Ενα θέμα που αποκτάει κάθε μέρα περισσότερη σημασία και επικαιρότητα είναι το ιδεολόγημα του ολοκληρωτισμού με την πλήρη εξίσωση του φασισμού και του κομμουνισμού και με την 23η Αυγούστου - μέρα που το 1939 υπογράφτηκε το Σύμφωνο μη Επίθεσης Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ - να έχει καθιερωθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση σαν μέρα αφιερωμένη στα θύματα του ολοκληρωτισμού.

Στην εκπομπή «Από τη σμίλη στο Γουτεμβέργιο», που θα μεταδοθεί σήμερα στις 12 το μεσημέρι στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ στα FM», θα παρουσιαστούν δύο άρθρα, από τα οποία ο αναγνώστης μπορεί να ενημερωθεί θαυμάσια για τη φύση του ιδεολογήματος του ολοκληρωτισμού. Δέκα χρόνια βρίσκονται ανάμεσα στη συγγραφή των άρθρων αυτών και το ιδεολόγημα από τότε εξελίχθηκε και θεσμοθετήθηκε σε επίσημα ευρωπαϊκά επίπεδα. Στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 2 του 2000, γράφει σε φιλοσοφικό βάθος για το θέμα ο Αποστόλης Χαρίσης και στην επιθεώρηση «Θέματα Παιδείας», τεύχος 39, ο Κώστας Σκολαρίκος προσεγγίζει το θέμα πιο πολύ από την πολιτική - κοινωνιολογική σκοπιά. Και τα δύο άρθρα, από τα οποία θα αναγνωστούν αποσπάσματα, έχουν την αξία τους και, το κυριότερο, αποδείχνουν πως το ιδεολογικό αυτό «σαράκι» ροκανίζει σιγά σιγά τη συνείδηση των λαών.

Σε πλευρές της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα - όπως ήταν η κωδική ονομασία της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον της ΕΣΣΔ - θα αναφερθεί η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 1-3 στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Ιούνη 1941, όταν εκδηλώθηκε η επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον του πρώτου προλεταριακού κράτους στον κόσμο, μια επίθεση που συμπεριλαμβανόταν εξ αρχής στα σχέδια τόσο του Χίτλερ όσο και του ιμπεριαλισμού συνολικά, ο οποίος εξάλλου είχε συμβάλει σημαντικά στην άνοδο των ναζί στην εξουσία το 1933, ακριβώς με το σκοπό να τους στρέψουν εναντίον της ΕΣΣΔ.

Εξάλλου οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί της εποχής εκείνης δεν ήταν δυνατό να ολοκληρωθούν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, με την ΕΣΣΔ να παραμένει ανέπαφη και να επηρεάζει το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Χαρακτηρίζοντας ο Ι. Β. Στάλιν τον πόλεμο ως «ζήτημα ζωής ή θανάτου του σοβιετικού κράτους, ζωής ή θανάτου των λαών της ΕΣΣΔ», υπογράμμιζε και το διεθνιστικό χρέος της ΕΣΣΔ: «Αυτός ο παλλαϊκός πόλεμος για την πατρίδα, ενάντια στους φασίστες καταπιεστές, έχει για σκοπό του, όχι μόνο να εκμηδενίσει τον κίνδυνο που κρέμεται πάνω από τη χώρα μας, μα και να βοηθήσει όλους τους λαούς της Ευρώπης, που στενάζουν κάτω από το ζυγό του γερμανικού φασισμού».

Ταυτόχρονα, ο Ι. Β. Στάλιν, και, βέβαια, το Κόμμα των Μπολσεβίκων, εξέφρασε την βαθιά εμπιστοσύνη του προς την εργατική τάξη και τους λαούς της ΕΣΣΔ, μια εμπιστοσύνη που είχε οικοδομηθεί μέσα στις αφάνταστα δύσκολες συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού, λέγοντας πως «θα σηκωθούν τα εκατομμύρια της μάζας του λαού μας». Ο σοβιετικός λαός σήκωσε στις πλάτες του τις τύχες του πολέμου και με αμέτρητες θυσίες, που ουσιαστικά αλλά και συμβολικά εκφράστηκαν με την ύψωση της Κόκκινης Σημαίας στο Ράιχσταγκ, χάρισε στην ανθρωπότητα τη νίκη κατά του φασισμού.