Απειλούνται από τον «Καλλικράτη» | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ

Απειλούνται από τον «Καλλικράτη»

Δύο πρόσφατα παραδείγματα το Φεστιβάλ Δράμας και το Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας Ντάνκαν στο Βύρωνα

Από τη στιγμή που οι πολιτιστικές δομές των δήμων «μεταλλάχθηκαν» σε «δημοτικές επιχειρήσεις» ήταν θέμα χρόνου να αντιμετωπιστούν και ως τέτοιες και να υποστούν όλη την «γκάμα» της «αγοράς», μεταξύ άλλων και... τις «συγχωνεύσεις». Ετσι, τα χειρότερα φοβούνται στοΦεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμαςμε την εφαρμογή του «Καλλικράτη», που, μεταξύ άλλων προβλέπει ότι «οι δήμοι μπορούν να έχουν μόνο μία "κοινωφελή επιχείρηση"», γεγονός που για το Φεστιβάλ (δημοτική επιχείρηση) σημαίνει, κατ' αρχήν, συγχώνευση με άλλες δημοτικές επιχειρήσεις, με ό,τι άλλο επικίνδυνο συνεπάγεται ακόμη και για την ύπαρξή του.

Μάλιστα, η διοίκηση του Φεστιβάλ ήδη αποστέλλει επιστολές σε σωματεία του κινηματογραφικού χώρου ζητώντας να συμπαρασταθούν για να μην συνενωθεί με άλλες επιχειρήσεις. Μεταξύ άλλων στην επιστολή (υπογράφεται από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, Αντώνη Παπαδόπουλο) αναφέρεται ότι «η επιχείριση αυτή (σ.σ. εννοεί το Φεστιβάλ...) με μεγάλη ιστορία στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης και της χώρας γενικότερα, δεν μπορεί να υπαχθεί στην κοινωφελή επιχείρηση που θα συστήσει ο Δήμος Δράμας, λόγω του σκοπού της, του πανελλήνιου αλλά και διεθνούς χαρακτήρα της (βασικός εταίρος - συνεργάτης του Φεστιβάλ είναι η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου EFA), του τρόπου χρηματοδότησής της, αλλά και της εκπροσώπησης άλλων φορέων στο διοικητικό της συμβούλιο». Παρατίθεται, επίσης, αναφορά στον ν.3436 όπου «προβλέπεται η διατήρηση ως αυτοτελών, των νομικών προσώπων εκείνων των οποίων η δραστηριότητα από πλευράς ευρύτερης αναγνώρισης, εξειδικευμένου αντικειμένου, μακροχρόνιας απόδοσης έργου και γενικότερης καταξίωσης της προσφοράς τους που δικαιολογούν την διατήρησή τους».

Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε - αυτό ισχύει γενικά για την πολιτική του αστικού κράτους στον πολιτισμό - ότι ο κίνδυνος για το Φεστιβάλ και για το σύνολο των δημοτικών «πολιτιστικών επιχειρήσεων» είναι, ακριβώς, ότι έχουν το καθεστώς, τη λογική και τη λειτουργία μιας «επιχείρησης». Και αυτό συνέβη πολύ πριν τον «Καλλικράτη», κυρίως τη δεκαετία του 1990, οπότε, ό,τι απέμεινε από τον όρο «Τοπική Αυτοδιοίκηση» διολίσθησε, με τη συνειδητή πολιτική του δικομματισμού, στο πλαίσιο «δήμος - επιχείρηση». Πλαίσιο, που με τον «Καλλικράτη» ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο. Αυτή η διαδικασία αποτελεί μια έκφανση του γενικότερου στρατηγικού στόχου για πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και, βέβαια, το κεφάλαιο δεν πρόκειται να «λυπηθεί» τους «μικρομηκάδες» και το φεστιβάλ τους, που σημειωτέον δεν συμπεριλήφθηκε καν - όπως και άλλοι κινηματογραφικοί φορείς - στο νέο νόμο για τον κινηματογράφο, διότι θεωρούνται «βαρίδια» για το αστικό κράτος.

Οπως δεν πρόκειται να «λυπηθεί» και τους χορευτές, οι οποίοι προσπαθούν να συντονιστούν για να διασωθεί από τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο, της «συγχώνευσης», το Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν του δήμου Βύρωνα. Η ίδια απειλή ελλοχεύει για όλους τους ανάλογους φορείς.

Αρα, η λύση δεν είναι η αναζήτηση «σωτηρίας»... σε άλλους νόμους του αστικού κράτους, αλλά η εξαγωγή συμπερασμάτων, το ξεπέρασμα της αυταπάτης και η πάλη ενάντια στην εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, που είναι μια βαθιά πολιτική πάλη, υπόθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος.