Ο «φιλειρηνιστής» νομπελίστας Ομπάμα... με τα στρατεύματα που «απελευθερώνουν» το Ιράκ

Τελικά, ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να απευθυνθεί σε όλους... ένας μετριοπαθής που μπορούσε να συνδεθεί συναισθηματικά με τα όνειρα και τις προσδοκίες τους. Και μετά ήρθε η μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης, ο πρόεδρος Ομπάμα συντάχθηκε πλήρως με το κεφάλαιο και όλους τους δυνατούς εκπροσώπους του, αυτούς ακριβώς τους παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση και τη συνεχιζόμενη εξαθλίωση του αμερικανικού λαού.

-- Τη Γουόλ Στριτ και τις τράπεζες, που τον αφαίμαξαν κυριολεκτικά: απάτες τύπου «Enron», «WorldCom», «Adelphia», «Global Crossing», «Tyco» κλπ. που έφαγαν τρισεκατομμύρια των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων και προκάλεσαν την πρώτη μεγάλη πλημμυρίδα των ανέργων. Ακριβώς οι ίδιοι «παίκτες» που τον άφησαν μετά άστεγο, καθώς στηριζόμενοι στην πραγματική ανάγκη στέγασης δημιούργησαν ένα Ελ Ντοράντο για το κεφάλαιο μέσω της φούσκας των στεγαστικών δανείων, ενώ τώρα πια έχουν στραφεί στα τρόφιμα, καθώς η τιμή των σιτηρών καλπάζει περισσότερο και από το χρυσό...

-- Την «General Moτors», που με τον πακτωλό των δολαρίων από τα ομοσπονδιακά κονδύλια «διασώθηκε» αλλά μείωσε αποδοχές, έκλεισε εργοστάσια, στέλνοντας χιλιάδες στα ταμεία ανεργίας και συρρίκνωσε δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα.

Στο όνομα της συναίνεσης και του πολιτικού ρεαλισμού λόγω της απώλειας του ελέγχου του Κογκρέσου από τους Δημοκρατικούς μετά την ήττα στις ενδιάμεσες εκλογές ανακοίνωσε περικοπές ύψους 5,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στις κρατικές δαπάνες, μέσα σε χρονικό ορίζοντα δεκαετίας... ενώ σε παζάρι των ληστών εξελίσσεται το ζήτημα των περικοπών για τον προϋπολογισμό που θα επιτρέψει στο αμερικανικό Δημόσιο να χρηματοδοτείται και μετά από αυτήν την Παρασκευή. Ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Τζον Μπέινερ δεν συναίνεσε στη συμφωνία, παρά το γεγονός της προσφοράς εκ μέρους του Λευκού Οίκου του τριπλασιασμού του ποσού των περικοπών, από 10 σε 30 δισεκατομμύρια, κατά κύριο λόγο σε κοινωνικά προγράμματα, όπως τα «Medicare», «Medicaid» και «Social Security» (Κοινωνική Ασφάλιση). Διαβουλεύσεις που αναμένονταν να οριστικοποιηθούν έως το τέλος της εβδομάδας, καθώς θα υπάρξει «δικομματική συναίνεση» και, σύμφωνα με τις πληροφορίες, το τελικό ύψος των περικοπών στις ομοσπονδιακές δαπάνες ενδεχομένως θα κυμανθεί μεταξύ 30 και 60 δισ. δολαρίων, ποσό ρεκόρ.

Την ίδια στιγμή οι Ρεπουμπλικανοί (ο άλλος εταίρος του συστήματος) σε πολιτειακό επίπεδο συνεχίζουν την επίθεση που έχουν εξαπολύσει εναντίον των εργαζομένων και του αμερικανικού λαού. Συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, οι απολύσεις μετρώνται σε δεκάδες χιλιάδες - πάνω από 400.000 την τελευταία διετία, με μέσο μικρότερο διάστημα αναμονής εύρεσης εργασίας τις 39 εβδομάδες - σχολεία κλείνουν, κοινωνικά προγράμματα διαλύονται, δικαιώματα εργασιακά και συνδικαλιστικά κηρύσσονται επισήμως «παράνομα». Οπως στο Ουϊσκόνσιν, το Οχάιο, την Ιντιάνα, το Νιου Τζέρσεϊ και άλλες πολιτείες, όπου στο όνομα του ελλείμματος προωθείται η θεσμική κατάργηση της διαπραγματευτικής δύναμης για το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και η εξουδετέρωση της πολιτικής τους παρέμβασης σε κάθε επίπεδο.

Παρά τις δήθεν του προθέσεις της κυβέρνησης Ομπάμα για ένα καθολικό σύστημα Υγείας, το νομοσχέδιο για την Υγεία τελικά προωθεί τα συμφέροντα των ασφαλιστικών και των φαρμακευτικών εταιρειών.

Παρά το Νόμπελ Ειρήνης, που κέρδισε μόνο και μόνο για τις έωλες διατυπωμένες προθέσεις του περί ενός «ειρηνικού κόσμου», ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στο Ιράκ ουσιαστικά ποτέ δεν τελείωσε, απλώς αποδυναμώθηκε το μέτωπο για να ενισχυθεί αυτό του Αφγανιστάν και διευρύνθηκε ώστε να συμπεριλάβει και το Πακιστάν και γιατί όχι και την υπόλοιπη Ασία, εάν χρειαστεί. Ο πόλεμος στη Λιβύη (που είναι και αντισυνταγματικός κατά βουλευτές, αφού το Κογκρέσο δεν έχει συναινέσει ως οφείλει) είναι το νέο μέτωπο για έναν πιθανό πόλεμο, που δυνητικά μπορεί να διαχυθεί σε όλη τη Μαύρη ήπειρο. Το πραξικόπημα στην Ονδούρα, λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ήταν προανάκρουσμα της νέας εκστρατείας παντός τύπου επεμβάσεων που σχεδιάζεται για όλη τη Λατινική Αμερική.

Ούτε καν το Γκουαντάναμο έκλεισε. Αλλά μπορεί ευκόλως να ρίξει το βάρος στην αδιαλλαξία των Ρεπουμπλικανών, δύο ολόκληρα χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του.

Και οι Αμερικανοί που πίστεψαν σε αυτόν, του γύρισαν, όπως και στο Δημοκρατικό Κόμμα, την πλάτη στις ενδιάμεσες εκλογές του περασμένου Νοέμβρη. Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν παρέδωσαν τη νίκη στους Ρεπουμπλικανούς, όπως καταγράφουν τα επίσημα αποτελέσματα. Απλά οι κρίσιμες μάζες που έκριναν την προεδρική αναμέτρηση του 2008 δεν προσήλθαν στις κάλπες...

Η απόγνωση, η απελπισία, η απογοήτευση και η απάθεια κατέκλυσαν εκ νέου το εκλογικό σώμα μετά τη μετωπική του σύγκρουση με την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που συνίσταται στο συνδυασμό του αδιεξόδου του πολιτικού και εκλογικού συστήματος των ΗΠΑ - που αφενός δεν επιτρέπει καμία άλλη εναλλακτική πρόταση εκτός των δύο κομμάτων που νέμονται εδώ και δυο αιώνες την εξουσία και αφετέρου δεν έχει ένα στιβαρό και αποφασισμένο λαϊκό, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα - και του «συνδρόμου Ομπάμα», όπως το βάπτισε ο διανοούμενος και αγωνιστής Τάρικ Αλι σε ομιλία του στο Περθ της Αυστραλίας. Δηλαδή της πλήρους διάψευσης των προσδοκιών και του αισθήματος προδοσίας που νοιώθουν οι Αμερικανοί... Ωστόσο, κατά τον Αλι, πρόκειται απλώς για έναν «χαρισματικό και επιδέξιο πολιτικό της μηχανής του συστήματος», όπως τον χαρακτήρισε και εμφατικά τόνισε ότι το πρόβλημα, όσον αφορά τον αμερικανικό λαό, ήταν ότι έκρινε τον Ομπάμα βάσει προθέσεων. «Δεν μπορείς να κρίνεις και να ελπίζεις βασιζόμενος σε προθέσεις και μεγαλεπήβολα λόγια, καθώς μοναδικό κριτήριο πρέπει να είναι οι πράξεις και το έργο κάποιου, ειδικά στην πολιτική».

Αραγε το πάθημα έγινε μάθημα για τους Αμερικανούς; Θα φανεί στο χειροκρότημα... Σύμφωνα με της δημοσκοπήσεις, προηγείται οποιουδήποτε πιθανού αντιπάλου από το ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2012.

Αφορμή η επίσημη ανακοίνωση πρόθεσης υποψηφιότητας του προέδρου Ομπάμα, που έγινε την περασμένη Δευτέρα. Μία ανακοίνωση ανήμερα της επετείου από τα 43 χρόνια της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του συμβόλου των Αφροαμερικανών και όχι μόνο.

Σημείωσε δε, ότι είναι μία υποψηφιότητα για την «προστασία της προόδου που έχει σημειωθεί», προφανώς απευθυνόμενος στο κεφάλαιο, δίνοντας για άλλη μία φορά διαπιστευτήρια, όχι φυσικά στον αμερικανικό λαό, καταλήγοντας ότι η προεκλογική του καμπάνια θ' αρχίσει με μικρούς πυρήνες και θα μεγαλώσει σταδιακά συν τω χρόνω «με τους πολίτες να οργανώνονται σε κάθε γειτονιά, να συνομιλούν με γείτονες, συναδέλφους και φίλους». Το επιτυχημένο κόλπο κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2008, σε εφαρμογή ξανά, διανθισμένο με το «παράδειγμα του αγώνα του αιγυπτιακού λαού», αλλά και του αγώνα των εργαζομένων του Ουϊσκόνσιν. Εναν αγώνα που προσπάθησε να σφετεριστεί αλλά σταμάτησε όταν αυτός ριζοσπαστικοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό, που έγινε παράδειγμα προς αποφυγή. Οπερ και επέστρεψαν οι Δημοκρατικοί πολιτειακοί γερουσιαστές και ψηφίστηκε ο κανιβαλικός προϋπολογισμός, διανθισμένος με την αντεργατική νομοθεσία.

Αναλόγως θα κυμανθεί και η εκστρατεία χρηματοδότησης, που ήταν και αυτή «επιτυχής», με το «δολάριο του κάθε Αμερικανού», καθώς ο πρόεδρος Ομπάμα συγκέντρωσε το αστρονομικό ποσό των 750 εκατομμυρίων δολ. για τις προεκλογικές του δαπάνες, «προσφορές» που προήλθαν κυρίως από τις πολυεθνικές και το κεφάλαιο.