Κυριακή 13 Μάρτη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΔΙΗΓΗΜΑ
Το χτύπημα στην πλάτη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πρώτη απεργία της ζωής μου μού άφησε ουλές.

Γενικά δεν με ενδιέφεραν πολύ οι κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση.

Ομως οι φοιτητικές ομοσπονδίες είχαν αποφασίσει δυο ημέρες απεργία και εγώ ούτε ρώτησα τους λόγους.

Απλά σκέφτηκα πως αφού δε θα πήγαινα ατό Πανεπιστήμιο, θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ τον χρόνο, για να επιστρέψω στον Περίκο ένα βουνό από βιβλία που μου είχε δανείσει τους τελευταίους μήνες.

Ο Περίκο έμενε λίγα τετράγωνα κοντά στην περιοχή Μιράντα, έτσι τοποθέτησα ποικίλους Φρόιντ, Γιουγκ και Αντλερ στην τσάντα που κρατούσα καθημερινά στη Σχολή, έβαλα και άλλα σε μια σακούλα, πήρα ένα λεωφορείο, μετά άλλο και κατέβηκα στο ύψος της Νομικής.

Αργά κατευθύνθηκα προς το δρόμο Σιέρμα.

Από μακριά, διέκρινα τη φιγούρα του Τομασίτο Ρόμπλες, γνωστού ως ο πρωταθλητής.

Μου έκανε ένα νόημα και άρχισε να πλησιάζει.

Ο Τομασίτο, εκτός από πρωταθλητής, ήταν κομμουνιστής και καλός οργανωτής στάσεων, απεργιών, διαμαρτυριών κ.λπ.

Τον περίμενα φορτωμένος με τα βιβλία, όμως όταν στάθηκε τελικά απέναντί μου κραύγασε:

«Χασάπη! Απεργοσπάστη!» και αμέσως μού έδωσε μια τρομερή γροθιά στο δεξί μήλο του προσώπου μου, που έγινε στη συνέχεια σαν ένα φανάρι.

Εγώ προσπαθούσα ν' αφήσω στο έδαφος το φορτίο των βιβλίων, ν' αμυνθώ και τελικά κατάφερα να του κραυγάσω.

«Πρωταθλητή, τι σου συμβαίνει; Είσαι τρελός;

Εγώ δεν είμαι απεργοσπάστης».

«Αχ όχι; και πού πηγαίνεις με όλα αυτά; Δεν πας στο μάθημα;».

«Οχι πρωταθλητή, πάω να επιστρέψω μερικά βιβλία στον Περίκο, που μου τα δάνεισε και μένει εδώ κοντά».

Και του έδειξα το πακέτο, για να δει πως δεν ήταν βιβλία σχολικά.

Ο Τομασίτο κοκκίνισε.

«Συγχώρα με Φλάκο», είπε σχεδόν κλαίγοντας.

Και επαναλάμβανε.

«Συγχώρα με Φλάκο.

Πώς μπόρεσα να σου το κάνω αυτό που τόσο σ' αγαπώ και την τόση βοήθεια μου δίνεις στην τάξη»;

«Συγχώρα με Φλάκο. Αλήθεια, συγχώρα με».

Τον συγχώρεσα σίγουρα, παρόλο που το δεξί μήλο του προσώπου μου συνέχισε να πρήζεται, όπως ο Φάρος του λόφου.

Με μια αυτοκρατορική κίνηση, ο Τομασίτο με προσκάλεσε να πιούμε μπίρες.

Πήγαμε σε μια γερμανική μπιραρία πίσω από το παλάτι. Εκεί, σαν ένδειξη εμπιστοσύνης, μου διηγήθηκε την ιστορία του.

«Ο πατέρας χτυπούσε τη μητέρα καθημερινά».

«Και εκείνη τι κάνει;». «Κλαίει, μόνο αυτό».

«Και εσύ;».

«Εγώ αρπάζω τον γέρο από το ένα χέρι και προσπαθώ να τον απομακρύνω.

Ομως, με χτυπάει και εμένα και με ρίχνει στο έδαφος».

«Ομως, Τομασίτο, μ' αυτή τη ράχη που ο θεός σου έχει δώσει τι;».

«Ο γέρος είναι πιο δυνατός από εμένα. Και επιπλέον δεν μπορώ, ούτε θέλω να τον χτυπήσω, μόνο προσπαθώ να μη χτυπάει τη γριά.

Γι' αυτό μου στοιχίζει τόσο να σπουδάζω.

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον δεν μπορώ να συγκεντρωθώ».

Πλήρωσε τις μπίρες και μου πρότεινε (πια είχε πεισθεί ότι εγώ δεν ήμουν ένας απεργοσπάστης) να πλησιάσουμε στο Πανεπιστήμιο.

Προηγουμένως, περάσαμε από το σπίτι του Περίκο και του άφησα τα βιβλία, τώρα για έναν επιπρόσθετο λόγο: Να μην ξυπνήσω περισσότερες αβάσιμες υποψίες.

Ο Περίκο κοίταξε το μάγουλό μου με έκπληξη, όμως δεν είπε τίποτα.

Απέναντι από το Πανεπιστήμιο υπήρχαν διακόσιοι σπουδαστές που φώναζαν συνθήματα και έριχναν πέτρες (μια απ' αυτές έσπασε ένα τζάμι και σκέφτηκα τι ρεύμα αέρα θα έμπαινε απ' εκεί το χειμώνα).

Η κυκλοφορία είχε διακοπεί.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν πάνοπλοι αστυνομικοί με τα άλογά τους με την πρόθεση να μας διαλύσουν.

Ολοι έτρεξαν γρήγορα, όμως εγώ έτρεξα σαν χελώνα.

Στην φυγή δέχτηκα ένα χτύπημα από ξίφος στην πλάτη και επιπλέον ένα σκίσιμο στο πουκάμισο.

Τον Περίκο και τον Τομασίτο τους έχασα από τα μάτια μου και έτσι αποφάσισα να κάνω την επιστροφή στo σπίτι, στο γλυκό σπίτι και εκεί έφτασα με μια αξιοθρήνητη όψη βετεράνου του μεγάλου πολέμου.

Ευτυχώς που στο σπίτι βρισκόταν η Χουλίσα που τρόμαξε όταν είδε την κατάστασή μου.

«Ομως, εσύ είσαι πολύ χάλια! Ασε να σου βάλω έναν πάγο».

Τύλιξε μερικούς βόλους σ' ένα μαντήλι και μου τους ακούμπησε στο τρεμάμενο μήλο του προσώπου.

Επειτα, μου έφερε ένα καθαρό πουκάμισο και μου πέρασε μια αλοιφή για μωλωπισμούς στο σημείο όπου είχα δεχτεί το χτύπημα τόσο λίγο ακαδημαϊκά.

Ο γέρος έφτασε αργά και εγώ ήδη βρισκόμουν στο κρεβάτι.

Ομως το επόμενο πρωινό, όταν προγευματίζαμε, σήκωσε για μια στιγμή τη ματιά από την εφημερίδα και με ρώτησε:

«Τι συνέβη στο πρόσωπό σου;

Σε τσίμπησε καμιά μέλισσα;».

«Ναι, πρέπει να ήταν μια μέλισσα».

«Δεν ξέρω. Από το πρήξιμο φαίνεται πως μάλλον ήταν μια σφήκα».

«`Η ένα απ' αυτά τα τεράστια μυρμήγκια».

«Μπορεί να είναι», είπα με την επαγγελματική πεποίθηση ενός εντομολόγου.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ