Ο προϋπολογισμός του 2012 ψηφίστηκε ομόφωνα από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. Ολα βαίνουν κατ' αυτούς σε μια προδιαγεγραμμένη τάξη, ησυχία και ασφάλεια. Το ΠΑΣΟΚ βγήκε από τη γωνιά του κατατρεγμένου μετά το φιάσκο της 26ης Οκτώβρη στο ευρωπαϊκό διαβούλιο με το νέο μνημόνιο. Μετατόπισε την υλοποίησή του σε έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό με κύριο κορμό της κυβέρνησής του τα ίδια στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ προτίμησε την παρουσία της με δύο αντιπροέδρους τονίζοντας το υψηλό επίπεδο που αρμόζει στη «Μαντάμ Σουσού από το Βύθουλα». Το κλου της συγκυβέρνησης είναι χωρίς άλλο η αγχώδης παρουσία του αρχηγού της εθνικόφρονης κωλοτούμπας του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρη. Θα μπορούσαν να ειπωθούν και να γραφτούν πολλά γι' αυτή την κυβερνητική ντροπή.

Ομως μένω στο μέγεθος και την ποιότητα του συνεχώς αυξανόμενου ανά την Ελλάδα κινήματος δημιουργίας των εργατολαϊκών επιτροπών. Το εγχείρημα πηγαίο και ιστορικό φεύγει από τα στενά όρια εκ των προτέρων αποφάσεων ανήλιαγων γραφείων. Αντίθετα, τα όποια τυχόν γραφεία βγαίνουν στο δρόμο και ότι λένε ζυμώνεται από την κρισάρα της λαϊκής απαίτησης κι ανάγκης. Ελαχε το κίνημα να ξεσπάσει σε ένα κομμάτι της βιομηχανικής εργατικής τάξης, τους χαλυβουργούς. Εμελλε σύντομα να απλωθεί στο σύνολο του εργατολαϊκού κινήματος με συντονισμένη ηθική και υλική συμπαράσταση από εργατικά συνδικάτα, λαϊκούς φορείς κλπ. Εξελίχθηκε σε μια κατ' ουσίαν σύγκρουση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης για το ποιος θα υποχωρήσει στην εφαρμογή αντεργατικών μέτρων που αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης. Μέχρι στιγμής, οι εργάτες χαλυβουργοί κρατάνε γερά με την στήριξη των ταξικών συνδικάτων και του κόμματος της εργατικής τάξης. Η ερώτησή μας παραμένει πάντα ζωντανή κι επείγουσα: Ποιος θα νικήσει; Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα όλα υπερέβησαν το επίπεδο μιας απλής απεργίας. Εδώ παίζεται η θέληση της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης να επιβάλλει πανελλαδικό εργασιακό καθεστώς της εποχής της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου. Γιατί στην πραγματικότητα μπαίνει σ' ένα νέο κύκλο που όσοι αντέξουν στο ξεκίνημα θα σταθούν. Το ζήτημα ευρωενωσιακό και παγκόσμιο. Η ελληνική αστική τάξη φρόντισε με την αμέριστη βοήθεια του κράτους της, των νόμων και των αστικών ΜΜΕ να περάσει στην κονίστρα των πρωτοκλασάτων ανταγωνιστών και διεκδικητών του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης με έντονη οικονομική και στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία εκτός συνόρων. Το τίμημα αυτής της ανταγωνιστικής παρουσίας καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη με όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Η μέχρι τώρα αντοχή αγωνιστικής συμπεριφοράς των απεργών χαλυβουργών υπήρξε άψογα ενδεικτική για το αγωνιστικό μέλλον της εργατικής τάξης. Συμπαράσταση εκφράστηκε με την έλευση του λαού και των συνδικάτων στο χώρο των απεργών. Τώρα άρχισε να συμπληρώνεται ο αγώνας και με την άλλη αντίστοιχη πλευρά. Την έλευση των απεργών από τα εργοστάσια στις λαϊκές γειτονιές. Οι απεργοί δεν προσέρχονται στις γειτονιές ως επαίτες αλλά ως δυνάμει νικητές ενός άνισου αγώνα. Τα αντιλαϊκά μέτρα πληγώνουν πλατιά λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και ο λόγος των απεργών γίνεται ιδιαίτερα κατανοητός.