Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει στη γνωμοδότηση:

«Είναι σαφές ότι η ρήτρα της υποχρεωτικότητας περιλαμβάνει κατά λογική, αλλά και νομική αναγκαιότητα και τη διά βίας εκτέλεση της απόφασης των διωκτικών αρχών, αν δε συναινεί ο κατηγορούμενος», γιατί χωρίς αυτή «ματαιώνεται το υποχρεωτικό της λήψης».

Μάλιστα, προς αποσαφήνιση κάθε παρεξήγησης προσθέτει, πως, αν δε γίνει δεκτή η χρήση της βίας από τις διωκτικές αρχές, τότε τι νόημα έχει «η υποχρεωτικότητα»;

Σύμφωνα με την εισαγγελική γνωμοδότηση, «οι ατομικές ελευθερίες δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι απεριόριστες. Οποιος ζητάει κάτι τέτοιο είναι εκτός πραγματικότητας». Στο σημείο αυτό επικαλείται την υπ' αριθμό 1/2001 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, «όπου γίνεται δεκτό ότι αυτή η αξία του ανθρώπου δεν είναι απόλυτη» και πως απαγορεύεται μόνο η με βασανιστήρια απόσπαση ομολογίας.

Ο εισαγγελέας Αθ. Κονταξής προσθέτει ότι και «τα μη υποκείμενα σε περιορισμούς δικαιώματα μπορούν να περιοριστούν για λόγους προστασίας άλλων». Και αυτό, γιατί «ο σκοπός που επιδιώκεται είναι υπέρτερος από τα φερόμενα ως θιγόμενα δικαιώματα του ανθρώπου», ενώ «το συμφέρον της ολότητας είναι υπέρτερο του συμφέροντος του ατόμου». Επίσης, σημειώνει ότι πρόκειται για μέτρο που στηρίζεται στο άρθρο 200Α του Κώδικα Ποινικής Δικαιοσύνης που είναι σύννομο με το Σύνταγμα και τα σχετικά διεθνή κείμενα.

Παράλληλα, η εισαγγελική γνωμοδότηση δέχεται ότι ο εξαναγκασμός (η χρήση βίας) μπορεί μεν να προσβάλλει την αξιοπρέπεια, αλλά επιβάλλεται για ένα νομικό σκοπό και πως δεν μπορεί μια παράβαση των διατάξεων που προστατεύουν τα ατομικά δικαιώματα να σημαίνει ότι μπορεί να παραλύσει την απονομή της ποινικής Δικαιοσύνης.