Σε όλες τις περιόδους της δουλειάς του Χαιρετάκη μπορούμε να διακρίνουμε κάποια κοινά στοιχεία στο μορφοπλαστικό του λεξιλόγιο, όπως την προτίμηση στα κάθετα και οριζόντια θέματα, στα μεγάλα, πληθωρικά ζωγραφικά σύνολα, είτε πρόκειται για μορφές είτε για αντικείμενα, τις μεγάλες ενιαίες χρωματικές επιφάνειες, τις έντονες σχεδιαστικές, αλλά και χρωματικές αντιπαραθέσεις.
Στις συνθέσεις του, που καταγράφουν βιώματά του από σκηνές πόλεων, εργαστηρίων, τοπία και σύνολα αντικειμένων, ο καλλιτέχνης μελετά τη σύνθεση των θεμάτων και των χρωμάτων και αναζητά την καλύτερη δυνατή οργάνωσή τους ώστε να εξασφαλίζεται η κάθε φορά αναγκαία ισορροπία. Αλλο ένα χαρακτηριστικό του Χαιρετάκη, οι ανθρώπινες φιγούρες που δεν έχουν στόχο να αποδώσουν τύπους ανθρώπων, έχουν κάτι περισσότερο. Μορφές που παρατηρούν όσα συμβαίνουν γύρω τους. Αλλοτε δυσανασχετούν και άλλοτε αδιαφορούν με μια ευδιάκριτη ειρωνική διάθεση. «Οι μορφές μου εκπροσωπούν την μοναχικότητα: είναι σιωπηλές, προβληματισμένες και ασυμβίβαστες. Εχουν συνειδητοποιήσει την ματαιότητα. Ετσι εκφράζω την νοσταλγία μου σε βιώματα που πέρασα», παρατηρεί ο ίδιος.