«Πρώτη φορά έρχομαι στην παρέα σας και χαίρομαι που είμαι εδώ, μαζί σας. Δεν θέλω να πω πολλά πράγματα, παρά μόνο αυτό: Εχω τρία παιδιά και πέντε εγγόνια. Αν είναι τα παιδιά και τα εγγόνια μου να με δουν να πεθαίνω, θέλω να με δουν να πεθάνω όρθιος. Γιατί ο ταξιτζής όπως και κάθε μεροκαματιάρης άνθρωπος ή θα σηκώσει κεφάλι τώρα ή θα αργοπεθαίνει σκυφτός μια ζωή»...

Η παραπάνω δήλωση προέρχεται από την τοποθέτηση ενός 63χρονου ταξιτζή στη σύσκεψη που διοργάνωσαν το περασμένο Σάββατο οι τοπικές Επιτροπές Αγώνα στην Αθήνα και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των διαθέσεων που επικρατούν στο σύνολο της βάσης του κλάδου. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, νέοι που τα τελευταία χρόνια μπήκαν στο επάγγελμα ή γηραιότεροι που μετρούσαν λίγα χρόνια ή και μήνες ακόμη για να βγουν στη σύνταξη, βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πολιτική που ετοιμάζεται να τους «τσακίσει» μέσα σε μία νύχτα. Ταυτόχρονα συνειδητοποιούν ότι η συνδικαλιστική πλειοψηφία του χώρου κάθε άλλο παρά μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες τους, να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους, ακόμη και τα πιο μικρά και πιο άμεσα.