Η αστική τάξη ποτέ δε στερήθηκε μέσων για να επιτεθεί στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Το προπαγανδιστικό της οπλοστάσιο εμπλουτιζόταν πάντα ανάλογα με τη συγκυρία και το επίπεδο της ταξικής πάλης.

Αυτό που διαχρονικά παραμένει αναλλοίωτο, ανεξάρτητα από το ποια αστική κυβέρνηση και ποια επιτελεία αναλαμβάνουν κάθε φορά ρόλο ενορχηστρωτή στην επίθεση, είναι η στοχοποίηση του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ, η συκοφάντηση και διαστρέβλωση της πολιτικής του, η πολεμική με άτιμους όρους στη στρατηγική του.

Μια τέτοια περίοδο έντονης επίθεσης στο λαϊκό κίνημα και στο ΚΚΕ είναι αυτή που διανύουμε. Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το αστικό πολιτικό σύστημα να τη διαχειριστεί προς όφελός του και οι θετικές διεργασίες που εξελίσσονται πλατιά στις λαϊκές συνειδήσεις, έχουν προκαλέσει ανησυχία στην πλουτοκρατία, τα κόμματα και τους προπαγανδιστικούς της μηχανισμούς. Γι' αυτό λυσσάνε ενάντια στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες και δείχνουν ξεχωριστό ζήλο στο χτύπημα του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος.

Το ΚΚΕ μίλησε από την επομένη κιόλας των εκλογών για πόλεμο που έχει κηρύξει η πλουτοκρατία ενάντια στο λαό, για να περάσουν μέτρα που εδώ και χρόνια σχεδιάζει το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, ο πόλεμος και οι πραγματικές του στοχεύσεις γίνονται αντιληπτά από ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Πολύ περισσότερο, γίνεται αντιληπτός σαν πόλεμος διαρκείας, που αν δεν απαντηθεί αποτελεσματικά, θα οδηγήσει το λαό βαθύτερα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Το ΚΚΕ ήταν αυτό που πρώτο έβαλε στην προπαγάνδα του τη λαϊκή ανυπακοή και απειθαρχία σαν πολιτική στάση απέναντι στην πλουτοκρατία, τα κόμματά της και τα μέτρα που αυτά νομοθετούν. Το σύνθημα λοιδορήθηκε από τους μηχανισμούς των αστών. Εγινε προσπάθεια να απαξιωθεί σαν περιθωριακό, για να συκοφαντηθεί η στρατηγική ότι οδηγεί στον απομονωτισμό και δεν μπορεί να συσπειρώσει.

Το ΚΚΕ έβαλε στη ζωή την ανυπακοή, εξοπλίζοντας τους εργαζόμενους και το λαό με νέα πείρα. Πρώτα τα ταξικά συνδικάτα κουρέλιασαν δικαστικές αποφάσεις, που είτε έκριναν τις απεργίες τους παράνομες και καταχρηστικές, είτε επέβαλαν την επιστράτευση των απεργών. Αντέταξαν στο αντιλαϊκό «δίκαιο» των αστών, το δίκιο του εργάτη, πυροδοτώντας ολόκληρα «σεντόνια» από λίβελλους στις αστικές εφημερίδες και οργισμένες αναλύσεις καλοπληρωμένων προπαγανδιστών στα τηλεπαράθυρα.

Πρώτες οι συσπειρώσεις όπου πρωτοστατούν οι κομμουνιστές άνοιξαν μαζικά και οργανωμένα τις μπάρες των διοδίων, με αίτημα την πλήρη κατάργησή τους. Εκαναν συμβολικές κινητοποιήσεις σε κρατικά κτίρια, για να πιέσουν για μέτρα ανακούφισης του λαού. Μέσα σε κλίμα οξυμένης επίθεσης και τρομοκράτησης των εργαζόμενων, το ΚΚΕ σήκωσε στην Ακρόπολη το πανό με το σύνθημα του ξεσηκωμού, κάνοντας τους αστούς να ξεσαλώσουν και τα παπαγαλάκια τους να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι κινείται εκτός της συνταγματικής νομιμότητας.

Σήμερα, η ανάγκη της ανυπακοής στα μέτρα και την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας αναγνωρίζεται από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του μόχθου, πυροδοτεί τη λαϊκή πρωτοβουλία. Αυτή η εξέλιξη, η δικαίωση των θέσεων και της πολιτικής του ΚΚΕ, η απήχηση των συνθημάτων του είναι που φοβίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο την αστική τάξη και τα προπαγανδιστικά της επιτελεία.

Γι' αυτό προσπαθούν μέσα από κάθε αγώνα, όσο ακίνδυνος κι αν φαίνεται για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, να στοχοποιήσουν τη στρατηγική του ΚΚΕ, να την ενοχοποιήσουν, για να αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να συμπορευτούν πλατιά με το Κόμμα. Φοβούνται τη δυναμική που μπορεί να δώσει στο εργατικό λαϊκό κίνημα το βαθύτερο μπόλιασμα της λαϊκής δυσαρέσκειας για την κυρίαρχη πολιτική με τη στρατηγική του ΚΚΕ.

Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί και η προπαγάνδα που κλιμακώνεται περί «ανομίας». Τι λένε με ένα στόμα η κυβέρνηση, οι πολιτικοί της σύμμαχοι και οι γραφίδες των αστών; Οτι η γενικευμένη ανυπακοή στους (αντιλαϊκούς) νόμους οδηγεί σε καταστάσεις ανομίας και κατάλυσης της δημοκρατίας. Αρα, πρέπει το κράτος έγκαιρα να πάρει μέτρα για να επιβάλει την τάξη και να προστατέψει τη δημοκρατία.

Κρύβουν ότι το δίκαιο που υπερασπίζονται, είναι άδικο για τους εργαζόμενους και το λαό, επειδή στόχο έχει να προστατέψει τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Θεωρούν δίκαιο να σκοτώνεται ο εργάτης στη σκαλωσιά, δουλεύοντας μέχρι τα 70 για μια σύνταξη πείνας και την ίδια ώρα το αφεντικό να φοροαπαλλάσσεται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», για να αυγαταίνει τα κέρδη του. Με βάση αυτό το «δίκαιο», στις τράπεζες της Ελβετίας το ντόπιο κεφάλαιο φυλάει εκατοντάδες δισ. ευρώ, κλεμμένο πλούτο του λαού και την ίδια ώρα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πετσοκόψει το πενιχρό επίδομα ανεργίας των 430 ευρώ, που παίρνει μια μερίδα μόνο των ανέργων.

Το δίκαιο δεν είναι θέσφατο, αλλά καθορίζεται από τους εκάστοτε συσχετισμούς στο πεδίο της ταξικής πάλης. Γι' αυτό πασχίζουν μάταια να συκοφαντήσουν και να στερήσουν από το λαό το δικαίωμα να παλεύει για να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός του, δυναμώνοντας κόμματα όπως το ΚΚΕ, που δεν κρύβει ότι παλεύει για κίνημα μαζικό, ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, που θα πολεμά τα αντιλαϊκά μέτρα και θα διεκδικεί την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, που θα αντιπαρατεθεί εφ' όλης της ύλης και θα ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων.

Τα επιτελεία των αστών ξέρουν καλά πως η εξουσία τους δεν κινδυνεύει άμεσα από την άρνηση κάποιων να πληρώσουν τα διόδια ή το εισιτήριο - φωτιά στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πολύ περισσότερο, ξέρουν ότι τέτοιες και άλλες αντιδράσεις, ακόμα και οι απεργίες, με περιορισμένα και συντεχνιακά αιτήματα, μπορούν εύκολα να ενσωματωθούν, να ξεφουσκώσουν, να περισταλούν. Ωστόσο, κάθε αγώνας μπαίνει στο στόχαστρο και ενοχοποιείται συλλήβδην ως «άνομος» και επικίνδυνος για το «συλλογικό συμφέρον», όπως το ορίζει η κυρίαρχη προπαγάνδα.

Γιατί; Επειδή το κεφάλαιο και τα κόμματά του ξέρουν πως η ταξική πάλη οξύνεται. Οτι πυροδοτεί αγώνες και αντιδράσεις που δημιουργούν προϋποθέσεις για να αποκτήσει η εργατική λαϊκή πάλη νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μέσα από αυτούς τους αγώνες και με τη λαϊκή αγανάκτηση να βράζει, γίνεται πλατύτερα κατανοητή η αναγκαιότητα της συλλογικής και οργανωμένης ανυπακοής στην πολιτική της κυβέρνησης και των συμμάχων της. Καταρρίπτεται το ιδεολόγημα της συναίνεσης, με το οποίο προσπαθούν δεκαετίες τώρα να δηλητηριάσουν τις λαϊκές συνειδήσεις.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος, καρπίζουν νέες συσπειρώσεις, όπως είναι οι λαϊκές επιτροπές που στήνουν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ και το ΜΑΣ στις εργατογειτονιές, σε πόλεις της επαρχίας. Γίνονται θαρραλέα βήματα στον απεγκλωβισμό και τη χειραφέτηση εργαζομένων από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, απαξιώνονται οι εργατοπατέρες και τα τσιράκια τους στους τόπους δουλειάς.

Καινούριες δυνάμεις κερδίζονται με την πολιτική του ΚΚΕ, χειραφετούνται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών για την τοπική διοίκηση είναι δείγμα αυτής της χειραφέτησης και συνέβαλε στο να κλιμακωθεί η επίθεση στο Κόμμα.

Οσο δυναμώνουν το ΚΚΕ και οι λαϊκοί αγώνες, τόσο θα οξύνεται η επίθεση στο Κόμμα, με εναλλασσόμενες μορφές και θεματολογία: Από τα οικονομικά του Κόμματος, το εκδοτικό και τα Μέσα Ενημέρωσης που διατηρεί για την προβολή των θέσεών του, μέχρι την καρδιά της στρατηγικής του, την πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ο λαός πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για την επίθεση στο Κόμμα. Να την αντιπαλέψει σαν επίθεση πρώτα και κύρια στους δικούς του αγώνες, στο δικαίωμα που έχει να καθορίζει ο ίδιος το μέλλον με τη μαζική πολιτική του πάλη.