Εύλογα όμως επισημαίνεται ότι δεν μπορεί να ήταν τόσο αφελείς οι συμμορίτες του ΝΑΤΟ όταν επιστράτευαν, οργάνωναν, εξόπλιζαν κι εκπαίδευαν τους Αλβανούς συμμορίτες. Ισα - ίσα η καλλιέργεια της αυταπάτης να ικανοποιηθεί ο αλβανικός μεγαλο-ιδεατισμός από την αμερικανονατοϊκή επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας, διευκόλυνε την ολοκληρωτική εξάρτηση της Αλβανίας. Τώρα, όμως, που το Κοσσυφοπέδιο έγινε μια πραγματικά καμένη γη και η κυβέρνηση του Σλ. Μιλόσεβιτς αντικαταστάθηκε από τη δυτικόστροφη κυβέρνηση των δεκαοκτώ κομμάτων της «Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης», όλα μπαίνουν στο φως της επανεξέτασης.

Επαναλαμβάνω εκείνο που από πολλού χρόνου λέγω: Η εσωτερική ισορροπία της Δυτικής Συμμαχίας διαμορφώνεται πάνω στη βάση οξύτατων ανταγωνισμών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί δεν απειλούν τη συνοχή της. Αντίθετα, την διαμορφώνουν και τη σταθεροποιούν. Είναι μια αέναη πορεία αντιφάσεων, χάρις στην οποία διασφαλίζεται η συνοχή της Δυτικής Συμμαχίας. Είναι ο τρόπος ύπαρξής της. Επομένως, κάθε προσπάθεια κατά του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού πρέπει να τον αποδυναμώνει δημιουργώντας εμπλοκή σε κάποια ή κάποιες πλευρές της αντιφατικής - ανταγωνιστικής εσωτερικής λειτουργίας του.

Στην κόψη των επαναλαμβανόμενων ενδοσυμμαχικών αντιθέσεων βρίσκεται τώρα, για μια ακόμη φορά, η γιουγκοσλαβική κρίση των Βαλκανίων. Ο προηγούμενος κύκλος φαίνεται να κλείνει κι ένας νέος να ανοίγει. Το ακριβές μέγεθος και στίγμα της διαφοράς τους δεν αποκαλύπτεται ακόμη. Αλλωστε είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, όταν οι συμμαχικές χώρες του ΝΑΤΟ που τον αποτελούν ενεργούν περισσότερο εμπειρικά υπό το βάρος των ενεργειών της κάθε μιας έναντι της άλλης. Το κύριο σημείο της διαφαινόμενης εναλλαγής είναι όπως και προηγούμενα η Γιουγκοσλαβία, αλλά της δυτικόστροφης πλέον κυβέρνησης.

Αντίθετα ως προς αυτό, η Ευρωπαϊκή Ενωση άρχισε δειλά και μίζερα να κατακρίνει τον αλβανικό μεγαλο-ιδεατισμό. Από την αρχή της δεκαετούς γιουγκοσλαβικής κρίσης των Βαλκανίων, η αμερικανική επέμβαση στηριζόταν στο νέο δόγμα της διάλυσης ή του διαμελισμού των κρατών. Αυτό, ακόμη κι από μόνο του υποδηλώνει την τύχη της Αλβανίας και των κουτοπόνηρων πολιτικών της. Σήμερα, εάν οι ένοπλες αλβανικές αλητοσυμμορίες εξακολουθούν να ενισχύονται από χώρες του ΝΑΤΟ και κυρίως από τους Αγγλοαμερικανούς, είναι γιατί το τοπίο των Βαλκανίων εξακολουθεί να είναι θολό. Στο διάβα του χρόνου, όσο περισσότερο οι Αλβανοί συμμορίτες θα χρησιμοποιούνται ως πληρωμένοι δολοφόνοι του ΝΑΤΟ, τόσο η Αλβανία θα βυθίζεται σε ουσιαστική ανυπαρξία.