοποίησης της δουλειάς. Οσοι θα έχουν το ...προνόμιο να εργάζονται θα πρέπει να ανεβάσουν ρυθμούς και να χαμηλώσουν τις απαιτήσεις και όσοι δεν εργάζονται θα πρέπει να ντρέπονται για την κατάντια τους και οι ίδιοι να αναλάβουν με δημιουργικές πρωτοβουλίες! όπως λέγεται, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

«Εχουμε καλομάθει να καθόμαστε στον καναπέ και να μας φροντίζει το κράτος», δήλωσε η σοσιαλδημοκράτισσα πρωθυπουργός, προκαλώντας τους εργαζόμενους και αποσιωπώντας πως στη Δανία και στις άλλες σκανδιναβικές χώρες ισχύει αυτό που παρατηρείται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο και οι πλουτοκράτες απολαμβάνουν τα κέρδη, εξασφαλίζοντας, με την αύξηση της παραγωγικότητας ακόμα πιο υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης.

Το πρώτο μέτρο που θεώρησε αναγκαίο «η κεντροαριστερή κυβέρνηση» για το ξεπέρασμα της κρίσης ήταν η κατάργηση της πρόωρης σύνταξης που μπορούσαν να πάρουν οι εργαζόμενοι στα βαρέα επαγγέλματα, που από χρόνια έχουν αποχαρακτηριστεί, αφού συμπλήρωναν το 62ο έτος της ηλικίας τους. Το κανονικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης είναι τα 67 χρόνια σήμερα και θα ανεβαίνει αναλογικά με την αύξηση του μέσου όρου ζωής. Ετσι, με βάση τους υπολογισμούς των αναλογιστών, όσοι σήμερα είναι κάτω των 10 χρόνων θα πάρουν σύνταξη στα 73,5, ανεξάρτητα του τι επάγγελμα θα ασκήσουν.

Ακόμη, δίνοντας μεγάλες φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, για να επενδύσει με σιγουριά, εξαπέλυσαν άγριο κυνήγι με το πρόσχημα της φοροδιαφυγής στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα μαζικές πτωχεύσεις, ενώ την ίδια ώρα επέβαλαν μια σειρά φόρους σε προϊόντα πρώτης ανάγκης με απατηλά προσχήματα. Παράδειγμα, υποκρινόμενοι ότι ενδιαφέρονται για την υγεία του λαού έβαλαν «φόρο λίπους», που αφορά τα περισσότερα είδη διατροφής, από βούτυρο μέχρι κρέας.

Το αποκορύφωμα της κυνικότητας αυτών των πολιτικών δυνάμεων που προσπαθούν να κρύψουν τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής τους, σηκώνοντας κουρνιαχτό περί αριστεράς και «κυβέρνησης αριστερών δυνάμεων», όπως κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ήρθε με τον πρωτοχρονιάτικο λόγο της πρωθυπουργού Χέλε Τόρνινγκ.

Η τελευταία, αφού άρπαξε τη λαϊκή ψήφο, δήλωσε ότι: «Η χώρα αντιμετωπίζει πρωτοφανή οικονομική κρίση και γι' αυτό πρέπει να αποβάλουμε όλοι κάθε σκέψη για μέτρα που θα βοηθήσουν τη λαϊκή οικογένεια. Η κρίση θα ξεπεραστεί με συναίνεση και συλλογική προσφορά. Πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο και να προσαρμόσουμε τους μισθούς στα όρια της ανταγωνιστικότητας. Θα έρθουν δυστυχώς νέα αυστηρά πακέτα και πρέπει όλοι να σκεπτόμαστε από τώρα πώς θα τα καλοδεχτούμε. Δυστυχώς, η διεθνής κατάσταση και η εξάρτηση της χώρας μας από την οικονομία των άλλων χωρών της ΕΕ επιβάλλει μια νέα πρωτόγνωρη κατάσταση. Αναγκαζόμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις για να διαφυλάξουμε τη χώρα μας και όχι να τη διαλύσουμε. Στην κοινωνία που ζούμε έχουμε όλοι δικαιώματα και υποχρεώσεις. Κανείς πια δεν μπορεί να απολαμβάνει κάποιες παροχές χωρίς να προσφέρει. Δυστυχώς, τα καλά χρόνια πέρασαν και τώρα έρχονται τα δύσκολα. Ο λογαριασμός δεν πληρώθηκε ακόμα. Πρέπει, πάνω απ' όλα, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, αλλιώς οι επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στη χώρα μας θα φύγουν κι αυτές σε χώρες που τα έξοδα είναι χαμηλότερα και αυτό θα στοιχίσει κι άλλες θέσεις εργασίας. Ο καθένας έχει υποχρέωση να προσφέρει τα μέγιστα, για να εξακολουθήσει η χώρα μας να είναι πρότυπο ευημερίας».

«Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Και όχι μόνο αυτό, αλλά η επικεφαλής της «αριστερής κυβέρνησης» συνέχισε παραπέρα.

«Οταν βρίσκομαι στο εξωτερικό», είπε, «δεν είναι λίγοι αυτοί που με συγχαίρουν για την προσφορά της Δανίας στους πολέμους στο Αφγανιστάν και την Λιβύη. Πρέπει όλοι να 'μαστε περήφανοι για το έργο των Δανών στρατιωτών.Μέσα στο 2012 θα αναρτηθεί και μνημείο για τους Δανούς πεσόντες στις διεθνείς αποστολές.Το 2012 δεν θα είναι η χρονιά που θα λυθούν τα προβλήματά μας.Αλλά μπορεί να γίνει η χρονιά στην οποία η συναίνεση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία θα ανθίσουν για το καλό της πατρίδας μας».

Φτώχεια, ανεργία και πολέμους εξήγγειλε, με λίγα λόγια, η Δανέζα πρωθυπουργός, απευθυνόμενη χωρίς περιστροφές σε όσους από τις «αριστερές κορόνες» στην προεκλογική περίοδο δεν είχαν ακόμα καταλάβει πού το πάνε οι δυνάμεις του κεφαλαίου, όταν μιλάνε για «αριστερές κυβερνήσεις».

Να σημειώσουμε, τέλος, μια «λεπτομέρεια». Το οπορτουνιστικό κόμμα της «Κοκκινοπράσινης Συμμαχίας», αδελφό κόμμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του ΚΕΑ ήταν το πρώτο κόμμα που βγήκε μετά την ομιλία της πρωθυπουργού και τη στήριξε, λέγοντας ότι αν είχαμε ακόμη τη δεξιά κυβέρνηση τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, χρησιμοποιώντας, έτσι, τη χρεοκοπημένη λογική του μικρότερου κακού, ως μέσο εγκλωβισμού των εργαζομένων, στην πολιτική που υπηρετεί τις δυνάμεις του κεφαλαίου.